စြန္ကေလး.......ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလထဲမွာ လြတ္လပ္စြာ လြင့္ေမ်ာေနသလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ၾကိဳးေလး တစ္ေခ်ာင္း။ ဘယ္သူေတြ ျမင္ႏိုင္မလဲ။ သူ႕မွာ အစြမ္းအစေတြ ရွိတယ္။ ယံုၾကည္ ခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအရာေတြ အတြက္ သူလြတ္လပ္စြာ မသြားႏိုင္ေအာင္ ေနာက္က တုန္႕ဆြဲေနတဲ့ ၾကိဳးမွ်င္မွ်င္ေလး ရွိတယ္။ အဲဒီ ၾကိဳးမွ်င္ေလးရဲ႕ ဆြဲအားထဲမွာ တာ၀န္သိမႈေတြ ပါတယ္။ ေက်းဇူးတရားေတြ ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြ ရွိတယ္။ ၂၀၁၁ ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စြန္ကေလးက တခါတရံမွာ ေတြးတယ္။ ငါ လြတ္လပ္ခ်င္ျပီတဲ့....... နင့္ကို ျဖတ္ေတာင္လိုက္ဖို႕ ၂၀၁၁ ကို ငါ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ စြန္ကေလးရဲ႕ အေတြးေတြကို လႊမ္းမိုးထားတဲ့ အရာေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပးအပ္ထားတဲ့ တာ၀န္ေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ၾကိဳးေတြကို ဘယ္သူ ဖန္တီးေနတာလဲ။ ကိုယ္တိုင္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္တိုင္ ခ်ည္တဲ့ ၾကိဳးေတြက ပိုတင္းၾကပ္ေနတယ္ဆိုတာ စြန္ကေလး မသိမဟုတ္၊ သိေနေပမဲ့ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ တဘက္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဆံုးအစ မရွိတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီး၊ အဲဒီမွာ စိန္ေခၚေနတဲ့ အႏၲရာယ္ေတြ ရွိေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေတြကို ဖန္တီးေပးမဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြပဲ မဟုတ္လား။ ေကာင္းကင္ထဲကို ၀ဲေနမဲ့ စြန္ကေလးကို လူတိုင္းက ေမာ့ၾကည့္ေနလိမ့္မယ္။ အမ်ားက အားက်မဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္။ ဒါေပမဲ့ စြန္ကေလး ၾကိဳးကို ျဖတ္ခဲ့ ရမယ္။ စြန္ကေလး လုပ္၀ံ့ရဲ႕လား။ အသိတရားေတြက ခြင့္ျပဳပါ့မလား။ ေျမျပင္ကို ခုန္ဆင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ေရာ ဆူးေတြ ျခံဳေတြနဲ႕ မဟုတ္ဘူးလား။ စြန္ကေလး ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါ့မလား။ အမွန္ေျပာရရင္ စြန္ကေလး ထိတ္လန္႕ ေနမိတယ္။ ဘ၀တစ္ခုလံုး စုတ္ျပတ္ေအာင္ ေပးဆပ္လိုက္ရင္ေတာင္ ဒီေျမတလင္းကေလး ရွင္းသြားႏိုင္ပါ့မလား။ အေတြးေတြက စြန္ကေလးကို ေနာက္တြန္႕ေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ စြန္ကေလး ပဲေလ။ တာ၀န္ အသိတရားထက္ ဘာကို ဦးစားေပး ရအုန္းမွာလဲ။
No comments:
Post a Comment