သံုးႏွစ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို သိဖို႕ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ ကြက္လပ္တစ္ခုရဲ႕ တန္ဖိုးကို နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားသိဖို႕ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုကို လက္ခံလိုက္ႏိုင္ဖို႕ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အရာရာကို အသစ္ျပန္စဖို႕ အသင့္ရွိရမဲ့ အခ်ိန္။
ေမေမ....
ဒါေပမဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကို မေတြးမိဖို႕ ၾကိဳးစားေနရင္းက ေတြးေနမိေသးတယ္။
ေလာကမွာ အရာရာဟာ ေမွာင္အတိက်သြားျပီလားလို႕ မေတြးေတာ့မိေပမဲ့ ေမေမသာရွိရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ လြမ္းေနမိဆဲပဲေမေမ။
လူသားတစ္ဦးက မိသားစုကို ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ လူသားတစ္ဦးက မိသားစုထဲ ၀င္ေရာက္လာ ခဲ့တယ္။ ေဟာ ဒီလူသားကို အေၾကာင္းျပဳလို႕ ေနာက္ထပ္ လူသားေပါက္စေလးက ဘ၀ထဲ ၀င္လာ ျပန္ျပီ ေမေမ။
အားလံုးဟာ အရာရာေတြအတြက္ လူသားပီသစြာ ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။ သမီးလဲ ထို႕အတူပါပဲ။ တခါတေလ အားေပ်ာ့ အားေလ်ာ့မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမ့ကို တမ္းတမိတယ္။ အားေပးစကားေတြ မဆိုတတ္လဲ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ မေပးႏိုင္လဲ ကိုယ့္ကို အထင္ၾကီးတဲ့ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္တဲ့ ေမေမ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာကို အခြင့္ရွိရင္ ျပန္ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္မိတယ္။
တခါတေလ ၀မ္းသား ဂုဏ္ယူစရာ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ ေမေမ့ကို ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ ေမေမရဲ႕ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ အမ်ိဳးေတြၾကား ၾကြား၀ါ ဂုဏ္ယူေနမွာကို ျမင္ခ်င္မိတယ္။ သားသမီးနဲ႕ ပတ္သတ္လာရင္ အေမက အျမဲ ဂုဏ္ယူ ႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အသံကို ျပန္ၾကားခ်င္မိတယ္။
စာတိုက္ပံုးကို စစ္တဲ့အခါ အေမ့လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ကို ျပန္ဖတ္ခ်င္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႕ မမအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအေၾကာင္း စံုစံုစိစိ ေရးတတ္တဲ့ အေမ့ လက္ေရးေလးေတြကို လြမ္းမိတယ္။
ဖုန္းေျပာရင္ ဖုန္းခကုန္လိမ့္မယ္လို႕ အျမဲေျပာတတ္တဲ့ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။ ငါက အင္တာနက္ မသံုးတတ္ေတာ့ ငတ္တာေပါ့ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ခနဲ႕တဲ့ အသံေလးေတြကို လြမ္းတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက အေဖ မသိေအာင္ အေမ ခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ ဟင္းေတြနဲ႕ အတူ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။
ငယ္ငယ္က အေဖ ညဥ့္နက္ကာလ ျပန္မေရာက္ေသးရင္ ဆိုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း အိပ္ရာထဲကေန ကိုေမာင္ျပန္ လာျပီလို႕ ထေအာ္တတ္တဲ့ အေမ့ ရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ အေဖျပန္လာရင္ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အက်င့္ေလးေတြ၊ အျပင္သြားခါနီး အေဖ့ကို အုန္းဆီလိမ္းေပးတတ္တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ၊ အားလံုးကို လြမ္းတယ္။
ေမေမနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ လြမ္းေနမိတာေတြကို ခ်ေရးရရင္ ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး ေမေမ။
ေမေမ့ကို လြမ္းတယ္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ ကြက္လပ္တစ္ခုရဲ႕ တန္ဖိုးကို နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားသိဖို႕ လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုကို လက္ခံလိုက္ႏိုင္ဖို႕ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္။
သံုးႏွစ္ဆိုတာ အရာရာကို အသစ္ျပန္စဖို႕ အသင့္ရွိရမဲ့ အခ်ိန္။
ေမေမ....
ဒါေပမဲ့ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကို မေတြးမိဖို႕ ၾကိဳးစားေနရင္းက ေတြးေနမိေသးတယ္။
ေလာကမွာ အရာရာဟာ ေမွာင္အတိက်သြားျပီလားလို႕ မေတြးေတာ့မိေပမဲ့ ေမေမသာရွိရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ လြမ္းေနမိဆဲပဲေမေမ။
လူသားတစ္ဦးက မိသားစုကို ခြဲခြာသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ လူသားတစ္ဦးက မိသားစုထဲ ၀င္ေရာက္လာ ခဲ့တယ္။ ေဟာ ဒီလူသားကို အေၾကာင္းျပဳလို႕ ေနာက္ထပ္ လူသားေပါက္စေလးက ဘ၀ထဲ ၀င္လာ ျပန္ျပီ ေမေမ။
အားလံုးဟာ အရာရာေတြအတြက္ လူသားပီသစြာ ဘ၀ကို ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။ သမီးလဲ ထို႕အတူပါပဲ။ တခါတေလ အားေပ်ာ့ အားေလ်ာ့မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမ့ကို တမ္းတမိတယ္။ အားေပးစကားေတြ မဆိုတတ္လဲ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ မေပးႏိုင္လဲ ကိုယ့္ကို အထင္ၾကီးတဲ့ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္တဲ့ ေမေမ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာကို အခြင့္ရွိရင္ ျပန္ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္မိတယ္။
တခါတေလ ၀မ္းသား ဂုဏ္ယူစရာ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ ေမေမ့ကို ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ ေမေမရဲ႕ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ အမ်ိဳးေတြၾကား ၾကြား၀ါ ဂုဏ္ယူေနမွာကို ျမင္ခ်င္မိတယ္။ သားသမီးနဲ႕ ပတ္သတ္လာရင္ အေမက အျမဲ ဂုဏ္ယူ ႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေမ့ရဲ႕ အသံကို ျပန္ၾကားခ်င္မိတယ္။
စာတိုက္ပံုးကို စစ္တဲ့အခါ အေမ့လက္ေရးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ စာေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ကို ျပန္ဖတ္ခ်င္မိတယ္။ ေဖေဖနဲ႕ မမအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအေၾကာင္း စံုစံုစိစိ ေရးတတ္တဲ့ အေမ့ လက္ေရးေလးေတြကို လြမ္းမိတယ္။
ဖုန္းေျပာရင္ ဖုန္းခကုန္လိမ့္မယ္လို႕ အျမဲေျပာတတ္တဲ့ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။ ငါက အင္တာနက္ မသံုးတတ္ေတာ့ ငတ္တာေပါ့ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ခနဲ႕တဲ့ အသံေလးေတြကို လြမ္းတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက အေဖ မသိေအာင္ အေမ ခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ ဟင္းေတြနဲ႕ အတူ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။
ငယ္ငယ္က အေဖ ညဥ့္နက္ကာလ ျပန္မေရာက္ေသးရင္ ဆိုင္ကယ္သံၾကားတိုင္း အိပ္ရာထဲကေန ကိုေမာင္ျပန္ လာျပီလို႕ ထေအာ္တတ္တဲ့ အေမ့ ရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ အေဖျပန္လာရင္ တံခါးဖြင့္ေပးတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အက်င့္ေလးေတြ၊ အျပင္သြားခါနီး အေဖ့ကို အုန္းဆီလိမ္းေပးတတ္တဲ့ အျပဳအမူေလးေတြ၊ အားလံုးကို လြမ္းတယ္။
ေမေမနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ လြမ္းေနမိတာေတြကို ခ်ေရးရရင္ ကုန္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး ေမေမ။
No comments:
Post a Comment