Saturday, February 27, 2010

သံသရာ စက္၀ိုင္း (၂၆ ရက္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ အမွတ္တရ)

တခ်ိန္က....
ကိုယ္က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့သူ....
ေရွ႕ဆက္ရမဲ့ ခရီးလမ္းအတြက္ အားမာန္ေတြ အျပည့္ၾကားမွာ ခြဲခြာျခင္းအတြက္ ေၾကကြဲမႈေတြနဲ႕ အတူ...

အခုေတာ့...
ကိုယ္က ႏႈတ္ဆက္က်န္ခဲ့ရသူ..
ထားခဲ့သူအတြက္ ၀မ္းသာၾကည္ႏႈးမႈေတြနဲ႕ အတူ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ၀မ္းနည္းေနမိသူ..

ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ကေန.. ေနာက္ ၂ ႏွစ္ ျပည့္တဲ့အခါ...ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ..
ဘ၀ဆိုတာ အနိမ့္အျမင့္ေတြနဲ႕ သံသရာ စက္၀ိုင္းလည္ပတ္ေနဆဲ..
ရပ္ေနသူက ရပ္ေနခိုက္မွာ...ေနာက္က ေျပးလိုက္လာသူေတြက ေက်ာ္တက္...
ေရစီးေၾကာင္းနဲ႕အတူ တေရြ႕ေရြ႕ ေနာက္ကို ေမ်ာပါသူက ေမ်ာပါ..
ေျပးသူက ေျပးေနဆဲ.....
ကိုယ္က ဘာလဲ...ဘယ္လဲ...ဘာအတြက္လဲ........

Tuesday, February 23, 2010

ကိုကို႕အတြက္

အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ တအိမ္လံုးဟာ သုသာန္တစျပင္လို တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕မွာ တခ်ိန္လံုး ထိုင္ေနခဲ့တယ္.. ခရီးတခုကို ထြက္ခြာသြားဖို႕ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ကိုကို႕ကို မကူညီပဲ ေပါ့..

သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူး။ ဟိုးအေ၀းတေနရာမွာ စစ္ျဖစ္ေနျပီဆိုတာကိုလဲ လက္မခံခ်င္ဘူး။ အဲဒီ စစ္ပြဲအတြက္ ကိုကို အိမ္က ထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာကို ဦးေႏွာက္က သိေနေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသိတရား က လက္မခံခဲ့ဘူး။

ကိုကိုက အိမ္ေရွ႕လမ္းမအတိုင္း တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေန ခဲ့တယ္. ကိုကိုမ်ား လွည့္ျပန္လာအုန္းမလားလို႕ေပါ့.. ဒါေပမဲ့ သူ ေနာက္ကို တခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ခႏၶာ ကိုယ္ တခ်က္မွ မယိမ္းယိုင္ခဲ့ဘူး။ ေျခလွမ္း မပ်က္ခဲ့ဘူး...

ကၽြန္ေတာ္ တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ေလွကားထစ္ေတြကို ခုန္ေက်ာ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ေနာက္ကို ေျပးလုိက္သြား ခဲ့တယ္..

ကိုကိုေရ.......ျပန္လာခဲ့ပါ...မင္းၾကားရဲ႕လား...
မင္းလိုခ်င္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ စစ္သားရုပ္ေလးလဲ ေပးမယ္..
မင္းခိုင္းသမွ်လဲ လုပ္ပါ့မယ္..
မင္းရဲ႕ အခန္းကို ရွင္းေပးမယ္..မင္းကားကို ေဆးေပးမယ္...
ကိုကို......မင္း မသြားပါနဲ႕..ျပန္လာခဲ့ပါ...

ကၽြန္ေတာ့္ ငိုသံကို အၾကားမွာ သူလွည့္ၾကည့္လာတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့ ကိုကို႕ရဲ႕ လက္ေတြက ခြန္အား အျပည့္နဲ႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြထဲကို စိုက္ၾကည့္ျပီး စကားတခြန္းကိုပဲ သူ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ညီ.....ညီအကို ဆိုတာ ဒါပဲေပါ့ကြာတဲ့....

အဲဒီေန႕ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက ကိုကို ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အားက် အထင္ၾကီးရတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီးေပါ့.. ဒါေပမဲ့ ကိုကို.. ကၽြန္ေတာ့္ကို အမဲလုိက္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့... ၾကက္ေတာင္ရိုက္ တတ္ေအာင္ သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ မင္းကေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူရဲေကာင္းတဦးပါ.။ ကၽြန္ေတာ္ ညတိုင္း သူ႕ဆီကို စာေရးခဲ့ပါတယ္။ ညတိုင္း အိပ္ရာထက္မွာ ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စကားပြဲေတြကို လြမ္းဆြတ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့တယ္။

တခါတေလမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာၾကီးကို ရရွိဖို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ထဲက ဘာေတြကို ေပးဆပ္ရအုန္း မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ လူသားနဲ႕ အတူေနခြင့္ ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့အခါ လြတ္လပ္မႈဆိုတာၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးမိတယ္။

ကိုကို...မင္းၾကားရဲ႕လား...
ကိုကို...ျပန္လာခဲ့ပါ...
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ငါးဖမ္းရင္း၊ ဂစ္တာအတူ တီးရင္း အရင္လို ငါတို႕ အတူ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဖို႕ ျပန္လာခဲ့ပါ။
မင္းခုိင္းသမွ်အားလံုး ငါလုပ္ေပးမယ္..
မင္း ျပန္လာခဲ့ပါ။

တကယ္လုိ႕ေပါ့ ကၽြန္ေတာ္သာ တန္ခိုးရွင္ တေယာက္ေယာက္ဆီမွာ ဆုေတာင္းလုိ႕ ရခဲ့မယ္ဆိုရင္..ဒီစစ္ပြဲေတြ ကို ရပ္တန္႕ဖို႕ ဆုေတာင္းမယ္. ဒါဆိုရင္ စစ္ဆိုတာ မရွိေတာ့သလို တိုက္ပြဲေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါဆို ကိုကိုလဲ အိမ္ျပန္လာလို႕ ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကို တေၾကာင္းထဲေသာ စာကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ညီ...ညီအကိုဆိုတာ ဒါပဲေပါ့ကြာ........တဲ့

ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ေသနတ္ေတြအၾကား မေျပးလႊားခဲ့ရဘူး။ ေသြးသံေတြၾကား မလဲေလ်ာင္းခဲ့ရဘူး။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကိုကိုေၾကာင့္ပဲေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။ ဒီေန႕ဆိုရင္ ကိုကို ကၽြန္ေတာ့္အနားက ခဲြသြားတာ ၂ ႏွစ္တိတိ ျပည့္တဲ့ေန႕။ အိမ္ေရွ႕ကို စစ္ကားတစီး ထိုးဆိုက္လာျပီး ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႕ ကိုကို႕ကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ခနမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ရည္ေတြကို သိမ္းခဲ့တယ္။
ညီ... မင္း ငါ့ကို အိမ္ထဲထိ တြန္းပို႕ရေတာ့မယ္.. အဲဒီအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႕ ေျပာလာတဲ့ ကိုကို႕ရဲ႕ စကားသံ အဆံုးမွာ သူ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း သူ႕မ်က္၀န္းထဲကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ စကားတခြန္း ေျပာႏိုင္ ခဲ့ပါတယ္။

ကိုကို.. ညီအကိုဆိုတာ ဒါပဲေလ..
dean brody brothers ကို ခံစားေရးဖြဲ႕သည္။

Friday, February 12, 2010

ေဖေဖ့အတြက္

ကိုယ့္အသက္ ငါးႏွစ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ကို ေလက ခပ္ျပင္းျပင္း တိုးေ၀ွ႕ေနသလို
ကိုယ္ငံုၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကတၱရာ လမ္းမၾကီးက ကိုယ့္ရဲ႕ စက္ဘီးေအာက္မွာ တ၀ွီး၀ွီး ေျပးေနတယ္...
ငါးႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္အဖို႕
လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို စတင္ ခံစားခဲ့ျခင္းေပါ့....

သူ ကိုယ့္စက္ဘီးရဲ႕ ေဘးက ထပ္ၾကပ္မကြာ စက္ဘီးနဲ႕ အတူေျပးလိုက္ေနခဲ့တယ္...
သူ႕ရဲ႕ ညာဘက္လက္က ကိုယ့္စက္ဘီး ထိုင္ခံုကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လို႕ေပါ့....

ကိုယ္ အသက္ျပင္းျပင္းတခ်က္ ရႈသြင္းလိုက္ျပီး ေလနဲ႕ အတူ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္.......

ေဖေဖေရ......
လက္လႊတ္လိုက္လို႕ရျပီ...
သမီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စီးလို႕ ရျပီ ထင္တယ္...
နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္ေနေသးေပမဲ့...
ေဖေဖ့ကို သိေစခ်င္တယ္...သမီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး စီးလို႕ရျပီ....

ကိုယ့္အသက္ ၂၅ ႏွစ္
အဲဒီေန႕က ဘုရားေက်ာင္းမွာ
ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ဘ၀ရဲ႕ အေရးအပါဆ႔ံုး လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကားမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့တယ္..
တဦးက ကိုယ့္ေဖေဖေပါ့..
တဦးကေတာ့ ကိုယ့္ကို မၾကာခင္မွာ ဇနီးမယားဘ၀ကို ပို႕ေဆာင္ေပးမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ သတို႕သားေလာင္း...
သင္းအုပ္ဆရာက လက္ထပ္ေပးဖို႕ သေဘာတူပါသလားလို႕ ေမးလိုက္တဲ့ ခန...
ကိုယ့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လို႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႕
ကိုယ့္ကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္....

ေဖေဖ့နားကို ကပ္လို႕ ကိုယ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္...

ေဖေဖ..သမီးကို လက္လႊတ္လိုက္လို႕ရပါျပီ
သမီး ထင္ပါတယ္ ေဖေဖ.....သမီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလို႕ ဆက္ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မွာပါ...
ဒီခရီးက နဲနဲေတာ့ ရင္ခုန္စရာ စိတ္ပူစရာ ေကာင္းေပမဲ့
စိတ္ခ်ပါ ေဖေဖ.....သမီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မွာပါ....


ဒီေန႕ေတာ့...
ေဖေဖဟာ ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ...
အသက္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရႈေနရတဲ့...ေဖေဖ့ရဲ႕ နေဘးနား တိုးကပ္သြားရင္..
ေဖေဖ့နားကို ကပ္လုိ႕ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အခက္ခဲဆံုး စကားတခြန္းကို ေျပာလိုက္တယ္..

ေဖေဖ..သမီးကို လက္လႊတ္လိုက္လို႕ရပါျပီ
သမီး ထင္ပါတယ္ ေဖေဖ.....သမီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလို႕ ဆက္ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မွာပါ...
၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ အျဖစ္တခုေပမဲ့
စိတ္ခ်ပါ ေဖေဖ.....သမီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မွာပါ.. ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွာပါ...

Daddy, you can let go now by Crystal Shawanda
http://www.youtube.com/watch?v=pQ3p8FVdGaU&feature=related

Tuesday, February 9, 2010

အျမန္ ျပန္လာပါ

၁၉၈၀
သူ႕အသက္ ၃၈ ႏွစ္။ သူမ အသက္က ၁၇ ႏွစ္။
အဲဒီေန႕က သူမတို႕ (၁၀)တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီး ဒုတိယေျမာက္ေန႕။
အိမ္က ထြက္သြားျပီ။ လိုက္မရွာပါနဲ႕ ဆိုတဲ့ စာတေစာင္ထားခဲ့ျပီး သူမ အိမ္က ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။
အဲဒီစာကို ဖတ္ျပီးကထဲက သူ ဖုန္းနေဘးမွာ မလႈပ္မယွက္ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူမ ဖုန္းဆက္လာမယ္ဆို တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ေပါ့။ သူ ရံုးေတြလဲ ပ်က္ေပါင္းမ်ားလွျပီ။ ရံုးျပန္တက္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေန႕မွာေတာ့ နံရံမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဖုန္တက္ေနေသာ သူ႕ရဲ႕ ဂစ္တာအိုေလးကို ကိုင္ဆြဲျပီး သူ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ကို ညည္းခဲ့တယ္။
သမီးေလးေရ
သမီး ဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့.... သမီးေလးကို ေဖေဖ သိပ္ခ်စ္တယ္။
ဘယ္ကိုပဲ ေရာက္ေနပါေစ... သမီးေလး ... အိမ္ျပန္လာလို႕ ရတယ္။
သမီးေလးေရ........သမီးသာ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို တို႕ေတြ ျပင္ဆင္ၾကမယ္ေလ...
သမီးေလးကို ဖုန္းက တဆင့္ အေဖ ဖက္လို႕ မရဘူး၊ နမ္းလို႕ မရဘူး။ ဒါမို႕ အိမ္ကို အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ သမီးေရ...

သူ မရွိတုန္း သူမသာ ဖုန္းဆက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဖုန္းရဲ႕ အလိုအေလ်ာက္ျပန္ၾကားစက္က သူ႕ရဲ႕ သီခ်င္းသံေလးကို သမီးေလး ၾကားႏိုင္ပါေစေပါ့။
ညေန သူရံုးက ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဖုန္းေလးက အစိမ္းေရာင္မီးေလး လင္းေနခဲ့တယ္။ သမီးေလးမ်ား မတ္ေဆ့ဂ်္ ထားခဲ့သလား။ ရင္ခုန္စြာနဲ႕ ဖုန္းကို ဖြင့္နားေထာင္ လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း တေယာက္.. သတင္းၾကားလို႕ ဖုန္းဆက္တာပါ..သူငယ္ခ်င္းေရ...မင္းရဲ႕ သမီးကို ရွာေတြ႕ပါေစလို႕ ငါ ဆုေတာင္းပါတယ္ကြာ.. တကယ္လို႕မ်ား ငါ မင္းရဲ႕ သမီးကို ေတြ႕ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူ႕အေဖ စိတ္ပူေနတယ္လို႕ ဆက္ဆက္ ေျပာေပးပါ့မယ္ ကြာတဲ့..

သမီးေလးေရ
သမီး ဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့.... သမီးေလးကို ေဖေဖ သိပ္ခ်စ္တယ္။
ဘယ္ကိုပဲ ေရာက္ေနပါေစ... သမီးေလး ... အိမ္ျပန္လာလို႕ ရတယ္။
သမီးေလးေရ........သမီးသာ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို တို႕ေတြ ျပင္ဆင္ၾကမယ္ေလ...
သမီးေလးကို ဖုန္းက တဆင့္ အေဖ ဖက္လို႕ မရဘူး၊ နမ္းလို႕ မရဘူး။ ဒါမို႕ အိမ္ကို အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ သမီးေရ...

ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ တရက္ျပီး တရက္၊ တႏွစ္ျပီး တႏွစ္ သကၠရာဇ္ေတြသာ ျပိဳလဲ သြားတယ္။ သူမကေတာ့ ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။သူမဆီက စကားတခြန္းမွ မၾကားရေပမဲ့ သူကေတာ့ သူမရဲ႕ ဖုန္းကို ေမွ်ာ္ေနဆဲပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ သူမ ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ အလုိ အေလ်ာက္ ျပန္ၾကားစက္ထဲက ဖုန္းမတ္ေဆ့ဂ်္ကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လို႕ တိုက္တြန္းၾကတယ္။ အဲဒီအခါ သူ ျပန္ေျပာတတ္တာက............. တေန႕ေန႕ သူမ သူ႕ဆီ ဖုန္းဆက္လာမွာပါ..တဲ့။

၂၀၁၀
သူ႕အသက္ ၆၈ ႏွစ္။ သူမအသက္က ၄၇ ႏွစ္...
အဲဒီေန႕က သူမ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က အရက္ဆိုင္တခုရဲ႕ အျပင္မွာ ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ သူမ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ ေတြလို႕ ထင္ခဲ့ဖူးသူေတြ အားလံုးက သူမကို တေယာက္ထဲ ထားသြားခဲ့ၾကျပီ။ သူမ သူ႕ကို အရမ္းသတိရ လာ တယ္။ သူ သူမကို အလို ရွိေတာ့မယ္လို႕ သူမ မေမွ်ာ္လင့္၀့ံဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕တဲ့စိတ္ကို လြမ္းတဲ့စိတ္က အႏိုင္ယူသြားတဲ့အဆံုး သူမ သူ႕ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္အေဟာင္းေလးကို မ၀ံ့မရဲ ႏွိပ္လိုက္မိတယ္။ သူမ ၾကားလုိက္ ရတာက သူ႕ရဲ႕ သီခ်င္းသံ...........

သမီးေလးေရ
သမီး ဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့ လုပ္ခဲ့.... သမီးေလးကို ေဖေဖ သိပ္ခ်စ္တယ္။
ဘယ္ကိုပဲ ေရာက္ေနပါေစ... သမီးေလး ... အိမ္ျပန္လာလို႕ ရတယ္။
သမီးေလးေရ........သမီးသာ ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို တို႕ေတြ ျပင္ဆင္ၾကမယ္ေလ...
သမီးေလးကို ဖုန္းက တဆင့္ အေဖ ဖက္လို႕ မရဘူး၊ နမ္းလို႕ မရဘူး။ ဒါမို႕ အိမ္ကို အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါ သမီးေရ...

ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ အိမ္ထဲကို အေျပးျပန္၀င္လာတဲ့ သူၾကားလုိက္ရတာကေတာ့ ........
သူမရဲ႕ အေဖ သမီး ျပန္လာျပီ............ဆိုတဲ့ စကားသံပါပဲ။

Jason Michale ရဲ႕ Hurry Home ကို ခံစားေရးဖြဲ႕သည္။
http://www.youtube.com/watch?v=wm7BvwlJh6A

Tuesday, February 2, 2010

ေမေမ.......

ေမေမ..
ဘယ္လိုမွ မယံုႏိုင္ခဲ့ပါဘူးေလ.......အဲဒီေန႕က သတင္းၾကားတဲ့ခန သမီးႏွလံုးေသြးေတြ ရပ္တန္႕ခဲ့တယ္။ သူတို႕က ေျပာၾကတယ္ ေမေမ ဆံုးသြားျပီတဲ့။
မယံုခ်င္ေပမဲ့ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရတဲ့ခန သမီးယံုၾကည္ခဲ့ရတယ္။.......

ေမေမ
အေ၀းမသြားခင္ သမီးကို တခု ေျပာခဲ့ေပးပါ။ ေမေမ မရွိတဲ့ ဘ၀မွာ သမီး ဘယ္လို ဆက္လက္ ရပ္တည္ရမလဲ။ ေမေမ့အတြက္ သမီးအသက္ရွင္ခဲ့တယ္၊ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အခု ေမေမ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ဘယ္သူအတြက္ သမီး ၾကိဳးစားရမလဲ။

ေမေမ...
သမီး အၾကိမ္မ်ားစြာ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။ တေန႕.............သမီး ေဒါက္တာ ဘြဲ႕ရတဲ့တေန႕ ..ေဖေဖ..ေမေမတို႕နဲ႕ အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနႏိုင္ဖို႕ အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ ...ေတြးခဲ့ဖူးတယ္...

ေမေမ......
စာေတြဖတ္ရတာ ပင္ပန္းလာတဲ့အခါ...ေမေမ့ မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္ျပီး အားတင္ခဲ့ဖူးတယ္။ေမေမ့ အားေပးသံေတြ ၾကားမွာ စိတ္ရဲ႕ အေမာေတြ ေျဖခဲ့ဖူးတယ္...

ေမေမ.......
ဟိုးအေ၀းကို မေရာက္ခင္ ေျပာခဲ့ပါအုန္း ေမေမ...... ေမေမ မရွိတဲ့ ဘ၀မွာ သမီး ဘယ္လို အသက္ရွင္ရမလဲ။

ေမေမ.....
ေဒါက္တာဘြဲ႕တခု ရဖို႕ သမီး ေပးဆပ္လိုက္ရတာ တန္ရဲ႕လား၊ ေျပာခဲ့ပါအုန္း။ ေမေမ....... သမီးရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈကို ဂုဏ္ယူေပးမဲ့ ေမေမ မရွိတဲ့ေနာက္ သမီး ဘယ္သူ႕အတြက္ ၾကိဳးစားရမွာလဲ ေျပာခဲ့ပါအုန္း ေမေမ..
There is always a choice in the way we do our work, even if there is no choice in the work itself. Enthusiasm Makes A Difference!

~~~~Starting Long Journey on 10 Nov 2008~~~~