ကိုယ့္ဘ၀မွာ ဘာေတြ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူက ၾကိဳသိႏိုင္မလဲ။ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္တို႕ အားလံုး ဟာ ေနသာတဲ့ စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၀၁ မွာ ၀မ္းနည္းစရာေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ မေတြးထားခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀၊ ကိုယ္သိပ္တန္ဖိုးထားတဲ့ ဘ၀ေလးတစ္ခုဟာ စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၀၁ အဂၤါေန႕မနက္ခင္းမွာ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႕က ကိုယ္နဲ႕ ကိုယ့္ ဇနီး ရွယ္ရီတို႕က ကားကိုယ္စီနဲ႕ အလုပ္ကုိ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္က သားနဲ႕သမီးကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ရင္း တစ္ကားတည္း အတူထြက္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွယ္ရီရဲ႕ အလုပ္က ျမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ဘက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီေန႕က ရွယ္ရီက ေနာက္က် ေနဖို႕ လိုအပ္တဲ့ အတြက္ ကားယူသြားတာပါ။ ကိုယ့္အေနနဲ႕ ဒီလိုေနရတာကို မႏွစ္သက္မိတဲ့အေၾကာင္း ရွယ္ရီကိုေတာင္ ေျပာျပျဖစ္မိေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ အထက္အရာရွိက သူမကို ယံုၾကည္ေနတာအတြက္ သူမက သိပ္ကို ဂုဏ္ယူေနခဲ့တယ္။ သူမက စံျပလုပ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႕ ဆိုလာတဲ့အေပၚ ကိုယ္လဲ မျငင္းႏိုင္ခဲ့ ဘူးေပါ့။
အဲဒီေန႕က ကိုယ္တို႕ သားအဖတေတြ အိမ္က မထြက္ခင္ ရွယ္ရီက အလုပ္ကို သြားႏွင့္ခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ ကိုယ့္စကားကို နားေထာင္တဲ့ အတြက္ ကေလးေတြကို Burger King မွာ မနက္စာ မုန္႕၀ယ္ေကၽြးဖို႕ ကားရပ္ လိုက္ေတာ့ ရွယ္ရီ ခုနကပဲ ထြက္သြားတယ္လို႕ ဆိုင္က ေကာင္ေလးက ေျပာတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ရွယ္ရီ ကားဟာ ကိုယ္တို႕ကားရဲ႕ ေရွ႕မွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ကိုယ္တို႕ သားအဖ သံုးေယာက္ ကေလးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းကို ေရာက္သြားေတာ့ ရွယ္ရီက ေက်ာင္းမွာေစာင့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲအခ်ိန္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ရွယ္ရီ ကို ကိုယ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ရွယ္ရီက ေအာက္စ့္ဖုိဒ့္ အက်ီေလးကို ၀တ္ထားျပီး သူ႕ဆီကို ေျပးလာတဲ့ ကေလးေတြကို ျပံဳးျပေနခဲ့တယ္။
ကေလးေတြကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြမွာ ထားခဲ့ျပီး ေက်ာင္းက ထြက္လာေတာ့ ရွယ္ရီရဲ႕ ကားက ကိုယ့္ကား ေနာက္မွာ ကပ္ပါလာခဲ့တယ္။ ကားေပၚကေန အနမ္းေတြလွမ္းေပးခဲ့တဲ့ ရွယ္ရီကို ကိုယ္ဘယ္လိုမွ စိတ္မဆိုးႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ မနက္ ၉း၃၀ ေလာက္မွာ World Trade Center ကို ေလယာဥ္ေတြ ၀င္တိုက္တဲ့ သတင္းက တစ္ကမၻာလံုးကို ကိုင္လႈပ္လိုက္တယ္။ ရွယ္ရီက ကိုယ့္ကို ဖုန္းဆက္လာတဲ့အတြက္ ကိုယ္တို႕ ခန စကားေျပာျပီး ေနာက္ ၁၀ မိနစ္အၾကာမွာ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ရွယ္ရီ၊ ကေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ရွယ္ရီက ကိုယ္တို႕ရဲ႕ ေလာက ၾကီးထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ လက္သင့္ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႕ ေဖာ္ျပလို႕ မရႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ ထိခုိက္ခံစားခဲ့ရတယ္။
ရွယ္ရီက ေလာကၾကီးထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ ေနခဲ့တယ္။ ရွယ္ရီရဲ႕ ရုပ္ခႏၵာၾကီးက ကိုယ္နဲ႕ အတူ ရွိမေနေပမဲ့ သူမရဲ႕ ၀ိညာဥ္ဟာ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတာ ကိုယ္ ခံစားလို႕ ရေနခဲ့တယ္။ သူမကို တမ္းတမိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္ခံစားမႈေတြကို ေျဖသိမ့္ေပးႏိုင္ဖို႕ ကိုယ့္ ေဘးနားမွာ သူမ ရွိေနခဲ့တယ္။ ရွယ္ရီရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို ခံစားသိေနတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဒါက သိပ္မထူးဆန္း ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ေနရတဲ့ မုဆိုးဖို ကိုယ့္ဘ၀က သိပ္ေတာ့ မလြယ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ကိုယ့္မိဘေတြရွိတဲ့ ျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ဖို႕ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္က သိပ္ေတာ့ မလြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနရာအသစ္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ရတာနဲ႕အတူ ကိုယ္ ရွယ္ရီကို သိပ္လြမ္းေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ သမီးငယ္ေလး ခ်န္ဒရယ္လာက ၂၀ လသား ေလးေပါ့။ စကားလံုးေတြကို စေျပာစျပဳေနတဲ့ သမီးငယ္ေလးကို ေထြးေပြ႕ထားရင္း ကိုယ္မ်က္ရည္က်မိတယ္။ သိပ္ငယ္လြန္းတဲ့ သမီးငယ္ေလးဟာ သူ႕အေမကို မွတ္မိႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ သူ႕အေမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို သူမ မသိႏိုင္တာအတြက္ ကိုယ္ ကေလးကို သနားမိတယ္။ ကံဆိုးလြန္းတဲ့ ရွယ္ရီနဲ႕ သမီးေလးကို သနားျပီး ကိုယ္ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမိတယ္။
ကေလးေတြေရွ႕မွာ ဟန္မေဆာင္ဖို႕ ကိုယ္ မၾကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။ ကေလး ဆရာ၀န္က ဟန္မေဆာင္ဖို႕ ကိုယ့္ကို ညႊန္ၾကားထားခဲ့တယ္။ ဒါမွ ကေလးေတြဟာ ၀မ္းနည္းပူေဆြးတာကို လက္ခံႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္စကားအရ ကိုယ္ သမီးငယ္ေလးကို စိုက္ၾကည့္ျပီး “ေဖေဖက သမီး ေမေမကို လြမ္းလို႕ ငိုေနတာလို႕” သမီးကို တုိင္တယ္ လိုက္မိတယ္။ စကား တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစပဲ စေျပာေနတဲ့ သမီးေလးက “သမီး ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တယ္” တဲ့ ရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္တယ္။ စာေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ စာမစီ တတ္ေသးဘူးလို႕ ကိုယ္ ခံယူထားတဲ့ သမီးေလးက ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အထစ္အေငါ့မရွိ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ ႏွလံုးေသြးေတြ ေအးခဲသြားတဲ့အထိ အ့ံၾသေနမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကိုယ္က ေမေမ့ကို လြမ္းတယ္လို႕ သမီး ေရွ႕မွာ ေျပာမိတိုင္း ေဖေဖ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သမီးက တုန္႕ဆိုင္းမႈ မရွိ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ ကိုယ္ စိတ္ထဲ သိခ်င္လာတာနဲ႕ သမီးကို အခုလို ေျပာဖို႕ ဘယ္သူ သင္ေပးတာလဲလို႕ ေမးမိတယ္။ သမီးက တစ္မိနစ္ ေတာင္ မဆိုင္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တာက “ေမေမ”တဲ့။
မူရင္း I love you, Daddy (Chicken soup for the soul)
