၁) ဂ်ဴးရဲ႕ သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ၀တၳဳက ေမးခြန္းမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ဘာသာျပန္ေပးရန္ (ျပီး)
၂) ၾသဇာအလႊမ္းမိုးဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္
၃) ခံစားရတဲ့ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္
၄) စိတ္ရဲ႕ တန္ခိုး
၅) သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ
၆) အိမ္ေထာင္ေရးရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္
Thursday, December 31, 2009
ေမေမ
ေမေမ......
၁၁ ၾကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သြားျပီ ေမေမ...အေမ အနားမွာ မရွိပဲ ေမြးေန႕ပြဲကို က်င္းပခဲ့ရတာ ၁၁ ၾကိမ္ေျမာက္ပဲ ေမေမ။ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ အသက္အရြယ္နဲ႕ အညီ ရင့္က်က္လာတယ္လို႕ေတာ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တရားေတြက ခါးသီးတယ္ ေမေမ။ လူဆိုတာ ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲ ေရာက္ပါ ေစ ေမြးေန႕မွာေတာ့ အေမကို တမ္းတမိၾကတယ္မွလား။ ငယ္ငယ္က မိဘေရွ႕မွာ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္လို႕ အေ၀း လြင့္သြားရေတာ့ ဖုန္းနဲ႕ ကန္ေတာ့ခဲ့ရတယ္။ အခုက်ေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ခြင့္မရွိေတာ့သလို ဖုန္းနဲ႕လဲ ကန္ေတာ့ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ တမ္းတမိတယ္ဆိုတာထက္ နာက်င္မိတာက ပိုပါတယ္။ သမီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သမီး ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။ အခ်ိန္ေတြ တႏွစ္ျပီး တႏွစ္ ကုန္သြားေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ သမီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာေသးဘူး ေမေမ။ ဘာေတြကို ဆက္ေပးဆပ္ရအုန္းမလဲ သမီး မသိဘူး။ သိလဲ မသိခ်င္ဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ကို ေနာက္ျပန္ လွည့္သြားလို႕ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမ့ကို ျမင္ခြင့္၊ ေတြ႕ခြင့္ရဖို႕ ဘာကိုပဲ စြန္႕လႊတ္ရပါေစ. သမီး ေပးဆပ္လိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အမွန္တရားက ခါးသီးေပမဲ့ သမီး လက္ခံဖို႕ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ ေမေမ။
၁၁ ၾကိမ္ေျမာက္ျဖစ္သြားျပီ ေမေမ...အေမ အနားမွာ မရွိပဲ ေမြးေန႕ပြဲကို က်င္းပခဲ့ရတာ ၁၁ ၾကိမ္ေျမာက္ပဲ ေမေမ။ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ အသက္အရြယ္နဲ႕ အညီ ရင့္က်က္လာတယ္လို႕ေတာ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တရားေတြက ခါးသီးတယ္ ေမေမ။ လူဆိုတာ ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲ ေရာက္ပါ ေစ ေမြးေန႕မွာေတာ့ အေမကို တမ္းတမိၾကတယ္မွလား။ ငယ္ငယ္က မိဘေရွ႕မွာ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္လို႕ အေ၀း လြင့္သြားရေတာ့ ဖုန္းနဲ႕ ကန္ေတာ့ခဲ့ရတယ္။ အခုက်ေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ခြင့္မရွိေတာ့သလို ဖုန္းနဲ႕လဲ ကန္ေတာ့ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ တမ္းတမိတယ္ဆိုတာထက္ နာက်င္မိတာက ပိုပါတယ္။ သမီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သမီး ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။ အခ်ိန္ေတြ တႏွစ္ျပီး တႏွစ္ ကုန္သြားေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ သမီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာေသးဘူး ေမေမ။ ဘာေတြကို ဆက္ေပးဆပ္ရအုန္းမလဲ သမီး မသိဘူး။ သိလဲ မသိခ်င္ဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ကို ေနာက္ျပန္ လွည့္သြားလို႕ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမ့ကို ျမင္ခြင့္၊ ေတြ႕ခြင့္ရဖို႕ ဘာကိုပဲ စြန္႕လႊတ္ရပါေစ. သမီး ေပးဆပ္လိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အမွန္တရားက ခါးသီးေပမဲ့ သမီး လက္ခံဖို႕ ၾကိဳးစားေနဆဲပါ ေမေမ။
Sunday, December 27, 2009
butterfly effect ကို ခံစားျခင္း
ကၽြန္မတို႕ဘ၀မွာ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ထိခိုက္နာက်င္မႈတစ္ခုက အဲဒီလူကို စိတၱဇ လူသတ္ သမား အျဖစ္ေျပာင္းလဲေပးသြားတာမ်ိဳး၊ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕မွာ အမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္တဲ့ လူတေယာက္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး လူမိုက္တေယာက္က ေလာကကို အက်ိဳးျပဳတဲ့ တန္ဖိုးရွိ လူသားတေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ သြားတာမ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ မေတြ႕မၾကံဳဖူးရင္ေတာင္ ၾကားဖူး၊ေတြ႕ဖူးၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ေသးငယ္တဲ့ အေၾကာင္းတရားတခုေၾကာင့္ ၾကီးမားတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြ ျဖစ္လာတတ္တာကို လိပ္ျပာေလးရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္ လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သက္ေရာက္မႈအျဖစ္ အဂၤလိပ္ေ၀ါဟာရမွာ Butterfly effect နဲ႕ တင္စား ပါတယ္။
လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လွတဲ့ သက္ေရာက္မႈ အေျခအေနေတြကို ၾကံဳၾကိဳက္လာရတဲ့အခါ ကၽြန္မ တို႕ေတြဟာ အကယ္၍ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေရရြတ္မိၾကပါ တယ္။ စာေမးပြဲက်တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ က အကယ္၍ ငါသာ ဒီစာတပုဒ္ကို က်က္ခဲ့့မယ္ဆိုရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး၊ ေျပာမိတဲ့ စြပ္စြဲစကားတစ္ခုေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုလံုးျပိဳကြဲသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အကယ္၍ ငါသာ ဒီစကားကို မေျပာခဲ့မိရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတြးမိၾကပါတယ္။
ဒီလိုလူေတြရဲ႕ စိတ္စြဲလန္းမႈကို အေျခခံျပီး ဒါရိုက္တာ Eric Bress and J. Mackye Gruberက Butterfly effect ဆိုတဲ့နံမည္နဲ႕ ဇာတ္ကားတစ္ကား ရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားမွာ အဲလ္ဗင္(Ashton Kutcher)က ဘ၀ကို ေနာက္ျပန္ ျပန္သြားလို႕ရသူ၊ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူ အျဖစ္ အဓိက သရုပ္ေဆာင္သြားပါတယ္။
အဲလ္ဗင္ဟာ ကေလးဘ၀မွာ ေခတၱအသိၪာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈကို ခနခန ခံစားခဲ့ရတယ္။ စိတ္ပင္ပန္းမႈကို ခံစားရ တဲ့ အျဖစ္ကို ၾကံဳရတဲ့ အခါတိုင္း အဲလ္ဗင္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေမ့သြားတတ္တယ္။ အဲလ္ဗင္ ရဲ႕ ဖခင္က အရူးေထာင္ေနမွာ ေနေနရတဲ့ စိတ္မႏွံ႕တဲ့လူတေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဖခင္မရွိတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ ဖခင္ကို တမ္းတစိတ္နဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈကို ခံစားေနရတယ္။ မိခင္က သတိထားမိလို႕ ဆရာ၀န္နဲ႕ ျပသတဲ့အခါ ဆရာ၀န္က အဲလ္ဗင္ကို သူ႕ရဲ႕ မွတ္ၪာဏ္ကို ႏႈိးဆြႏိုင္ဖို႕အတြက္ ဒိုင္ယာရီ မွန္မွန္ေရးဖို႕ ညႊန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါအျပင္ ဖခင္နဲ႕ေတြ႕ေပးဖို႕ အၾကံၪာဏ္ေပးတဲ့အတြက္ ဖခင္ဆီကို ေတြ႕ဖို႕သြားခဲ့ပါတယ္။ အေျခအေနက အေကာင္း ဘက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေပမဲ့ တကယ့္အျဖစ္မွာေတာ့ စိတ္မမွန္ေတာ့တဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ စကားေကာင္းေျပာ ေနရင္းက ထေဖာက္ျပီး အဲလ္ဗင္ကို လည္ပင္း ညွစ္သတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကေလးကို ကယ္ဖုိ႕ ၾကိဳးစား ခဲ့ရတဲ့ အရူးေထာင္ၾကီးၾကပ္သူေတြဟာ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ အေဖကို ေနာက္ကေန တြန္းခ်လိုက္တာမွာ အုတ္နံရံနဲ႕ ရိုက္မိသြားတဲ့ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ အေဖဟာ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ နားမလည္လိုက္တာက ရူးေနတဲ့ ဖခင္နဲ႕ကေလးကို ဘာျပဳလို႕ ၂ ေယာက္ထဲ ေပးေတြ႕ရတာ လဲ ဆိုတာပါ။ သူတို႕ အေနာက္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရပဲလားလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးက ရ ႏွစ္ အရြယ္၊ ဖခင္က စိတ္မႏွံ႕ေနတဲ့သူ..ဒီကေလးရဲ႕ လံုျခံဳေရးက ဒီကေလးနဲ႕ စိတ္မႏွံ႕ေနတဲ့ ဖခင္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ထက္ ပိုအေရးမၾကီးဘူးလား။
အဲလ္ဗင္ရဲ႕ ကေလးဘ၀ဟာ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈကိုလဲ ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း ေကလီနဲ႕ ေကလီရဲ႕ အကိုျဖစ္သူ တြန္မီတို႕ဟာ သူတို႕ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေကလီရဲ႕ ဖခင္ဟာ (ကိုယ့္အထင္ စိတ္မႏွံ႕သူ) (ရ) ႏွစ္အရြယ္ ေကလီနဲ႕ အဲလ္ဗင္တို႕ကို အ၀တ္အစားေတြခၽြတ္ျပီး လင္မယားအရာ ေျမာက္ေအာင္ ေနေစပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ကို ဗီြဒီယိုကင္မရာနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။ ဒါကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေန ရတဲ့ တြန္မီက ဖခင္ကို စိတ္တို မုန္းတီးတဲ့စိတ္နဲ႕ ကေလးဆိုးေလး တေယာက္ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲလ္ဗင္ကေတာ့ သူသတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အ၀တ္အစားခၽြတ္နဲ႕ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီး ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို အလန္႕တၾကားေမးခဲ့ ပါတယ္။ တခုခုမွားသြားျပီဆိုတာ သိေပမဲ့ ေကလီကို ေမးလို႕ မရခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့ အဲလ္ဗင္ (ကိုယ့္အထင္) ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္မွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဆိုးတစ္ခုလံုးဟာ တြန္မီက ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ေျမေအာက္ခန္းမွာ ဒိုင္းနမိုက္တခုကို ေတြ႕တာက စပါတယ္။ သူတို႕မွာ ေအးေဆးျပီး ေၾကာက္တတ္ပံုရတဲ့ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ၀၀ ကစ္ကစ္နဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ နံမည္က လန္နီ ျဖစ္ပါတယ္။ တြန္မီက လန္နီရဲ႕ လက္ထဲကို ဒိုင္းနမိုက္ထည့္ေပးျပီးေနာက္ အိမ္တအိမ္ရဲ႕ စာတိုက္ပံုးထဲကို သြားထည့္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ဗံုးေပါက္ကြဲမႈကို သူတို႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ကားတစီးက အဲဒီအိမ္ထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရုတ္တရက္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိပဲ အဲလ္ဗင္ သတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျမျပင္ေပၚမွာလဲေနတဲ့ လန္နီရယ္၊ လန္နီကို ဆြဲထူဖို႕ၾကိဳးစားေနတဲ့ တြန္မီရယ္၊ သိပ္ကို ထိတ္လန္႕ေနတဲ့ ေကလီကိုပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္သြားလိုက္မွန္းမသိတဲ့ အဲလ္ဗင္က ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေမးဖို႕ၾကိဳးစားေပမဲ့ ေကလီက အျဖစ္မွန္ကို မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ တြန္မီ လိမ္ေနတာကို သိတဲ့ လူၾကီးမိဘေတြက အဲလ္ဗင္ကို ေမးဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ မမွတ္မိတဲ့ အဲလ္ဗင္ကို ပထမေတာ့ မိခင္က မယံု ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ သူတကယ္ေျပာတာကို သိသြားတဲ့အခါ ဆရာ၀န္နဲ႕ အိပ္ေမြ႕ခ် ေမးဖုိ႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလ္ဗင္က ကား၀င္လာတဲ့အထိသာ မွတ္မိျပီး က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြကို ဘယ္လိုမွ ျပန္စဥ္းစားလို႕ မရပဲ ႏွာေခါင္းက ေသြးေတြ ယိုက်ျပီး ေ၀ဒနာခံစားခဲ့ရတဲ့အတြက္ အိမ္ေမြ႕ခ်ထားရာကေန ႏႈိးယူခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ထိတ္လန္႕စရာ အျဖစ္ကေတာ့ အဲလ္ဗင္နဲ႕ ေကသီရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို မေက်နပ္တဲ့ တြန္မီက အဲလ္ဗင္ရဲ႕ ေခြးေလးကို မီးရွိဳ႕သတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ ဒါကို ျမင္သြားတဲ့ အဲလ္ဗင္၊ ေကသီနဲ႕ လန္နီတို႕ ေခြးေလးကို ကယ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တြန္မီရဲ႕ ရိုက္ႏွက္မႈေတြေအာက္မွာ အလူးအလိမ့္ခံခဲ့ရတဲ့ သူတို႕ သံုးေယာက္ဟာ ေခြးေလးကို ဂုန္နီအိတ္ထဲထည့္၊ ေရနံဆီေလာင္းျပီး မီးရႈိ႕သတ္တာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရ ပါတယ္။
အဲလ္ဗင္အတြက္ စိတ္ပူလာတဲ့ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ မိခင္က တျခားျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အဲလ္ဗင္က ေခတၱ မွတ္ၪာဏ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြကို မခံစားရေတာ့ပဲ တကၠသိုလ္မွာ ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဇာတ္ကားရဲ႕ အရွိန္က အဲလ္ဗင္က ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္တဲ့အခန္းကစလို႕ ျမင့္တက္လာပါတယ္။ ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေတြကို အမွတ္မထင္ ျပန္ဖတ္မိရာက သူငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က ေမ့ေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္္ ေတြကို မွတ္မိလာတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အရမ္းကို တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ မွတ္မိလာတဲ့ မွတ္ၪာဏ္ကို အတည္ျပဳႏိုင္ဖို႕ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ျမိဳ႕ကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း လန္နီကို သြားရွာတဲ့အခါမွာေတာ့ လန္နီဟာ စိတ္ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံ အရုပ္ေလးေတြကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေနတဲ့ လန္နီကို အဲလ္ဗင္က သူတို႕သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ စာတိုက္ပံုး ထဲကို ဒိုင္းနမိုက္ထည့္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္ေမးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လန္နီက အစပိုင္းမွာ တုန္႕ျပန္ေျပာဆို ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒါသေတြထြက္ ေပါက္ကြဲလာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႕က စာတိုက္ပံုးထဲကို လန္နီ သြားထည့္ခဲ့တဲ့ ဒိုင္းနမိုက္ဟာ ကေလးငယ္ေလးတဦးနဲ႕ မိခင္ကို ေသေစခဲ့ပါတယ္။ အျပင္က ကားနဲ႕ျပန္လာတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ ကေလးကို ခ်ီလ်က္ကေန စာတိုက္ပံုးကို စာစစ္ဖို႕အသြား ဒိုင္းနမိုက္ေပါက္ကြဲျပီး ေသခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို မ်က္စိနဲ႕ျမင္ခဲ့ရသလို မွတ္လဲမွတ္မိေနတဲ့ လန္နီဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးနဲ႕မိခင္ ေသသြားခဲ့ရတာအတြက္ ေနာင္တနဲ႕ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားတာျဖစ္တယ္။ ဒီအျဖစ္ကို သိလာတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ အရမ္းတုန္လႈပ္လာတယ္။
အဲဒီေနာက္ သူ႕ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေကသီကို ရွာခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီအၾကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႕ ေကသီ (၇) ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ေကသီဖခင္ရဲ႕ ဗီြဒီယိုကင္မရာေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေမးဖို႕ အတြက္ ျဖစ္တယ္။ သူမကို လာရွာတဲ့ အတြက္ ေကသီက မူလ ပထမမွာ အရမ္းကို ၀မ္းသာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ေကသီဟာ ေဒါသတၾကီး ေပါက္ကြဲခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ေကသီရဲ႕ ေမာင္းထုတ္မႈ ေၾကာင့္ ေၾကကြဲျပီး တကၠသိုလ္အေဆာင္ကို ျပန္လာရတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ ေနာက္ေန႕မွာပဲ တြန္မီရဲ႕ ဖုန္းကို လက္ခံ ရရွိခဲ့ပါေတာ့တယ္။ဖုန္းထဲမွာ တြန္မီထားသြားခဲ့တဲ့ မတ္ေဆ့ဂ်္ကေတာ့ ေကသီ သူ႕ကိုုယ္သူ သတ္ေသသြားျပီ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။
အျဖစ္အပ်က္အားလံုးအတြက္ ေၾကကြဲေနတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီကုိ ျပန္ဖတ္ရင္း ... သူ႕မွာ အတိတ္ကို ျပန္သြားႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါတယ္။ ဒီေနရာက ဇာတ္ကားရဲ႕ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုး ေနရာပါပဲ။ အဲလို စြမ္းအင္ကို ေတြ႕သြားတဲ့အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ကေလးဘ၀တုန္းက ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္ေတြမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ျပင္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက သူနဲ႕ ေကသီကို ေကသီရဲ႕ ဖခင္ ျဖစ္သူက လင္မယားအရာေျမာက္ေအာင္ ေနေစတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ေကသီရဲ႕ ဖခင္ကို ျပန္လွန္ တုန္႕ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို ရဲတိုင္မယ္လို႕ ျခိမ္းေျခာက္တဲ့အတြက္ လန္႕သြားတဲ့ ေကသီ ဖခင္က ေကသီကို ေနာက္ထပ္ မႏွိပ္စက္ရဲေတာ့ပဲ ေဒါသမွန္သမွ်ကို တြန္မီအေပၚမွာပဲ ပံုခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႕ သူတို႕ လူၾကီး ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူနဲ႕ ေကသီက ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ သမီးရည္းစားဘ၀ကို ရရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိိန္မွာ တြန္မီ ကေတာ့ ေထာင္က်ေနခဲ့တယ္။ ေထာင္က လြတ္လြတ္ခ်င္းပဲ တြန္မီက ေကသီနဲ႕ အဲလ္ဗင္ကို လိုက္ရွာျပီး ရန္ျပဳ ခဲ့ပါတယ္။ အဲလ္ဗင္နဲ႕ တြန္မီ အျပန္အလွန္ ရိုက္ၾကရင္းနဲ႕ တြန္မီ ေသသြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအမႈအတြက္ သူက ေထာင္က်ျပီး ေကသီကလဲ သူ႕ကို စိတ္ဆိုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ႏွိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ ဒီအျဖစ္ကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕မိခင္ဆီက ဒိုင္ယာရီေတြ ေတာင္းယူျပီး အတိတ္ကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ဒီတေခါက္မွာေတာ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူတို႕ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႕ ကစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ ဒိုင္းနမိုက္ ထည့္ထားတဲ့ စာတိုက္ပံုးရွိတဲ့ေနရာကို ကေလးေလးနဲ႕မိခင္လာတဲ့အခ်ိန္ သူက ေျပးသြားျပီး စာတုိက္ပံုးကို ဖြင့္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲလို ကေလးနဲ႕မိခင္ကို ကယ္လိုက္တဲ့အက်ိဳးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးဟာ အရင္း ကေန ျပတ္သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ တြန္မီက လူေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့သလို လန္နီနဲ႕ ေကသီကေတာ့ သမီး ရည္းစားေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ လက္မရွိတဲ့ ဘ၀မွာ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ေနတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕အတြက္ စိတ္ထိခိုက္မႈေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ေတြ ေသာက္ျဖစ္သြားတဲ့ သူ႕အေမဟာ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႕ ေဆးရံုတက္ေန ရတာကို ေတြ႕သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအျဖစ္ေတြကို လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ အတိတ္ကို ျပန္သြားဖို႕ ၾကိဳးစားျပန္ပါတယ္။
အဲလို အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားျပီး ေျပာင္းလဲဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ တခုခုကို ျပင္လိုက္တိုင္း သူ႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က တဦး မဟုတ္ တဦးကို ထိခိုက္ေစဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူသာ လူ႕ေလာကၾကီးထဲကို ေရာက္မလာခဲ့ဘူး ဆိုရင္ ဘာမွ ျဖစ္လာစရာမရွိတာကို ေတြ႕သြားတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ဘ၀ရဲ႕အစျဖစ္တဲ့ မိခင္ ၀မ္းဗိုက္ထဲကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕အခ်င္းနဲ႕သူ႕ကိုုယ္သူ ရစ္ပတ္ျပီး သတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါရိုက္တာက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္အျဖစ္ ဇာတ္လမ္းကို ဒီလို ဇာတ္သိမ္းခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႕ကေတာ့ ယုတၱိရွိတဲ့ ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ပဲ ေတြးၾကည့္ခ်င္မိတယ္။အဲလ္ဗင္က အတိတ္ေတြကို ျပန္သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ေၾကာင့္ သူခ်စ္ရတဲ့လူေတြ ဒုကၡေရာက္တာကို ျပန္သိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာင္တေတြနဲ႕ရူးသြားျပီး သူ႕ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္တာလို႕ပဲ ဇာတ္လမ္းကို သိမ္းခ်င္ေနမိတယ္။
ကၽြန္မတို႕ေတြဟာ တနည္းမဟုတ္ တနည္းေတာ့ အဲလို မ်ိဳး ရူးသြပ္မိၾကတာပဲမွလား။
လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္လွတဲ့ သက္ေရာက္မႈ အေျခအေနေတြကို ၾကံဳၾကိဳက္လာရတဲ့အခါ ကၽြန္မ တို႕ေတြဟာ အကယ္၍ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေရရြတ္မိၾကပါ တယ္။ စာေမးပြဲက်တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ က အကယ္၍ ငါသာ ဒီစာတပုဒ္ကို က်က္ခဲ့့မယ္ဆိုရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး၊ ေျပာမိတဲ့ စြပ္စြဲစကားတစ္ခုေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုလံုးျပိဳကြဲသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အကယ္၍ ငါသာ ဒီစကားကို မေျပာခဲ့မိရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေတြးမိၾကပါတယ္။
ဒီလိုလူေတြရဲ႕ စိတ္စြဲလန္းမႈကို အေျခခံျပီး ဒါရိုက္တာ Eric Bress and J. Mackye Gruberက Butterfly effect ဆိုတဲ့နံမည္နဲ႕ ဇာတ္ကားတစ္ကား ရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားမွာ အဲလ္ဗင္(Ashton Kutcher)က ဘ၀ကို ေနာက္ျပန္ ျပန္သြားလို႕ရသူ၊ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူ အျဖစ္ အဓိက သရုပ္ေဆာင္သြားပါတယ္။
အဲလ္ဗင္ဟာ ကေလးဘ၀မွာ ေခတၱအသိၪာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုးမႈကို ခနခန ခံစားခဲ့ရတယ္။ စိတ္ပင္ပန္းမႈကို ခံစားရ တဲ့ အျဖစ္ကို ၾကံဳရတဲ့ အခါတိုင္း အဲလ္ဗင္က အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေမ့သြားတတ္တယ္။ အဲလ္ဗင္ ရဲ႕ ဖခင္က အရူးေထာင္ေနမွာ ေနေနရတဲ့ စိတ္မႏွံ႕တဲ့လူတေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဖခင္မရွိတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ ဖခင္ကို တမ္းတစိတ္နဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈကို ခံစားေနရတယ္။ မိခင္က သတိထားမိလို႕ ဆရာ၀န္နဲ႕ ျပသတဲ့အခါ ဆရာ၀န္က အဲလ္ဗင္ကို သူ႕ရဲ႕ မွတ္ၪာဏ္ကို ႏႈိးဆြႏိုင္ဖို႕အတြက္ ဒိုင္ယာရီ မွန္မွန္ေရးဖို႕ ညႊန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါအျပင္ ဖခင္နဲ႕ေတြ႕ေပးဖို႕ အၾကံၪာဏ္ေပးတဲ့အတြက္ ဖခင္ဆီကို ေတြ႕ဖို႕သြားခဲ့ပါတယ္။ အေျခအေနက အေကာင္း ဘက္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေပမဲ့ တကယ့္အျဖစ္မွာေတာ့ စိတ္မမွန္ေတာ့တဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ စကားေကာင္းေျပာ ေနရင္းက ထေဖာက္ျပီး အဲလ္ဗင္ကို လည္ပင္း ညွစ္သတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကေလးကို ကယ္ဖုိ႕ ၾကိဳးစား ခဲ့ရတဲ့ အရူးေထာင္ၾကီးၾကပ္သူေတြဟာ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ အေဖကို ေနာက္ကေန တြန္းခ်လိုက္တာမွာ အုတ္နံရံနဲ႕ ရိုက္မိသြားတဲ့ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ အေဖဟာ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ နားမလည္လိုက္တာက ရူးေနတဲ့ ဖခင္နဲ႕ကေလးကို ဘာျပဳလို႕ ၂ ေယာက္ထဲ ေပးေတြ႕ရတာ လဲ ဆိုတာပါ။ သူတို႕ အေနာက္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရပဲလားလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးက ရ ႏွစ္ အရြယ္၊ ဖခင္က စိတ္မႏွံ႕ေနတဲ့သူ..ဒီကေလးရဲ႕ လံုျခံဳေရးက ဒီကေလးနဲ႕ စိတ္မႏွံ႕ေနတဲ့ ဖခင္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ထက္ ပိုအေရးမၾကီးဘူးလား။
အဲလ္ဗင္ရဲ႕ ကေလးဘ၀ဟာ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈကိုလဲ ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း ေကလီနဲ႕ ေကလီရဲ႕ အကိုျဖစ္သူ တြန္မီတို႕ဟာ သူတို႕ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေကလီရဲ႕ ဖခင္ဟာ (ကိုယ့္အထင္ စိတ္မႏွံ႕သူ) (ရ) ႏွစ္အရြယ္ ေကလီနဲ႕ အဲလ္ဗင္တို႕ကို အ၀တ္အစားေတြခၽြတ္ျပီး လင္မယားအရာ ေျမာက္ေအာင္ ေနေစပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ကို ဗီြဒီယိုကင္မရာနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။ ဒါကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေန ရတဲ့ တြန္မီက ဖခင္ကို စိတ္တို မုန္းတီးတဲ့စိတ္နဲ႕ ကေလးဆိုးေလး တေယာက္ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲလ္ဗင္ကေတာ့ သူသတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အ၀တ္အစားခၽြတ္နဲ႕ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီး ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို အလန္႕တၾကားေမးခဲ့ ပါတယ္။ တခုခုမွားသြားျပီဆိုတာ သိေပမဲ့ ေကလီကို ေမးလို႕ မရခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့ အဲလ္ဗင္ (ကိုယ့္အထင္) ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္မွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဆိုးတစ္ခုလံုးဟာ တြန္မီက ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕ ေျမေအာက္ခန္းမွာ ဒိုင္းနမိုက္တခုကို ေတြ႕တာက စပါတယ္။ သူတို႕မွာ ေအးေဆးျပီး ေၾကာက္တတ္ပံုရတဲ့ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ၀၀ ကစ္ကစ္နဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ နံမည္က လန္နီ ျဖစ္ပါတယ္။ တြန္မီက လန္နီရဲ႕ လက္ထဲကို ဒိုင္းနမိုက္ထည့္ေပးျပီးေနာက္ အိမ္တအိမ္ရဲ႕ စာတိုက္ပံုးထဲကို သြားထည့္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ဗံုးေပါက္ကြဲမႈကို သူတို႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ကားတစီးက အဲဒီအိမ္ထဲကို ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရုတ္တရက္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိပဲ အဲလ္ဗင္ သတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျမျပင္ေပၚမွာလဲေနတဲ့ လန္နီရယ္၊ လန္နီကို ဆြဲထူဖို႕ၾကိဳးစားေနတဲ့ တြန္မီရယ္၊ သိပ္ကို ထိတ္လန္႕ေနတဲ့ ေကလီကိုပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္သြားလိုက္မွန္းမသိတဲ့ အဲလ္ဗင္က ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေမးဖို႕ၾကိဳးစားေပမဲ့ ေကလီက အျဖစ္မွန္ကို မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ တြန္မီ လိမ္ေနတာကို သိတဲ့ လူၾကီးမိဘေတြက အဲလ္ဗင္ကို ေမးဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ မမွတ္မိတဲ့ အဲလ္ဗင္ကို ပထမေတာ့ မိခင္က မယံု ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ သူတကယ္ေျပာတာကို သိသြားတဲ့အခါ ဆရာ၀န္နဲ႕ အိပ္ေမြ႕ခ် ေမးဖုိ႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလ္ဗင္က ကား၀င္လာတဲ့အထိသာ မွတ္မိျပီး က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြကို ဘယ္လိုမွ ျပန္စဥ္းစားလို႕ မရပဲ ႏွာေခါင္းက ေသြးေတြ ယိုက်ျပီး ေ၀ဒနာခံစားခဲ့ရတဲ့အတြက္ အိမ္ေမြ႕ခ်ထားရာကေန ႏႈိးယူခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ထိတ္လန္႕စရာ အျဖစ္ကေတာ့ အဲလ္ဗင္နဲ႕ ေကသီရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို မေက်နပ္တဲ့ တြန္မီက အဲလ္ဗင္ရဲ႕ ေခြးေလးကို မီးရွိဳ႕သတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ ဒါကို ျမင္သြားတဲ့ အဲလ္ဗင္၊ ေကသီနဲ႕ လန္နီတို႕ ေခြးေလးကို ကယ္ဖုိ႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တြန္မီရဲ႕ ရိုက္ႏွက္မႈေတြေအာက္မွာ အလူးအလိမ့္ခံခဲ့ရတဲ့ သူတို႕ သံုးေယာက္ဟာ ေခြးေလးကို ဂုန္နီအိတ္ထဲထည့္၊ ေရနံဆီေလာင္းျပီး မီးရႈိ႕သတ္တာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရ ပါတယ္။
အဲလ္ဗင္အတြက္ စိတ္ပူလာတဲ့ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ မိခင္က တျခားျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အဲလ္ဗင္က ေခတၱ မွတ္ၪာဏ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြကို မခံစားရေတာ့ပဲ တကၠသိုလ္မွာ ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဇာတ္ကားရဲ႕ အရွိန္က အဲလ္ဗင္က ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္တဲ့အခန္းကစလို႕ ျမင့္တက္လာပါတယ္။ ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေတြကို အမွတ္မထင္ ျပန္ဖတ္မိရာက သူငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က ေမ့ေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္္ ေတြကို မွတ္မိလာတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အရမ္းကို တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ မွတ္မိလာတဲ့ မွတ္ၪာဏ္ကို အတည္ျပဳႏိုင္ဖို႕ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ျမိဳ႕ကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း လန္နီကို သြားရွာတဲ့အခါမွာေတာ့ လန္နီဟာ စိတ္ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံ အရုပ္ေလးေတြကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေနတဲ့ လန္နီကို အဲလ္ဗင္က သူတို႕သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ စာတိုက္ပံုး ထဲကို ဒိုင္းနမိုက္ထည့္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ကို ျပန္ေမးတဲ့ အခါမွာေတာ့ လန္နီက အစပိုင္းမွာ တုန္႕ျပန္ေျပာဆို ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒါသေတြထြက္ ေပါက္ကြဲလာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႕က စာတိုက္ပံုးထဲကို လန္နီ သြားထည့္ခဲ့တဲ့ ဒိုင္းနမိုက္ဟာ ကေလးငယ္ေလးတဦးနဲ႕ မိခင္ကို ေသေစခဲ့ပါတယ္။ အျပင္က ကားနဲ႕ျပန္လာတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ ကေလးကို ခ်ီလ်က္ကေန စာတိုက္ပံုးကို စာစစ္ဖို႕အသြား ဒိုင္းနမိုက္ေပါက္ကြဲျပီး ေသခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို မ်က္စိနဲ႕ျမင္ခဲ့ရသလို မွတ္လဲမွတ္မိေနတဲ့ လန္နီဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးနဲ႕မိခင္ ေသသြားခဲ့ရတာအတြက္ ေနာင္တနဲ႕ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားတာျဖစ္တယ္။ ဒီအျဖစ္ကို သိလာတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ အရမ္းတုန္လႈပ္လာတယ္။
အဲဒီေနာက္ သူ႕ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေကသီကို ရွာခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီအၾကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႕ ေကသီ (၇) ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ေကသီဖခင္ရဲ႕ ဗီြဒီယိုကင္မရာေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ေမးဖို႕ အတြက္ ျဖစ္တယ္။ သူမကို လာရွာတဲ့ အတြက္ ေကသီက မူလ ပထမမွာ အရမ္းကို ၀မ္းသာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလ္ဗင္ရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ေကသီဟာ ေဒါသတၾကီး ေပါက္ကြဲခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ေကသီရဲ႕ ေမာင္းထုတ္မႈ ေၾကာင့္ ေၾကကြဲျပီး တကၠသိုလ္အေဆာင္ကို ျပန္လာရတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ ေနာက္ေန႕မွာပဲ တြန္မီရဲ႕ ဖုန္းကို လက္ခံ ရရွိခဲ့ပါေတာ့တယ္။ဖုန္းထဲမွာ တြန္မီထားသြားခဲ့တဲ့ မတ္ေဆ့ဂ်္ကေတာ့ ေကသီ သူ႕ကိုုယ္သူ သတ္ေသသြားျပီ ဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။
အျဖစ္အပ်က္အားလံုးအတြက္ ေၾကကြဲေနတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီကုိ ျပန္ဖတ္ရင္း ... သူ႕မွာ အတိတ္ကို ျပန္သြားႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါတယ္။ ဒီေနရာက ဇာတ္ကားရဲ႕ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုး ေနရာပါပဲ။ အဲလို စြမ္းအင္ကို ေတြ႕သြားတဲ့အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ကေလးဘ၀တုန္းက ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္ေတြမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ျပင္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက သူနဲ႕ ေကသီကို ေကသီရဲ႕ ဖခင္ ျဖစ္သူက လင္မယားအရာေျမာက္ေအာင္ ေနေစတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ေကသီရဲ႕ ဖခင္ကို ျပန္လွန္ တုန္႕ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို ရဲတိုင္မယ္လို႕ ျခိမ္းေျခာက္တဲ့အတြက္ လန္႕သြားတဲ့ ေကသီ ဖခင္က ေကသီကို ေနာက္ထပ္ မႏွိပ္စက္ရဲေတာ့ပဲ ေဒါသမွန္သမွ်ကို တြန္မီအေပၚမွာပဲ ပံုခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႕ သူတို႕ လူၾကီး ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူနဲ႕ ေကသီက ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ သမီးရည္းစားဘ၀ကို ရရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိိန္မွာ တြန္မီ ကေတာ့ ေထာင္က်ေနခဲ့တယ္။ ေထာင္က လြတ္လြတ္ခ်င္းပဲ တြန္မီက ေကသီနဲ႕ အဲလ္ဗင္ကို လိုက္ရွာျပီး ရန္ျပဳ ခဲ့ပါတယ္။ အဲလ္ဗင္နဲ႕ တြန္မီ အျပန္အလွန္ ရိုက္ၾကရင္းနဲ႕ တြန္မီ ေသသြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအမႈအတြက္ သူက ေထာင္က်ျပီး ေကသီကလဲ သူ႕ကို စိတ္ဆိုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ႏွိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ ဒီအျဖစ္ကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕မိခင္ဆီက ဒိုင္ယာရီေတြ ေတာင္းယူျပီး အတိတ္ကို ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ဒီတေခါက္မွာေတာ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူတို႕ ဒိုင္းနမိုက္နဲ႕ ကစားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႕ ဒိုင္းနမိုက္ ထည့္ထားတဲ့ စာတိုက္ပံုးရွိတဲ့ေနရာကို ကေလးေလးနဲ႕မိခင္လာတဲ့အခ်ိန္ သူက ေျပးသြားျပီး စာတုိက္ပံုးကို ဖြင့္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲလို ကေလးနဲ႕မိခင္ကို ကယ္လိုက္တဲ့အက်ိဳးကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးဟာ အရင္း ကေန ျပတ္သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ တြန္မီက လူေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့သလို လန္နီနဲ႕ ေကသီကေတာ့ သမီး ရည္းစားေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ လက္မရွိတဲ့ ဘ၀မွာ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ေနတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕အတြက္ စိတ္ထိခိုက္မႈေၾကာင့္ ေဆးလိပ္ေတြ ေသာက္ျဖစ္သြားတဲ့ သူ႕အေမဟာ အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႕ ေဆးရံုတက္ေန ရတာကို ေတြ႕သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအျဖစ္ေတြကို လက္မခံႏိုင္ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ အတိတ္ကို ျပန္သြားဖို႕ ၾကိဳးစားျပန္ပါတယ္။
အဲလို အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားျပီး ေျပာင္းလဲဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ တခုခုကို ျပင္လိုက္တိုင္း သူ႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က တဦး မဟုတ္ တဦးကို ထိခိုက္ေစဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူသာ လူ႕ေလာကၾကီးထဲကို ေရာက္မလာခဲ့ဘူး ဆိုရင္ ဘာမွ ျဖစ္လာစရာမရွိတာကို ေတြ႕သြားတဲ့ အဲလ္ဗင္ဟာ သူ႕ဘ၀ရဲ႕အစျဖစ္တဲ့ မိခင္ ၀မ္းဗိုက္ထဲကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕အခ်င္းနဲ႕သူ႕ကိုုယ္သူ ရစ္ပတ္ျပီး သတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါရိုက္တာက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္အျဖစ္ ဇာတ္လမ္းကို ဒီလို ဇာတ္သိမ္းခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႕ကေတာ့ ယုတၱိရွိတဲ့ ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ပဲ ေတြးၾကည့္ခ်င္မိတယ္။အဲလ္ဗင္က အတိတ္ေတြကို ျပန္သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ေၾကာင့္ သူခ်စ္ရတဲ့လူေတြ ဒုကၡေရာက္တာကို ျပန္သိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာင္တေတြနဲ႕ရူးသြားျပီး သူ႕ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္တာလို႕ပဲ ဇာတ္လမ္းကို သိမ္းခ်င္ေနမိတယ္။
ကၽြန္မတို႕ေတြဟာ တနည္းမဟုတ္ တနည္းေတာ့ အဲလို မ်ိဳး ရူးသြပ္မိၾကတာပဲမွလား။
Saturday, December 26, 2009
ဂ်ဴးရဲ႕ professional ကို ဆင့္ပြားခံစားျခင္း
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ေအာက္ပါ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Commitment
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ မိမိ လုပ္တဲ့ အလုပ္မွာ အာရံု စူးစိုက္နစ္၀င္မႈ ရွိရမယ္။
Responsibility
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ မိမိ လုပ္တဲ့အလုပ္ကို တာ၀န္ယူရဲတဲ့ သတၱိ၊ တာ၀န္ယူလိုတဲ့ စိတ္ရွိရမယ္။
Determined
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္မာရမယ္။
Vision
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ျခံဳငံုသံုးသပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိရမယ္။ ေရွ႕ကို ၾကိဳျမင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိရမယ္။
Compromise
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ျငင္းခုန္မႈေတြၾကားကေန သေဘာတူညီမႈတခုကို ရေအာင္ ညွိယူႏိုင္ရမယ္။
Stand on Principle or Ethics
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာတရား။ ကိုယ့္ရဲ႕ စံ၊ မူ၀ါဒကို စြဲကိုင္ထားႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Efficiency
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို ထိေရာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Managing
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပညာကို သိကၽြမ္းနားလည္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Assessment
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ရဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္၊ အရႈံးေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပန္လည္ သံုးသပ္ႏိုင္သူ၊ သံုးသပ္တတ္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Sharing
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ မွ်ေ၀ေပးႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတြင္း ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္လိုစိတ္ ရွိသူ ျဖစ္ရမယ္။
Society
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္မွာ သူနဲ႕ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားႏိုင္မဲ့၊ သူ႕ကို နားလည္ႏိုင္မဲ့ အဖြဲ႕အစည္း၊ အသင္း အဖြဲ႕ တစ္ခု ရွိရမယ္။
Income
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္မွာ သူ႕ရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ ၀င္ေငြ တစ္ခုေတာ့ ရွိရမယ္။
Courage
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ သူယံုၾကည္တဲ့ အရာကို လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိနဲ႕ မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိရမယ္။
Commitment
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ မိမိ လုပ္တဲ့ အလုပ္မွာ အာရံု စူးစိုက္နစ္၀င္မႈ ရွိရမယ္။
Responsibility
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ မိမိ လုပ္တဲ့အလုပ္ကို တာ၀န္ယူရဲတဲ့ သတၱိ၊ တာ၀န္ယူလိုတဲ့ စိတ္ရွိရမယ္။
Determined
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္မာရမယ္။
Vision
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ျခံဳငံုသံုးသပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိရမယ္။ ေရွ႕ကို ၾကိဳျမင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိရမယ္။
Compromise
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ျငင္းခုန္မႈေတြၾကားကေန သေဘာတူညီမႈတခုကို ရေအာင္ ညွိယူႏိုင္ရမယ္။
Stand on Principle or Ethics
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာတရား။ ကိုယ့္ရဲ႕ စံ၊ မူ၀ါဒကို စြဲကိုင္ထားႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Efficiency
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို ထိေရာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Managing
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပညာကို သိကၽြမ္းနားလည္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Assessment
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ရဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္၊ အရႈံးေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ျပန္လည္ သံုးသပ္ႏိုင္သူ၊ သံုးသပ္တတ္သူ ျဖစ္ရမယ္။
Sharing
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ မွ်ေ၀ေပးႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတြင္း ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္လိုစိတ္ ရွိသူ ျဖစ္ရမယ္။
Society
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္မွာ သူနဲ႕ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားႏိုင္မဲ့၊ သူ႕ကို နားလည္ႏိုင္မဲ့ အဖြဲ႕အစည္း၊ အသင္း အဖြဲ႕ တစ္ခု ရွိရမယ္။
Income
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္မွာ သူ႕ရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ ၀င္ေငြ တစ္ခုေတာ့ ရွိရမယ္။
Courage
ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ တစ္ေယာက္ဟာ သူယံုၾကည္တဲ့ အရာကို လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိနဲ႕ မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိရမယ္။
Friday, December 25, 2009
ကုန္ေတာ့မယ့္ ၂၀၀၉
၂၀၀၉ ကုန္ေတာ့မယ္။ ကိုယ္ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို ေရးျဖစ္တာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္သြားခဲ့ျပီ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ မ်ားေနခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ ကို ထားခဲ့ျပီး ၂၀၁၀ မွာေတာ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြကို ေရးခ်င္တယ္။
လူမႈေရး
ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ေတာ့ ၂၀၀၉ က ေျပာေလာက္ေအာင္ ဆံုးရႈံးမႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိဘူး ထင္တယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ျပန္ဆံုျဖစ္တယ္၊ စကားေျပာျဖစ္တယ္ဆိုတာကလြဲရင္ ထူးထူး ျခားျခား မရွိဘူး။အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကိုေတာ့ စိတ္ကုန္မိတာေတြ ျဖစ္ေနမိတယ္။လူမ်ားမ်ားနဲ႕ ေနရတာ ထက္ တေယာက္ထဲ ေနရတာကို ပိုႏွစ္ျခိဳက္လာမိတယ္။ ရင္ဘက္ခ်င္း တူတဲ့လူေတြ ရွားလာတယ္လို႕ ခံစား ေနရတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တဦးစ၊ ႏွစ္ဦးစကိုေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က ဆံုးရႈံုးသြားခဲ့တယ္။
ပညာေရး
ၾကိဳးစားေပမဲ့ အရာသိပ္မထင္ဘူးလို႕ ခံစားရတယ္။ အေရအတြက္ေတြ တိုးလာေပမဲ့ အရည္အခ်င္းက မတိုးလာ သလို ခံစားရတယ္။
၂၀၀၉ ကို အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ ၂၀၁၀ ကိုေတာ့ သိပ္မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး။
ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ။
ဒီလုိပါပဲ ခရီးအစဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသေလာက္ ခရီးအလယ္ဆိုတာ ပ်င္းရိ ျငီးေငြ႕စရာပဲမွလား။
ကိုယ့္ဘက္က အစြမ္းအစကုန္ေတာ့ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
၂၀၁၀မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မူလရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ကြန္ဖရင့္ေတြ အတြက္ ၾကိဳးစားရမယ္။
ေငြေရးေၾကးေရး
ဒီႏွစ္အတြင္း ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ကိုယ့္ဘ၀အျမင္တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလာတယ္။ မိသားစုအတြက္ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈေတာ့ ရေအာင္ လုပ္ေပးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အက်ိဳးအတြက္လဲ စ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့တေန႕ အိမ္ေျခမဲ့ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။ ၂၀၁၀ မွာေတာ့ ဘာရယ္လို႕ တိက်တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေပမဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ တခုခုေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ တိုးတက္မႈ
လက္ရွိတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းနဲ႕ တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ တိုးတက္မႈေတြကို ရွာျဖစ္ဖို႕ ၂၀၀၉ ႏွစ္စမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ ပါရမီ မပါလာတဲ့ အႏုပညာ တူရိယာ ပစၥည္းေတြကို တီးဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ၂၀၀၉ အတြက္ အရႈံးပါပဲ။
အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္မႈအတြက္ေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြထက္ စာရင္ ပိုျပီး အာရံုစိုက္မိလာတယ္။ စာေမးပြဲလဲ ၀င္ေျဖ ျဖစ္ခဲ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုးတက္မႈက တိုင္းရ ခက္ေနဆဲပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက တရုတ္စကားအေျပာမ်ားတဲ့အတြက္ နားယဥ္လာခဲ့တယ္။ နားလည္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၂၀၁၀မွာ အေျခအေနေပးရင္ တရုတ္စကားကို အနဲနဲ႕ အမ်ားေတာ့ သင္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
လူမႈေရး
ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ေတာ့ ၂၀၀၉ က ေျပာေလာက္ေအာင္ ဆံုးရႈံးမႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိဘူး ထင္တယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ျပန္ဆံုျဖစ္တယ္၊ စကားေျပာျဖစ္တယ္ဆိုတာကလြဲရင္ ထူးထူး ျခားျခား မရွိဘူး။အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကိုေတာ့ စိတ္ကုန္မိတာေတြ ျဖစ္ေနမိတယ္။လူမ်ားမ်ားနဲ႕ ေနရတာ ထက္ တေယာက္ထဲ ေနရတာကို ပိုႏွစ္ျခိဳက္လာမိတယ္။ ရင္ဘက္ခ်င္း တူတဲ့လူေတြ ရွားလာတယ္လို႕ ခံစား ေနရတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တဦးစ၊ ႏွစ္ဦးစကိုေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က ဆံုးရႈံုးသြားခဲ့တယ္။
ပညာေရး
ၾကိဳးစားေပမဲ့ အရာသိပ္မထင္ဘူးလို႕ ခံစားရတယ္။ အေရအတြက္ေတြ တိုးလာေပမဲ့ အရည္အခ်င္းက မတိုးလာ သလို ခံစားရတယ္။
၂၀၀၉ ကို အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ ၂၀၁၀ ကိုေတာ့ သိပ္မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး။
ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ။
ဒီလုိပါပဲ ခရီးအစဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသေလာက္ ခရီးအလယ္ဆိုတာ ပ်င္းရိ ျငီးေငြ႕စရာပဲမွလား။
ကိုယ့္ဘက္က အစြမ္းအစကုန္ေတာ့ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။
၂၀၁၀မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မူလရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ကိုက္ညီတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ကြန္ဖရင့္ေတြ အတြက္ ၾကိဳးစားရမယ္။
ေငြေရးေၾကးေရး
ဒီႏွစ္အတြင္း ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ကိုယ့္ဘ၀အျမင္တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလာတယ္။ မိသားစုအတြက္ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္သေလာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈေတာ့ ရေအာင္ လုပ္ေပးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ အက်ိဳးအတြက္လဲ စ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့တေန႕ အိမ္ေျခမဲ့ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္။ ၂၀၁၀ မွာေတာ့ ဘာရယ္လို႕ တိက်တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိေပမဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ တခုခုေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ တိုးတက္မႈ
လက္ရွိတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းနဲ႕ တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ တိုးတက္မႈေတြကို ရွာျဖစ္ဖို႕ ၂၀၀၉ ႏွစ္စမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ ပါရမီ မပါလာတဲ့ အႏုပညာ တူရိယာ ပစၥည္းေတြကို တီးဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ၂၀၀၉ အတြက္ အရႈံးပါပဲ။
အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္မႈအတြက္ေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြထက္ စာရင္ ပိုျပီး အာရံုစိုက္မိလာတယ္။ စာေမးပြဲလဲ ၀င္ေျဖ ျဖစ္ခဲ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုးတက္မႈက တိုင္းရ ခက္ေနဆဲပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက တရုတ္စကားအေျပာမ်ားတဲ့အတြက္ နားယဥ္လာခဲ့တယ္။ နားလည္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၂၀၁၀မွာ အေျခအေနေပးရင္ တရုတ္စကားကို အနဲနဲ႕ အမ်ားေတာ့ သင္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
Thursday, December 24, 2009
လူခၽြန္လူေကာင္း
(ရႈမဆံုးေတာ့သည္ စိမ္းလဲ့လဲ့ႏွစ္စဥ္
လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚစိုျပည္လြင္
ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဆိုျပန္လွ်င္ ၀င္းမွည့္ေရႊစင္အိလို႔ပင္
စပါးအႏွံေတြနဲ႔ အသီးေတြ သန္ျမန္ေအာင္ျမင္….။
မနက္ခင္းစိတ္ရႊင္ လန္းၾကေစဆြဲငင္
ဥၾသသံသြဲ႔ နာေပ်ာ္ဖြယ္ၾကည္ၾကည္လင္
လုပ္ငန္းကို ကုိယ္စီ၀င္ စက္ရုံ ႀကီးငယ္ အရပ္ရပ္တြင္
ၾကည္းေရတခြင္က အေရာင္းအ၀ယ္ စုံဆန္သာသည္ပင္္….။
လူခၽြန္လူေကာင္းမ်ားတို႔ ေပါင္းစုအားတြင္
ၿမိဳ႔မ မိတ္ေဆြေတြကို
ၾကည္ညိဳစြာ ျမင္လိုက္ခ်င္
ဗမာ့သားေကာင္းမ်ားကို အဆိုအတီးအမႈတ္နဲ႔ပင္
ရိုေသခင္မင္ အားတက္ အေလးျပဳလွ်က္ပဲ အစဥ္…။)၂
ကစားခုန္စား စြမ္းအားဘက္တြင္
စံခ်ိန္ရင္ေဘာင္တန္းလိုက္လို႔ယွဥ္
ေခတ္မီမီ ကမာၻၾကည့္ၾကည့္ျမင္
သန္ျမန္ေယာက္်ားဘသားပင္...
လွ်ပ္စစ္အားအသံုးမ်ားတဲ့ အျပင္
တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ထက္ေအာက္ ေျမတခြင္
သစ္ပင္ေတြ ေျမတြင္းဓာတ္ေတြ
ေဖာ္ယူႏိုင္စြမ္း တတ္ကၽြမ္းက်င္
ကမၻာေျမပထ၀ီ၀င္ ကမၻာ့သမိုင္းရာဇ၀င္
သံုးသပ္ေလ့လာယွဥ္
အၾကံဉာဏ္ေ၀ဖန္ ေမွ်ာ္လို႔ျမင္
ငါတို႔ျပည္ေထာင္စုတြင္
ကမၻာ့ေရေၾကာင္း သေဘၤာေမာင္းရင္
ေျမျပင္ေလျပင္ႏွံ႔စပ္စံုလင္
တို႔လူခၽြန္လူေကာင္း အစုတြင္
ပါ၀င္တေယာက္ဆို တအားပင္…။
((ဆရာ၀န္ ပညာေတြကိုသင္
ေခတ္ေရာေရွ႕မီ သမားေက်ာ္မ်ားပင္
လူထုကို ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ ခ်စ္ခင္ရင္၀ယ္ထား ညြန္ၾကားညြန္ၾကား
သန္ထြားက်န္းမာ ၾကံ့ခိုင္အားအင္)၂
(ကေလးေလးေတြ ပညာရရွိဖို႔ေတာ့
အဖအမိပံုသြင္ အာစရိေတြပင္)၂
လူခၽြန္လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္
ေျမေတာင္ေျမႇာက္ကာ ျမႇင့္တင္...
ကမၻာ့ေရေၾကာင္းသေဘၤာေမာင္းရင္
ေျမျပင္ေလျပင္ ႏွံ႔စပ္စံုလင္
တို႔လူခၽြန္လူေကာင္း အစုတြင္
ပါ၀င္တေယာက္ဆို တအားပင္) ၂
လူခၽြန္လူေကာင္း
ေရး။ ။ ၿမိဳ႔မၿငိမ္း
လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚစိုျပည္လြင္
ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဆိုျပန္လွ်င္ ၀င္းမွည့္ေရႊစင္အိလို႔ပင္
စပါးအႏွံေတြနဲ႔ အသီးေတြ သန္ျမန္ေအာင္ျမင္….။
မနက္ခင္းစိတ္ရႊင္ လန္းၾကေစဆြဲငင္
ဥၾသသံသြဲ႔ နာေပ်ာ္ဖြယ္ၾကည္ၾကည္လင္
လုပ္ငန္းကို ကုိယ္စီ၀င္ စက္ရုံ ႀကီးငယ္ အရပ္ရပ္တြင္
ၾကည္းေရတခြင္က အေရာင္းအ၀ယ္ စုံဆန္သာသည္ပင္္….။
လူခၽြန္လူေကာင္းမ်ားတို႔ ေပါင္းစုအားတြင္
ၿမိဳ႔မ မိတ္ေဆြေတြကို
ၾကည္ညိဳစြာ ျမင္လိုက္ခ်င္
ဗမာ့သားေကာင္းမ်ားကို အဆိုအတီးအမႈတ္နဲ႔ပင္
ရိုေသခင္မင္ အားတက္ အေလးျပဳလွ်က္ပဲ အစဥ္…။)၂
ကစားခုန္စား စြမ္းအားဘက္တြင္
စံခ်ိန္ရင္ေဘာင္တန္းလိုက္လို႔ယွဥ္
ေခတ္မီမီ ကမာၻၾကည့္ၾကည့္ျမင္
သန္ျမန္ေယာက္်ားဘသားပင္...
လွ်ပ္စစ္အားအသံုးမ်ားတဲ့ အျပင္
တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ထက္ေအာက္ ေျမတခြင္
သစ္ပင္ေတြ ေျမတြင္းဓာတ္ေတြ
ေဖာ္ယူႏိုင္စြမ္း တတ္ကၽြမ္းက်င္
ကမၻာေျမပထ၀ီ၀င္ ကမၻာ့သမိုင္းရာဇ၀င္
သံုးသပ္ေလ့လာယွဥ္
အၾကံဉာဏ္ေ၀ဖန္ ေမွ်ာ္လို႔ျမင္
ငါတို႔ျပည္ေထာင္စုတြင္
ကမၻာ့ေရေၾကာင္း သေဘၤာေမာင္းရင္
ေျမျပင္ေလျပင္ႏွံ႔စပ္စံုလင္
တို႔လူခၽြန္လူေကာင္း အစုတြင္
ပါ၀င္တေယာက္ဆို တအားပင္…။
((ဆရာ၀န္ ပညာေတြကိုသင္
ေခတ္ေရာေရွ႕မီ သမားေက်ာ္မ်ားပင္
လူထုကို ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ ခ်စ္ခင္ရင္၀ယ္ထား ညြန္ၾကားညြန္ၾကား
သန္ထြားက်န္းမာ ၾကံ့ခိုင္အားအင္)၂
(ကေလးေလးေတြ ပညာရရွိဖို႔ေတာ့
အဖအမိပံုသြင္ အာစရိေတြပင္)၂
လူခၽြန္လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္
ေျမေတာင္ေျမႇာက္ကာ ျမႇင့္တင္...
ကမၻာ့ေရေၾကာင္းသေဘၤာေမာင္းရင္
ေျမျပင္ေလျပင္ ႏွံ႔စပ္စံုလင္
တို႔လူခၽြန္လူေကာင္း အစုတြင္
ပါ၀င္တေယာက္ဆို တအားပင္) ၂
လူခၽြန္လူေကာင္း
ေရး။ ။ ၿမိဳ႔မၿငိမ္း
Tuesday, December 22, 2009
စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ မွတ္စကို ခံစားၾကည့္ျခင္း
ဆရာမ ဂ်ဴးက သူမရဲ႕ စာေရးဆရာဘ၀ကို အပိုင္း (၅) ပိုင္း ခြဲျခားတင္ျပသြားပါတယ္။
သူမရဲ႕စာေရးဆရာမ ဘ၀ ပထမ မ်က္ႏွာ ကို အမွတ္တရ နဲ႕ ဥပမာေပးသြားျပီး (living together) ေရးေသာ စာေရးဆရာမ အျဖစ္၊ အဆိပ္ပင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံ ခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ဒုတိယဘ၀ စာမ်က္ႏွာကိုေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္နဲ႕ ဖြင့္လွစ္ျပသြားျပီး မ ၀ါဒီ တစ္ဦး အျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရတယ္ လို႕ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
တတိယဘ၀ စာမ်က္ႏွာကိုေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ကမၻာေျမ ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႕ အတူ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ပညာရွင္တစ္ဦး (ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ဆရာမ) အျဖစ္ တံဆိပ္ကပ္ခံခဲ့ရျပန္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္ စတၳဳတၳ စာမ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေစာင့္ေနမယ္လို႕ မေျပာလိုက္ရဘူး ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႕အတူ သူမရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈဟာ ပညာေရး (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး)ကို အားေပးခ်င္သူအျဖစ္ သူမကိုယ္သူမ သတ္မွတ္သြားပါတယ္။
လက္ရွိကာလ သူမရဲ႕ စာေရးဆရာ မွတ္စုကိုေတာ့ အ၀ါေရာင္ ရထား နဲ႕ ဖြင့္ဟျပသြားပါတယ္။
သူမဟာ ေလာေလာဆယ္မွာ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြကို အားသန္ေနျပီး ကေလးသူငယ္ ျပဳစုေရးအေပၚ အားသန္ေနပါတယ္ဆိုတာနဲ႕ သူမရဲ႕ စာေရးဆရာ မွတ္စုကို နိဂံုး ခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မအေနနဲ႕ ခံစားလိုက္ရတာကေတာ့ ဂ်ဴးဟာ ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူသားတစ္ဦးဆိုတာပါပဲ။ အသက္အရြယ္နဲ႕ အတူ သူမဟာ ၾကီးျပင္းလာတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ အခ်စ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစဥ္ကာလ မွာလည္း အခ်စ္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ စာေပေတြကို ထားခဲ့ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ နားနီးလာ ေတာ့ လိင္ခြဲျခားဆက္ဆံမႈကို ေတြ႕ၾကံဳခံစားလာရတဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ ေတြကို စာေပကတဆင့္ ပညာေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္စဥ္ကာလမွာေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ပညာတတ္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ယိုယြင္းမႈေတြကို ျမင္လာရတဲ့အခါ သူမရဲ႕ ကေလာင္သြားကေန ဒါေတြကို လွစ္ဟျပမိတာလို႕ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကမၻာ့ဆိုင္ရာ ယိုယြင္းမႈေတြကို ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ လူငယ္ေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ဒုကၡကို ျမင္လာတဲ့အခါ အေ၀းက ဒုကၡထက္ အနီးက ဒုကၡ အေရးၾကီးတယ္လို႕ ဆရာမ ဂ်ဴး ခံစားလိုက္ရတယ္လို႕ ကၽြန္မျမင္မိတယ္။
လူငယ္ေတြ အတြက္ ပညာေရးကို ဆရာမ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စာေပကေန ထိန္းမတ္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ခံစား ရတယ္။ စနစ္တစ္ခုကို လြန္ဆန္လို႕ မရႏိုင္ေသးတဲ့ကာလမွာ တကၠသိုလ္ဆိုတာ ဘြဲ႕ရဖုိ႕ထက္ ပိုပါတယ္ ဆိုတာ ကို ကၽြန္မတို႕ လူငယ္ေတြ ခံစားသိရွိေအာင္ စာေပကတဆင့္ ပညာေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲလို လုပ္ရင္းကေန အခုအခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႕ လူမႈေရးကို ေစာက္ခ်လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ သူ၊ ကမၻာေလာကၾကီးကို ေပးသူ အျဖစ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ တန္ဖိုးရွိ လူသားတစ္ေယာက္ပဲလို႕ ရင္ထဲမွာ ေလးစားမိ ပါတယ္။
ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကေန သူမ မသိမသာ လွစ္ဟျပသြားတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္က အင္တာဗ်ဴး ဆရာေတြရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ပါပဲ။လူတစ္ေယာက္ကို ေလးစားစိတ္အခံမရွိဘဲ ၊ အဲဒီလူရဲ႕ အေၾကာင္း (သမိုင္း)ကို မသိဘဲ ခ်ဥ္းကပ္တတ္တဲ့ လူအခ်ိဳ႕ပါပဲ။ ဆရာမဆီက အခ်က္အလက္ေတြ လိုခ်င္လို႕ လာေမးတဲ့ လူက ဆရာမ ဘာေၾကာင့္ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ရသလဲဆိုတာကို မသိဘဲ စြတ္ျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမ စိတ္တိုရတယ္ လို႕ ေျပာျပသြားတာပါ။ အဲဒီမွာ ဆရာမ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလးကို ကၽြန္မ အရမ္းသေဘာက်မိပါတယ္။ ကၽြန္မက လိုတာ မရလို႕ စိတ္တိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ အေၾကာင္းကို ဒါေလးေတာင္ မသိရေကာင္းလားလို႕ စိတ္တို တာပါ ဆိုတဲ့ စကားပါ။ ရုတ္တရက္ နားေထာင္မယ္ဆိုရင္ ဒီဆရာမ ဘ၀င္ ျမင့္လွေခ်လား သိခ်င္မွ သိမွာေပါ့လို႕ ထင္စရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆရာမ ခံစားခ်က္က သိပ္မွန္ပါတယ္။ ဆရာမဆီက အခ်က္အလက္ေတြကို လာေမးတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆရာမကို အနဲဆံုး ေလးစားတဲ့ စိတ္ေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖူးတဲ့လူဆိုရင္ ဆရာမ ဘယ္လိုလူဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။ တာ၀န္ မယူခ်င္လို႕ (သို႕) လိုတာ မရလို႕ အပ်ိဳၾကီး လုပ္ေနတဲ့ လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဆရာမကို ဆက္ဆံၾကည့္ရင္ သိသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခခံ အခ်က္ကိုေတာင္ မသိပဲ ဆရာမဆီက အခြင့္အေရး၊ အခ်က္အလက္ေတြကို လာယူတာကေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာပါ။
ဒီကိစၥကို ေလးျဖဴလဲ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္လို႕မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေလးျဖဴက ရိုင္းတယ္ လို႕ အစြပ္အစြဲ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလို ေလးျဖဴအေၾကာင္းေ၀ဖန္သံကို ၾကားဖူးကထဲက ေလးျဖဴ မွန္တယ္ လို႕ ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြက နံမည္ၾကီးျပီးသား ကေလာင္ရွင္ေတြ ၊ အဆုိ ေတာ္ေတြကို အင္တာဗ်ဴးတာ သူတို႕ ေစာင္ေရ တတ္ခ်င္တာ အဓိကျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အႏုပညာေလာကမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြဟာ အႏုပညာကို တကယ္ခ်စ္တဲ့လူေတြ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ စာေရးဆရာမကို အင္တာဗ်ဴး မဲ့လူဟာ အဲဒီစာေရးဆရာမကို မသိရင္၊ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးမဲ့ သူက အဲဒီအဆိုေတာ္ကို မသိရင္ ဘယ္လို ရိုးသားမႈမ်ိဳးနဲ႕ ဒီအင္တာဗ်ဴးကို ေရးၾကမလဲ။ မရိုးသားႏိုင္ပါဘူး။
သူမရဲ႕စာေရးဆရာမ ဘ၀ ပထမ မ်က္ႏွာ ကို အမွတ္တရ နဲ႕ ဥပမာေပးသြားျပီး (living together) ေရးေသာ စာေရးဆရာမ အျဖစ္၊ အဆိပ္ပင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံ ခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ဒုတိယဘ၀ စာမ်က္ႏွာကိုေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္နဲ႕ ဖြင့္လွစ္ျပသြားျပီး မ ၀ါဒီ တစ္ဦး အျဖစ္ စြပ္စြဲခံခဲ့ရတယ္ လို႕ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
တတိယဘ၀ စာမ်က္ႏွာကိုေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ကမၻာေျမ ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႕ အတူ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ပညာရွင္တစ္ဦး (ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ဆရာမ) အျဖစ္ တံဆိပ္ကပ္ခံခဲ့ရျပန္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္ စတၳဳတၳ စာမ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေစာင့္ေနမယ္လို႕ မေျပာလိုက္ရဘူး ဆိုတဲ့ စာအုပ္နဲ႕အတူ သူမရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈဟာ ပညာေရး (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရး)ကို အားေပးခ်င္သူအျဖစ္ သူမကိုယ္သူမ သတ္မွတ္သြားပါတယ္။
လက္ရွိကာလ သူမရဲ႕ စာေရးဆရာ မွတ္စုကိုေတာ့ အ၀ါေရာင္ ရထား နဲ႕ ဖြင့္ဟျပသြားပါတယ္။
သူမဟာ ေလာေလာဆယ္မွာ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြကို အားသန္ေနျပီး ကေလးသူငယ္ ျပဳစုေရးအေပၚ အားသန္ေနပါတယ္ဆိုတာနဲ႕ သူမရဲ႕ စာေရးဆရာ မွတ္စုကို နိဂံုး ခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မအေနနဲ႕ ခံစားလိုက္ရတာကေတာ့ ဂ်ဴးဟာ ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူသားတစ္ဦးဆိုတာပါပဲ။ အသက္အရြယ္နဲ႕ အတူ သူမဟာ ၾကီးျပင္းလာတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ အခ်စ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစဥ္ကာလ မွာလည္း အခ်စ္ကို အေၾကာင္းျပဳျပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ စာေပေတြကို ထားခဲ့ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ နားနီးလာ ေတာ့ လိင္ခြဲျခားဆက္ဆံမႈကို ေတြ႕ၾကံဳခံစားလာရတဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ ေတြကို စာေပကတဆင့္ ပညာေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္စဥ္ကာလမွာေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ပညာတတ္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ယိုယြင္းမႈေတြကို ျမင္လာရတဲ့အခါ သူမရဲ႕ ကေလာင္သြားကေန ဒါေတြကို လွစ္ဟျပမိတာလို႕ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကမၻာ့ဆိုင္ရာ ယိုယြင္းမႈေတြကို ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ လူငယ္ေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ဒုကၡကို ျမင္လာတဲ့အခါ အေ၀းက ဒုကၡထက္ အနီးက ဒုကၡ အေရးၾကီးတယ္လို႕ ဆရာမ ဂ်ဴး ခံစားလိုက္ရတယ္လို႕ ကၽြန္မျမင္မိတယ္။
လူငယ္ေတြ အတြက္ ပညာေရးကို ဆရာမ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စာေပကေန ထိန္းမတ္ေပးခဲ့တယ္လို႕ ခံစား ရတယ္။ စနစ္တစ္ခုကို လြန္ဆန္လို႕ မရႏိုင္ေသးတဲ့ကာလမွာ တကၠသိုလ္ဆိုတာ ဘြဲ႕ရဖုိ႕ထက္ ပိုပါတယ္ ဆိုတာ ကို ကၽြန္မတို႕ လူငယ္ေတြ ခံစားသိရွိေအာင္ စာေပကတဆင့္ ပညာေပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲလို လုပ္ရင္းကေန အခုအခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႕ လူမႈေရးကို ေစာက္ခ်လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ သူ၊ ကမၻာေလာကၾကီးကို ေပးသူ အျဖစ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ တန္ဖိုးရွိ လူသားတစ္ေယာက္ပဲလို႕ ရင္ထဲမွာ ေလးစားမိ ပါတယ္။
ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကေန သူမ မသိမသာ လွစ္ဟျပသြားတဲ့ အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္က အင္တာဗ်ဴး ဆရာေတြရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ပါပဲ။လူတစ္ေယာက္ကို ေလးစားစိတ္အခံမရွိဘဲ ၊ အဲဒီလူရဲ႕ အေၾကာင္း (သမိုင္း)ကို မသိဘဲ ခ်ဥ္းကပ္တတ္တဲ့ လူအခ်ိဳ႕ပါပဲ။ ဆရာမဆီက အခ်က္အလက္ေတြ လိုခ်င္လို႕ လာေမးတဲ့ လူက ဆရာမ ဘာေၾကာင့္ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ရသလဲဆိုတာကို မသိဘဲ စြတ္ျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမ စိတ္တိုရတယ္ လို႕ ေျပာျပသြားတာပါ။ အဲဒီမွာ ဆရာမ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလးကို ကၽြန္မ အရမ္းသေဘာက်မိပါတယ္။ ကၽြန္မက လိုတာ မရလို႕ စိတ္တိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ အေၾကာင္းကို ဒါေလးေတာင္ မသိရေကာင္းလားလို႕ စိတ္တို တာပါ ဆိုတဲ့ စကားပါ။ ရုတ္တရက္ နားေထာင္မယ္ဆိုရင္ ဒီဆရာမ ဘ၀င္ ျမင့္လွေခ်လား သိခ်င္မွ သိမွာေပါ့လို႕ ထင္စရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆရာမ ခံစားခ်က္က သိပ္မွန္ပါတယ္။ ဆရာမဆီက အခ်က္အလက္ေတြကို လာေမးတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဆရာမကို အနဲဆံုး ေလးစားတဲ့ စိတ္ေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖူးတဲ့လူဆိုရင္ ဆရာမ ဘယ္လိုလူဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။ တာ၀န္ မယူခ်င္လို႕ (သို႕) လိုတာ မရလို႕ အပ်ိဳၾကီး လုပ္ေနတဲ့ လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဆရာမကို ဆက္ဆံၾကည့္ရင္ သိသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခခံ အခ်က္ကိုေတာင္ မသိပဲ ဆရာမဆီက အခြင့္အေရး၊ အခ်က္အလက္ေတြကို လာယူတာကေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာပါ။
ဒီကိစၥကို ေလးျဖဴလဲ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္လို႕မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေလးျဖဴက ရိုင္းတယ္ လို႕ အစြပ္အစြဲ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလို ေလးျဖဴအေၾကာင္းေ၀ဖန္သံကို ၾကားဖူးကထဲက ေလးျဖဴ မွန္တယ္ လို႕ ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြက နံမည္ၾကီးျပီးသား ကေလာင္ရွင္ေတြ ၊ အဆုိ ေတာ္ေတြကို အင္တာဗ်ဴးတာ သူတို႕ ေစာင္ေရ တတ္ခ်င္တာ အဓိကျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အႏုပညာေလာကမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြဟာ အႏုပညာကို တကယ္ခ်စ္တဲ့လူေတြ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ စာေရးဆရာမကို အင္တာဗ်ဴး မဲ့လူဟာ အဲဒီစာေရးဆရာမကို မသိရင္၊ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးမဲ့ သူက အဲဒီအဆိုေတာ္ကို မသိရင္ ဘယ္လို ရိုးသားမႈမ်ိဳးနဲ႕ ဒီအင္တာဗ်ဴးကို ေရးၾကမလဲ။ မရိုးသားႏိုင္ပါဘူး။
Sunday, December 20, 2009
စာေပေဟာေျပာပြဲမွ မွတ္သားမိေသာ စကားအခ်ိဳ႕
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ္ခ်စ္ဖို႕ ဘယ္သူမွ တိုက္တြန္းေနစရာ မလိုပါဘူး။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စိတ္ကို ျမန္မာ့ ဂီတကေန သိႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားကို တန္ဖိုးထားတယ္။
သမီးရည္းစား အခ်စ္မွ မိသားစု အခ်စ္ ၊ လူသား အခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးတဲ့ လူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဂါရေ၀ါစ နိ၀ါေတာစ၊ ၾကီးသူကို ရိုေသ ငယ္သူကို ေလးစားတဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ မၾကြား၀ါတတ္ဘူး။ မာနမၾကီဘူး။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ကို ႏွစ္သက္တယ္။
သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ေရေျမေတာေတာင္ေတြကို ခ်စ္တယ္။ေအးခ်မ္းမႈ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို တန္ဖိုး ထားတယ္။ စိတ္ထားႏူးညံ့တယ္။ သိမ္ေမြ႕တယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဇာတိမာန္ ၾကီးတယ္။
လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တယ္။ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္လဲ ဂုဏ္ယူတယ္။ သမိုင္းရွိတဲ့ လူမ်ိဳး ျဖစ္ရတာ အတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္။ ေရွးပေ၀သဏီက မင္းေတြကို တမ္းတေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထြန္းေတာက္တဲ့ သမိုင္း ကို ဂုဏ္ယူတယ္။ စည္းလံုးျခင္းကို ဂုဏ္ယူတယ္။
(ေန၀င္းျမင့္၊ ၂၀-၁၂-၂၀၀၉)
အနာဂတ္တစ္ခု လွပဖို႕ ပစၥဳပၸာန္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ယူသူ ျဖစ္ခဲ့ျပီးေနာက္ ေပးသူအျဖစ္ ဘာေတြ တာ၀န္ေက်ခဲ့ ျပီလဲ။ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အနာဂတ္တစ္ခုလံုးကို ဖ်က္ဆီးျပီး ကေလးကို ကယ္တင္မယ္ဆိုတဲ့ ပါးစပ္ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ျပီးပီလဲ။ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ကို ေမတၱာတရား ေပးခဲ့ျပီးျပီေလ။
(ဂ်ဴး၊ ၂၀-၁၂-၂၀၀၉)
ျမန္မာ စာေပေဟာေျပာပြဲ
ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး နားေထာင္ဖူးတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲပဲ။ အခမ္းအနားမွဴး (သို႕) အစီအစဥ္ တင္ဆက္ သူ အျဖစ္ေဆာင္ရြက္သူ ႏွစ္ဦးကို စိတ္တိုရတဲ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ အေသးအဖြဲေလးက လြဲရင္ ဒီအစီအစဥ္ ဟာ ေျပာစရာ မလိုေအာင္ အႏွစ္သာရနဲ႕ ျပည့္စံု႕ပါတယ္။ အေကၽြးအေမြးကအစ အစီအစဥ္ နိဂံုးခ်ဳပ္အထိ ေက်နပ္မႈရတဲ့ ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာကေန စေျပာပါမယ္။
အစီအစဥ္ေၾကျငာသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေျပာပံုေတြက သိပ္ကို ေပါ့ပ်က္လြန္းပါတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ ဆန္ေမႊးထဲ ၾကက္ေခ်း ေရာသလိုပါပဲ။ ဟာသ ဆိုတာ သံုးရမဲ့ ေနရာ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့လူေတြ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ သူတို႕ အေတြ႕ အၾကံဳအရ ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ႏႊဲျပီးသားလူေတြပဲေလ။ သၾကၤန္ပြဲ မဟုတ္တဲ့ ပြဲတစ္ခုမွာ သူတို႕လုပ္ေနပံုေတြက ပြဲရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်ေစပါတယ္။
ဥပမာ တစ္ခုေပးရရင္ သူတို႕ ေျပာသြားတဲ့ထဲမွာ (ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ ေဟာေျပာမႈ အျပီး) ၁၅ က်ပ္က ဆရာနဲ႕ တင္ တန္ပါတယ္ဆိုျပီး ဆရာ့ကို ေျမွာက္သလိုလိုနဲ႕ ေငြထပ္ေတာင္းဖို႕ စကားေခၚသြားတာပါ။ စာေပကို ျမတ္ႏိုး လို႕ အစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြ အားလံုး၊ လာတက္သူေတြ အားလံုးကို ေစာ္ကားသြားသလိုပါပဲ။ ဒီေန႕ပြဲကို လာသြားတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးက ေငြေၾကးနဲ႕ တိုင္းတာဖို႕ ခက္ပါတယ္။ အခုလို ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ ေတြရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈ) မွာ အျမတ္အစြန္းဆိုတဲ့ စိတ္မပါဘူးလို႕ ကၽြန္မ ခိုင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အခမဲ့ေတာင္ လုပ္ေပးခ်င္ၾကမွာပါ။ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းလို႕သာ ေငြေၾကးတန္ဖိုးတစ္ခု သက္မွတ္ရတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီပြဲကို လာတဲ့လူေတြကလဲ ေစ်းႏႈန္းဆိုတာထက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊မ ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာမႈကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႕ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ လာတာပါ။ ေစ်းထပ္တင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့လူက လာျပီး မတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက အေ၀းက လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမွာပါ။ အဲ ေစ်းႏႈန္းခ်မယ္ဆိုရင္လဲ စာေပကို မျမတ္ႏိုးတဲ့လူက အားအားယားယား ဒီခန္းမထဲမွာ ၅ နာရီ ၆ နာရီ လာမထိုင္ပါဘူး။
အခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ (၁၅) က်ပ္ဆိုတဲ့ ေငြပမာဏဟာ အရမ္းနဲပါတယ္။ KFC မွာ တစ္မနက္ စားသေလာက္ပဲ ရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္။ အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ (၁၅) က်ပ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ၃ နာရီ လုပ္အားခ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာၾကတာပါ။ စာေပ မျမတ္ႏိုးပဲ ေငြေၾကးတန္လို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသေဘာတရားကိုေတာင္ မသိပဲ စင္ေပၚမွာ မိုက္ကိုင္ရ ျပီးေရာ တက္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စာေပ ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီအစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြထဲမွာ အခမ္းအနားမႈး အျဖစ္ စီစဥ္ႏိုင္မဲ့ကေလးလူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ပါပါတယ္။ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပ်က္ေစမဲ့ ေနာက္ထပ္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာကို စီစဥ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
စာေရးဆရာ၊ဆရာမမ်ားရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကေတာ့ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးမယ္ဆိုရင္ ျမင္းထိန္းငတာဘ၀ ေရာက္သြားမွာဆိုးလို႕ ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴးရဲပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီပြဲကေန ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳး ခ်စ္စိတ္ေတြကို ပိုျပီး ရွင္သန္လာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးသြားတယ္။ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို ဂ်ဴးက ပုတ္ႏႈိးသြားတယ္။ ဂ်ဴးက ကၽြန္မရဲ႕ ေလးစားျမတ္ႏိုးရတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ဦးမို႕ ကၽြန္မ ဒီပြဲကို သြားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မသြားခင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ညံ့တယ္လို႕ ၾကားဖူးထားလို႕ပါ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ၾကိဳက္တာက သူမ်ား ေျပာလို႕လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွတ္တရဆိုတဲ့ ၀တၳဳေၾကာင့္လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ အမွတ္တရ ၀တၳဳကို မႏွစ္ျမဳိ႕သူေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖလဲ ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ မၾကိဳက္တဲ့ ေလသံေၾကာင့္မို႕ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ခပ္ေ၀းေ၀းပဲ ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အဖတ္မ်ားခဲ့တာက မိုးမိုး(အင္းလ်ား)နဲ႕ မစႏၵာ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျဖစ္သြားရတာက ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား စာအုပ္ကို အကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာေတြ႕ျပီး ဖတ္မိရာက စတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မွန္သမွ်ကို ႏွစ္ျခိဳက္မိခဲ့တယ္။ ရိုးသားတဲ့ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ ဟသၤာ၊ ထက္ျမတ္တဲ့ အိမ္စိုးေမ၊ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ပို႕၊ ဇာတ္ရံေတြက အစ ကၽြန္မ ႏွစ္ျခိဳက္သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ စြဲခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဒုတိယ ဖတ္ျဖစ္တာ လရဲ႕ ေအာက္ဘက္ မိုင္အေ၀းမွာ ၊ ေနာက္ ခ်စ္သူလား စကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အမွတ္တရ ကိုလဲ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သလို ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားခဲ့ကို လဲ ျပန္ရွာ ျပန္ဖတ္ခဲ့တယ္။ အေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ႏွစ္ျခိဳက္မိသလို ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ တိမ္နဲ႕ ျခည္ေသာၾကိဳး၊ သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ တို႕ကိုလဲ ကၽြန္မ စြဲလန္းမိတယ္။ သူ႕စာအုပ္တိုင္းနီးပါး ကၽြန္မ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သလို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ ၀ယ္သိမ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ နဲနဲၾကိဳက္တာနဲ႕ မ်ားမ်ားၾကိဳက္တာပဲ ကြာျပီး စာအုပ္တိုင္းနီးပါးကို ကၽြန္မ ခံစားလုိ႕ ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႕အေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက သူရဲ႕ ရိုးသားမႈနဲ႕ စာေပအေပၚထားတဲ့ ေစတနာကို ႏွစ္သက္မိတာမို႕ ဂ်ဴးကို ကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္သလို ေလးလဲ ေလးစားပါတယ္။ အဲလို ေလးစားရတဲ့ လူေတြကို အျပင္မွာေတြ႕ရမွာ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္မို႕ ဒီပြဲကို သြားဖုိ႕ မသြားဖို႕ စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္။ သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ထက္ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ေဟာေျပာမႈ ေကာင္းတယ္။ အေျခအေနေပးမယ္ဆိုရင္ ဂ်ဴးနဲ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ လို ခင္ခ်င္တယ္။
ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ကို အမွန္၀န္ခံရရင္ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မက အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြကို နံမည္စြဲျပီး ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ျခိဳက္မိသူ မရွိခဲ့ဘူး။ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္သလို သုေမာင္ရဲ႕ စာအုပ္ကိုလဲ ႏွစ္ျခိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္တိုင္းကို လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မရူးသြပ္ဘူး။ အဲေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြက ဖတ္ဖူး ေပမဲ့ ဘယ္သူေရးတာလဲ မေသခ်ာဘူး။ ကၽြန္မက ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး စြဲစြဲ လန္းလန္း ဖတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တျခားစာအုပ္ေတြ မဖတ္ဖူးတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲလိုပဲ သုေမာင္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၁၆ ကို ၾကိဳက္ေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေဆာင္းပါးမ်ားကို မၾကိဳက္လွဘူး။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆို အျမင္ေတာင္ ကပ္ေသး။ အဲလို အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြနဲ႕ နဲနဲေ၀းတဲ့ ကၽြန္မက ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူမွန္းမသိေတာ့ အေပါက္၀မွာ ေရာင္းေနတဲ့ထဲက ေန၀င္းျမင့္ရဲ႕ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို ေရြးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူလို႕ ကၽြန္မက သိမွာကို။ (အခုထိေတာ့ မဖတ္ရေသးဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ေဟာေျပာပြဲကို နားေထာင္ျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေတာ္လိုက္တာ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္။ ဒါမွ ျမန္မာ့ စာေရး ဆရာဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ အမ်ိဳးသားလုိ႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအး ကို ဘာသာျပန္ေနတဲ့ဆရာလို႕ သိရတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ ေန၀င္းျမင့္ကို အဲေလာက္ အထင္မၾကီးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို နားေထာင္ရင္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ရွင္သန္လာေတာ့ သူသာ ငါ့ဦးေလး ျဖစ္လိုက္ ပါေတာ့လို႕ ေတြးမိသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ (စလံုး)နဲ႕ ေပးေတြ႕လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါ ငါတို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူသလဲဆိုေတာ့ အခုလို စာေပကို အမွန္အကန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆရာေတြေၾကာင့္ပဲလို႕ ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ ဂီတကို အမွန္ လိုက္စားသူတစ္ေယာက္၊ စာေပကို ရင္ဘက္ထဲက ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္လို႕ ခံစားရတယ္။
ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳကိုေတာ့ ကၽြန္မ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ သိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႕ မတူ ထူးျခားတဲ့ အေတြး ေတြေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္တိုင္း လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မစြဲလန္းခဲ့ေပမဲ့ ရွင္ေစာပု တို႕၊ ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္းတို႕ကို ႏွစ္သက္မိတယ္။ သမိုင္းကို လမ္းလြဲေစတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းကို ႏွစ္ျခိဳက္သူ သမိုင္းသုေတသီေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မက ခ်စ္ဦးညိဳကို ဆက္ႏွစ္သက္ရမလားဆိုတာ ေတြေ၀ခဲ့မိတယ္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ရသ ခံစားမႈအေနနဲ႕ကေတာ့ ကၽြန္မ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ရိုးသားရဲ႕လားလို႕ေတာ့ တခါတခါ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႕ ေဟာေျပာပြဲမွာေတာ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ရိုးသားပါတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ သူ႕မွာ ရိုးသားတဲ့ စာေပခ်စ္စိတ္ ရွိတယ္။ အေသြးအသားထဲက ပါလာတဲ့ စာေပ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ရွိတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။ စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဂီတ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးသူ၊ စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာ ထားတဲ့သူ၊ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို ေပးခ်င္တဲ့ ပရိသတ္လက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ခပ္ပါးပါးေလး ေပးသြားႏိုင္သူပါ။ စကၤာပူက အျငိမ့္ကတဲ့ျပဇာတ္ဆရာမ်ား ဒါေတြကို အတုယူသင့္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ပ်က္လံုးေတြကို အတစ္လိုက္ အတံုးလိုက္ထည့္ ေျပာတာ ၾကာေတာ့ ၾကည့္ရတာ မ်က္စိေညာင္းလာပါတယ္။
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာကေန စေျပာပါမယ္။
အစီအစဥ္ေၾကျငာသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေျပာပံုေတြက သိပ္ကို ေပါ့ပ်က္လြန္းပါတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ ဆန္ေမႊးထဲ ၾကက္ေခ်း ေရာသလိုပါပဲ။ ဟာသ ဆိုတာ သံုးရမဲ့ ေနရာ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့လူေတြ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ သူတို႕ အေတြ႕ အၾကံဳအရ ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ႏႊဲျပီးသားလူေတြပဲေလ။ သၾကၤန္ပြဲ မဟုတ္တဲ့ ပြဲတစ္ခုမွာ သူတို႕လုပ္ေနပံုေတြက ပြဲရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်ေစပါတယ္။
ဥပမာ တစ္ခုေပးရရင္ သူတို႕ ေျပာသြားတဲ့ထဲမွာ (ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ ေဟာေျပာမႈ အျပီး) ၁၅ က်ပ္က ဆရာနဲ႕ တင္ တန္ပါတယ္ဆိုျပီး ဆရာ့ကို ေျမွာက္သလိုလိုနဲ႕ ေငြထပ္ေတာင္းဖို႕ စကားေခၚသြားတာပါ။ စာေပကို ျမတ္ႏိုး လို႕ အစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြ အားလံုး၊ လာတက္သူေတြ အားလံုးကို ေစာ္ကားသြားသလိုပါပဲ။ ဒီေန႕ပြဲကို လာသြားတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးက ေငြေၾကးနဲ႕ တိုင္းတာဖို႕ ခက္ပါတယ္။ အခုလို ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ ေတြရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈ) မွာ အျမတ္အစြန္းဆိုတဲ့ စိတ္မပါဘူးလို႕ ကၽြန္မ ခိုင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အခမဲ့ေတာင္ လုပ္ေပးခ်င္ၾကမွာပါ။ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းလို႕သာ ေငြေၾကးတန္ဖိုးတစ္ခု သက္မွတ္ရတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီပြဲကို လာတဲ့လူေတြကလဲ ေစ်းႏႈန္းဆိုတာထက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊မ ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာမႈကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႕ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ လာတာပါ။ ေစ်းထပ္တင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့လူက လာျပီး မတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက အေ၀းက လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမွာပါ။ အဲ ေစ်းႏႈန္းခ်မယ္ဆိုရင္လဲ စာေပကို မျမတ္ႏိုးတဲ့လူက အားအားယားယား ဒီခန္းမထဲမွာ ၅ နာရီ ၆ နာရီ လာမထိုင္ပါဘူး။
အခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ (၁၅) က်ပ္ဆိုတဲ့ ေငြပမာဏဟာ အရမ္းနဲပါတယ္။ KFC မွာ တစ္မနက္ စားသေလာက္ပဲ ရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္။ အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ (၁၅) က်ပ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ၃ နာရီ လုပ္အားခ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာၾကတာပါ။ စာေပ မျမတ္ႏိုးပဲ ေငြေၾကးတန္လို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသေဘာတရားကိုေတာင္ မသိပဲ စင္ေပၚမွာ မိုက္ကိုင္ရ ျပီးေရာ တက္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စာေပ ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီအစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြထဲမွာ အခမ္းအနားမႈး အျဖစ္ စီစဥ္ႏိုင္မဲ့ကေလးလူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ပါပါတယ္။ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပ်က္ေစမဲ့ ေနာက္ထပ္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာကို စီစဥ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
စာေရးဆရာ၊ဆရာမမ်ားရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကေတာ့ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးမယ္ဆိုရင္ ျမင္းထိန္းငတာဘ၀ ေရာက္သြားမွာဆိုးလို႕ ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴးရဲပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီပြဲကေန ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳး ခ်စ္စိတ္ေတြကို ပိုျပီး ရွင္သန္လာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးသြားတယ္။ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို ဂ်ဴးက ပုတ္ႏႈိးသြားတယ္။ ဂ်ဴးက ကၽြန္မရဲ႕ ေလးစားျမတ္ႏိုးရတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ဦးမို႕ ကၽြန္မ ဒီပြဲကို သြားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မသြားခင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ညံ့တယ္လို႕ ၾကားဖူးထားလို႕ပါ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ၾကိဳက္တာက သူမ်ား ေျပာလို႕လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွတ္တရဆိုတဲ့ ၀တၳဳေၾကာင့္လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ အမွတ္တရ ၀တၳဳကို မႏွစ္ျမဳိ႕သူေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖလဲ ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ မၾကိဳက္တဲ့ ေလသံေၾကာင့္မို႕ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ခပ္ေ၀းေ၀းပဲ ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အဖတ္မ်ားခဲ့တာက မိုးမိုး(အင္းလ်ား)နဲ႕ မစႏၵာ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျဖစ္သြားရတာက ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား စာအုပ္ကို အကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာေတြ႕ျပီး ဖတ္မိရာက စတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မွန္သမွ်ကို ႏွစ္ျခိဳက္မိခဲ့တယ္။ ရိုးသားတဲ့ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ ဟသၤာ၊ ထက္ျမတ္တဲ့ အိမ္စိုးေမ၊ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ပို႕၊ ဇာတ္ရံေတြက အစ ကၽြန္မ ႏွစ္ျခိဳက္သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ စြဲခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဒုတိယ ဖတ္ျဖစ္တာ လရဲ႕ ေအာက္ဘက္ မိုင္အေ၀းမွာ ၊ ေနာက္ ခ်စ္သူလား စကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အမွတ္တရ ကိုလဲ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သလို ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားခဲ့ကို လဲ ျပန္ရွာ ျပန္ဖတ္ခဲ့တယ္။ အေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ႏွစ္ျခိဳက္မိသလို ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ တိမ္နဲ႕ ျခည္ေသာၾကိဳး၊ သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ တို႕ကိုလဲ ကၽြန္မ စြဲလန္းမိတယ္။ သူ႕စာအုပ္တိုင္းနီးပါး ကၽြန္မ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သလို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ ၀ယ္သိမ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ နဲနဲၾကိဳက္တာနဲ႕ မ်ားမ်ားၾကိဳက္တာပဲ ကြာျပီး စာအုပ္တိုင္းနီးပါးကို ကၽြန္မ ခံစားလုိ႕ ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႕အေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက သူရဲ႕ ရိုးသားမႈနဲ႕ စာေပအေပၚထားတဲ့ ေစတနာကို ႏွစ္သက္မိတာမို႕ ဂ်ဴးကို ကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္သလို ေလးလဲ ေလးစားပါတယ္။ အဲလို ေလးစားရတဲ့ လူေတြကို အျပင္မွာေတြ႕ရမွာ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္မို႕ ဒီပြဲကို သြားဖုိ႕ မသြားဖို႕ စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္။ သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ထက္ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ေဟာေျပာမႈ ေကာင္းတယ္။ အေျခအေနေပးမယ္ဆိုရင္ ဂ်ဴးနဲ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ လို ခင္ခ်င္တယ္။
ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ကို အမွန္၀န္ခံရရင္ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မက အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြကို နံမည္စြဲျပီး ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ျခိဳက္မိသူ မရွိခဲ့ဘူး။ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္သလို သုေမာင္ရဲ႕ စာအုပ္ကိုလဲ ႏွစ္ျခိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္တိုင္းကို လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မရူးသြပ္ဘူး။ အဲေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြက ဖတ္ဖူး ေပမဲ့ ဘယ္သူေရးတာလဲ မေသခ်ာဘူး။ ကၽြန္မက ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး စြဲစြဲ လန္းလန္း ဖတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တျခားစာအုပ္ေတြ မဖတ္ဖူးတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲလိုပဲ သုေမာင္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၁၆ ကို ၾကိဳက္ေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေဆာင္းပါးမ်ားကို မၾကိဳက္လွဘူး။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆို အျမင္ေတာင္ ကပ္ေသး။ အဲလို အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြနဲ႕ နဲနဲေ၀းတဲ့ ကၽြန္မက ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူမွန္းမသိေတာ့ အေပါက္၀မွာ ေရာင္းေနတဲ့ထဲက ေန၀င္းျမင့္ရဲ႕ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို ေရြးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူလို႕ ကၽြန္မက သိမွာကို။ (အခုထိေတာ့ မဖတ္ရေသးဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ေဟာေျပာပြဲကို နားေထာင္ျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေတာ္လိုက္တာ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္။ ဒါမွ ျမန္မာ့ စာေရး ဆရာဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ အမ်ိဳးသားလုိ႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအး ကို ဘာသာျပန္ေနတဲ့ဆရာလို႕ သိရတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ ေန၀င္းျမင့္ကို အဲေလာက္ အထင္မၾကီးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို နားေထာင္ရင္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ရွင္သန္လာေတာ့ သူသာ ငါ့ဦးေလး ျဖစ္လိုက္ ပါေတာ့လို႕ ေတြးမိသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ (စလံုး)နဲ႕ ေပးေတြ႕လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါ ငါတို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူသလဲဆိုေတာ့ အခုလို စာေပကို အမွန္အကန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆရာေတြေၾကာင့္ပဲလို႕ ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ ဂီတကို အမွန္ လိုက္စားသူတစ္ေယာက္၊ စာေပကို ရင္ဘက္ထဲက ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္လို႕ ခံစားရတယ္။
ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳကိုေတာ့ ကၽြန္မ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ သိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႕ မတူ ထူးျခားတဲ့ အေတြး ေတြေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္တိုင္း လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မစြဲလန္းခဲ့ေပမဲ့ ရွင္ေစာပု တို႕၊ ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္းတို႕ကို ႏွစ္သက္မိတယ္။ သမိုင္းကို လမ္းလြဲေစတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းကို ႏွစ္ျခိဳက္သူ သမိုင္းသုေတသီေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မက ခ်စ္ဦးညိဳကို ဆက္ႏွစ္သက္ရမလားဆိုတာ ေတြေ၀ခဲ့မိတယ္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ရသ ခံစားမႈအေနနဲ႕ကေတာ့ ကၽြန္မ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ရိုးသားရဲ႕လားလို႕ေတာ့ တခါတခါ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႕ ေဟာေျပာပြဲမွာေတာ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ရိုးသားပါတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ သူ႕မွာ ရိုးသားတဲ့ စာေပခ်စ္စိတ္ ရွိတယ္။ အေသြးအသားထဲက ပါလာတဲ့ စာေပ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ရွိတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။ စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဂီတ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးသူ၊ စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာ ထားတဲ့သူ၊ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို ေပးခ်င္တဲ့ ပရိသတ္လက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ခပ္ပါးပါးေလး ေပးသြားႏိုင္သူပါ။ စကၤာပူက အျငိမ့္ကတဲ့ျပဇာတ္ဆရာမ်ား ဒါေတြကို အတုယူသင့္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ပ်က္လံုးေတြကို အတစ္လိုက္ အတံုးလိုက္ထည့္ ေျပာတာ ၾကာေတာ့ ၾကည့္ရတာ မ်က္စိေညာင္းလာပါတယ္။
Friday, December 11, 2009
သံုးႏွစ္ (၉ ရက္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉ အမွတ္တရ)
သံုးႏွစ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို သိဖို႕ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ ကြက္လပ္တစ္ခုရဲ႕ တန္ဖိုးကို နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားသိဖို႕ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုကို လက္ခံလိုက္ႏိုင္ဖို႕ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အရာရာကို အသစ္ျပန္စဖို႕ အသင့္ရွိရမဲ့ အခ်ိန္။
ေမေမ....
ဒါေပမဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကို မေတြးမိဖို႕ ၾကိဳးစားေနရင္းက ေတြးေနမိေသးတယ္။
ေလာကမွာ အရာရာဟာ ေမွာင္အတိက်သြားျပီလားလို႕ မေတြးေတာ့မိေပမဲ့ ေမေမသာရွိရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ လြမ္းေနမိဆဲပဲေမေမ။
လူသားတစ္ဦးက မိသားစုကို ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ လူသားတစ္ဦးက မိသားစုထဲ ၀င္ေရာက္လာ ခဲ့တယ္။ ေဟာ ဒီလူသားကို အေၾကာင္းျပဳလို႕ ေနာက္ထပ္ လူသားေပါက္စေလးက ဘ၀ထဲ ၀င္လာ ျပန္ျပီ ေမေမ။
အားလံုးဟာ အရာရာေတြအတြက္ လူသားပီသစြာ ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။ သမီးလဲ ထို႕အတူပါပဲ။ တခါတေလ အားေပ်ာ့ အားေလ်ာ့မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမ့ကို တမ္းတမိတယ္။ အားေပးစကားေတြ မဆိုတတ္လဲ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ မေပးႏိုင္လဲ ကိုယ့္ကို အထင္ၾကီးတဲ့ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္တဲ့ ေမေမ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာကို အခြင့္ရွိရင္ ျပန္ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္မိတယ္။
တခါတေလ ၀မ္းသား ဂုဏ္ယူစရာ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ ေမေမ့ကို ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ ေမေမရဲ႕ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ အမ်ိဳးေတြၾကား ၾကြား၀ါ ဂုဏ္ယူေနမွာကို ျမင္ခ်င္မိတယ္။ သားသမီးနဲ႕ ပတ္သတ္လာရင္ အေမက အျမဲ ဂုဏ္ယူ ႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အသံကို ျပန္ၾကားခ်င္မိတယ္။
စာတိုက္ပံုးကို စစ္တဲ့အခါ အေမ့လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ကို ျပန္ဖတ္ခ်င္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႕ မမအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအေၾကာင္း စံုစံုစိစိ ေရးတတ္တဲ့ အေမ့ လက္ေရးေလးေတြကို လြမ္းမိတယ္။
ဖုန္းေျပာရင္ ဖုန္းခကုန္လိမ့္မယ္လို႕ အျမဲေျပာတတ္တဲ့ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။ ငါက အင္တာနက္ မသံုးတတ္ေတာ့ ငတ္တာေပါ့ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ခနဲ႕တဲ့ အသံေလးေတြကို လြမ္းတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက အေဖ မသိေအာင္ အေမ ခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ ဟင္းေတြနဲ႕ အတူ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။
ငယ္ငယ္က အေဖ ညဥ့္နက္ကာလ ျပန္မေရာက္ေသးရင္ ဆိုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း အိပ္ရာထဲကေန ကိုေမာင္ျပန္ လာျပီလို႕ ထေအာ္တတ္တဲ့ အေမ့ ရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ အေဖျပန္လာရင္ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အက်င့္ေလးေတြ၊ အျပင္သြားခါနီး အေဖ့ကို အုန္းဆီလိမ္းေပးတတ္တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ၊ အားလံုးကို လြမ္းတယ္။
ေမေမနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ လြမ္းေနမိတာေတြကို ခ်ေရးရရင္ ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး ေမေမ။
ေမေမ့ကို လြမ္းတယ္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ ကြက္လပ္တစ္ခုရဲ႕ တန္ဖိုးကို နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားသိဖို႕ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုကို လက္ခံလိုက္ႏိုင္ဖို႕ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အရာရာကို အသစ္ျပန္စဖို႕ အသင့္ရွိရမဲ့ အခ်ိန္။
ေမေမ....
ဒါေပမဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကို မေတြးမိဖို႕ ၾကိဳးစားေနရင္းက ေတြးေနမိေသးတယ္။
ေလာကမွာ အရာရာဟာ ေမွာင္အတိက်သြားျပီလားလို႕ မေတြးေတာ့မိေပမဲ့ ေမေမသာရွိရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ လြမ္းေနမိဆဲပဲေမေမ။
လူသားတစ္ဦးက မိသားစုကို ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ လူသားတစ္ဦးက မိသားစုထဲ ၀င္ေရာက္လာ ခဲ့တယ္။ ေဟာ ဒီလူသားကို အေၾကာင္းျပဳလို႕ ေနာက္ထပ္ လူသားေပါက္စေလးက ဘ၀ထဲ ၀င္လာ ျပန္ျပီ ေမေမ။
အားလံုးဟာ အရာရာေတြအတြက္ လူသားပီသစြာ ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။ သမီးလဲ ထို႕အတူပါပဲ။ တခါတေလ အားေပ်ာ့ အားေလ်ာ့မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမ့ကို တမ္းတမိတယ္။ အားေပးစကားေတြ မဆိုတတ္လဲ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ မေပးႏိုင္လဲ ကိုယ့္ကို အထင္ၾကီးတဲ့ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္တဲ့ ေမေမ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာကို အခြင့္ရွိရင္ ျပန္ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္မိတယ္။
တခါတေလ ၀မ္းသား ဂုဏ္ယူစရာ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ ေမေမ့ကို ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ ေမေမရဲ႕ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ အမ်ိဳးေတြၾကား ၾကြား၀ါ ဂုဏ္ယူေနမွာကို ျမင္ခ်င္မိတယ္။ သားသမီးနဲ႕ ပတ္သတ္လာရင္ အေမက အျမဲ ဂုဏ္ယူ ႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အသံကို ျပန္ၾကားခ်င္မိတယ္။
စာတိုက္ပံုးကို စစ္တဲ့အခါ အေမ့လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ကို ျပန္ဖတ္ခ်င္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႕ မမအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအေၾကာင္း စံုစံုစိစိ ေရးတတ္တဲ့ အေမ့ လက္ေရးေလးေတြကို လြမ္းမိတယ္။
ဖုန္းေျပာရင္ ဖုန္းခကုန္လိမ့္မယ္လို႕ အျမဲေျပာတတ္တဲ့ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။ ငါက အင္တာနက္ မသံုးတတ္ေတာ့ ငတ္တာေပါ့ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ခနဲ႕တဲ့ အသံေလးေတြကို လြမ္းတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက အေဖ မသိေအာင္ အေမ ခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ ဟင္းေတြနဲ႕ အတူ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။
ငယ္ငယ္က အေဖ ညဥ့္နက္ကာလ ျပန္မေရာက္ေသးရင္ ဆိုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း အိပ္ရာထဲကေန ကိုေမာင္ျပန္ လာျပီလို႕ ထေအာ္တတ္တဲ့ အေမ့ ရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ အေဖျပန္လာရင္ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အက်င့္ေလးေတြ၊ အျပင္သြားခါနီး အေဖ့ကို အုန္းဆီလိမ္းေပးတတ္တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ၊ အားလံုးကို လြမ္းတယ္။
ေမေမနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ လြမ္းေနမိတာေတြကို ခ်ေရးရရင္ ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး ေမေမ။
Saturday, December 5, 2009
ကေလး ကဗ်ာ အခ်ိဳ႕
ဂ ဂဏန္းသင္ ျပံဳးရႊင္ရႊင္
မေလး ၾကိဳးစား ခ်င္။
ဂဏန္း သင္တဲ့ တို႕မေလး
မသိတာ ဆိုေမး။
ေမးလို႕ရေတာ့ တြက္လိုက္ျပန္
လံု႕လ ဇြဲထက္သန္။
ႏွစ္စဥ္မွန္မွန္ အတန္းတက္
သခၤ်ာ ဂုဏ္ထူးထြက္။
.............................................................................................
င ငခ်ိတ္ေပါင္း စားလို႕ေကာင္း
အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း။
ငခ်ိတ္ေပါင္းရယ္ ႏွမ္းေထာင္းရယ္
ဆီ စိုရႊဲေအာင္နယ္။
တို႕လယ္ေတာက အဟာရ
ေကာက္ညွင္း ေမႊးျမျမ
ေမာင္ငယ္ ညီမ လာၾကကြယ္
လက္ဆံု စားၾကမယ္.
၀ိုင္းလယ္ေခါင္က ငခ်ိတ္ေပါင္း
အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္း.........
မေလး ၾကိဳးစား ခ်င္။
ဂဏန္း သင္တဲ့ တို႕မေလး
မသိတာ ဆိုေမး။
ေမးလို႕ရေတာ့ တြက္လိုက္ျပန္
လံု႕လ ဇြဲထက္သန္။
ႏွစ္စဥ္မွန္မွန္ အတန္းတက္
သခၤ်ာ ဂုဏ္ထူးထြက္။
.............................................................................................
င ငခ်ိတ္ေပါင္း စားလို႕ေကာင္း
အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း။
ငခ်ိတ္ေပါင္းရယ္ ႏွမ္းေထာင္းရယ္
ဆီ စိုရႊဲေအာင္နယ္။
တို႕လယ္ေတာက အဟာရ
ေကာက္ညွင္း ေမႊးျမျမ
ေမာင္ငယ္ ညီမ လာၾကကြယ္
လက္ဆံု စားၾကမယ္.
၀ိုင္းလယ္ေခါင္က ငခ်ိတ္ေပါင္း
အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္း.........
Subscribe to:
Posts (Atom)