“သမီး မရွိတဲ့ေနာက္ သမီးနဲ႕ တူတဲ့ သမီး (သို႕) သားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ လူ႕ေလာကၾကီးထဲမွာ မထားခဲ့ ခ်င္ဘူးလား” အန္တီရဲ႕ေမးခြန္းကို ကၽြန္မ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ မပိုင္တဲ့ ဘ၀မွာ အတၱေတြ အဲေလာက္ထိ မၾကီးခ်င္ဘူး ေလ။
ဒါဆိုရင္ “သမီးဘ၀မွာ အတူေနဖို႕ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာေတာင္ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား၊ သမီး အကို၊အမေတြက အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသြားမွာေလ၊ အဲဒီအခါ သမီးတစ္ေယာက္ထဲ ေလာကၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့”။ဟင့္အင္းကြယ္.. ကိုယ္ ေခါင္းခါရတာ အားနာလာတယ္။ “အေဖာ္ဆိုတာ လိုအပ္တာေပါ့၊ လူ ဆိုတာ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႕ ေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြပဲ မွလား” ဒါေပမဲ့ လက္တြဲေဖာ္မွ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀မွာ အတူရွိေနမဲ့ တိုင္ပင္ေဖာ္၊ တိုင္ပင္ဖက္ ေတြပဲ မဟုတ္လား။
သူမ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အျပံဳးကို ျမင္ရေတာ့ ကိုယ္ အန္တီ့ကို အားနာသြားမိတယ္။ သူမက ကိုယ့္ အတြက္ အေဒၚဆိုေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းလဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ေဖေဖ့ရဲ႕ ညီမအငယ္ဆံုးပီပီ အန္တီက ကိုယ္နဲ႕ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ မကြာခ်င္ေတာ့ တူအရီးလိုတစ္မ်ိဳး ညီအမလို တစ္မ်ိဳး ခ်စ္ခဲ့ၾကတာေလ။ အိမ္ေထာင္ မက်ခင္ ကဆို သူဘယ္သြားသြား ကိုယ္တို႕ကို ေခၚသြားတတ္တယ္။ ရည္းစားရျပီးတာေတာင္ ရည္းစားနဲ႕ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ အခါ ကိုယ့္ကို ေခၚသြားတတ္ခဲ့တာ။ အဲလို အေဒၚမ်ိဳးကို ဆန္႕က်င္ေနရတာအတြက္ ကိုယ္ တကယ္ပဲ သူမကို အားနာေနမိတယ္။အိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့တဲ့ အေဒၚနဲ႕ ကိုယ္ဟာ ဒီကိစၥမွာ အယူ အဆ လြဲေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနတာပဲေလ။ အဲ့အတြက္ ကိုယ္ သူမကို အတိုက္အခံ မလုပ္ရက္ပါဘူး။
“သမီးက အိမ္ေထာင္ေရးကို ေၾကာက္ေနတယ္ ထင္တယ္၊ေတာ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက အဲလိုပဲ အိမ္ေထာင္ေရး ကို ေၾကာက္တတ္တယ္ သမီးရဲ႕၊ တကယ္ေတာ့သမီးရယ္ ေယာက်္ားဆိုတာ ခၽြဲလိုက္ရင္ အစစ ကိုယ့္သေဘာ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးပါ၊ သမီးလုပ္ခ်င္တာေတြ ဆက္လုပ္လို႕ ရပါတယ္၊ အန္တီ့ကို ၾကည့္ပါလား”။
သူမကို ဒီတစ္ခါ ေတာ့ ကိုယ္ သနားသြား မိတယ္။ သူမက အလြန္အမင္း တဖက္သက္ အေလ်ာ့ေပး အလုိလိုက္ တတ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူပီပီ ခၽြဲ႕ႏြဲ႕ အႏိုင္ယူတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးကို တည္ေထာင္ထားသူ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အဲလို အိမ္ေထာင္ေရးကို “ပထမ” အဆင့္လို႕ ကိုယ္ မသတ္မွတ္ထားတာ ဘယ္လို သူမကို ေျပာရက္မွာလဲ။ ဘယ္အရာမွာမဆို “ပထမ” ရခ်င္တဲ့ ကိုယ္ဟာ “ပထမ” မရႏိုင္ဘူးထင္ရင္ မၾကိဳးစားခ်င္တဲ့ ေသြးေၾကာင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္ ဆိုတာ သူမကို ကိုယ္ မရွင္းျပရက္ဘူး။
ကိုယ္ ယံုၾကည္ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ညွာတာရမယ္၊ သိတတ္ရမယ္၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ညွိယူရမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၾကိဳးေလးေတြကို အေလ်ာ့ အတင္း ကစားသင့္တယ္။ တစ္ဖက္သက္ အေလ်ာ့ေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ စံျပ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လဲ ညွိယူရတယ္ဆိုေပမဲ့ ခ်စ္သူနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေမွ်ာ္လင့္ပံုေတြ မတူႏိုင္ဘူးမွလား။ အဲေလာက္ သေဘာထားၾကီးႏိုင္ေအာင္လဲ ကိုယ္က မရင့္က်က္ေသးဘူးေလ။ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ ကိုယ္ဟာ မညွိခ်င္သူ တစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ အရာေတြအတြက္ ဘယ္သူနဲ႕မွ မညွိရပဲ ေရွ႕ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းခ်င္လဲ ျဖစ္ျပန္တယ္။ အရာရာမွာ အေကာင္းဆံုးပဲ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိုယ္ဟာ စံျပ အိမ္ေထာင္ေရးကို တည္ေထာင္ခ်င္သူလဲ ျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးေနာက္မွ သားသမီးေတြကို ပစ္ထားမဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္လဲ မျဖစ္ခ်င္သလို ကိုယ့္ရဲ႕ လက္တြဲ ေဖာ္ကို မငဲ့ညွာ၊ မေလးစားသူလဲ မျဖစ္ခ်င္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အေသြးအသားထဲကေန လူတစ္ဦးကို အျမဲ ေလးစားသြားႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ ခက္ေနျပန္တယ္။ ဘ၀မွာ ပန္းတစ္ပြင့္ထက္ ပန္းမ်ားစြာကို ပြင့္ခ်င္သူလဲ ျဖစ္ျပန္တယ္။ အိမ္မက္ေတြမ်ားစြာကို မက္တတ္သူလဲ ျဖစ္ျပန္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္မက္ေတြဟာ တခါတေလမွာ ကိုယ္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႕ေနျပန္တယ္။ အစြန္းႏွစ္ခုလို႕ ကိုယ္ျမင္ထားတဲ့အရာေတြကို ဘယ္လို အားမ်ိဳးနဲ႕ ေပါင္းစည္းရမလဲ။
No comments:
Post a Comment