ရထားဥၾသသံေလးေတာင္ မၾကားရတာ အေတာ္ၾကာသြားခဲ့ျပီ။ ငယ္ငယ္က ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္က ရထားလမ္း နေဘးမွာ။ မနက္ဆိုရင္ ရထားဥၾသသံေလးနဲ႕ ကိုယ္ႏိုးထခဲ့ဖူးတယ္။ အေဖ ရန္ကုန္ သြားတဲ့အခါ၊ အမေတြ အကိုေတြ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ အခါေတြမွာ ရထားဥၾသသံေလးေတြကို နားေထာင္ျပီး ျပန္ေရာက္မဲ့ အခ်ိန္၊ ထြက္သြားမဲ့ အခ်ိန္ေတြကို တြက္ဆ လြမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ ရထားသံကို သမီး ဘယ္တုန္းကမွ မမုန္းခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပါ။ အခုေတာ့ ေမေမရယ္......ဒီရထားလမ္းၾကီးေၾကာင့္ပဲ ေမေမ့ အသက္ကို အခ်ိန္မီ မကယ္ႏိုင္ခဲ့တာဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ သမီး ရထားသံေတြကို မုန္းတယ္ ေမေမ......
ေမ မရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ကေလးကို ျပန္ဖို႕ ရထားၾကီးကို အသံုးျပဳရအုန္းမယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ ေမေမ မရွိတဲ့ အိမ္က သမီးအတြက္ ဘာတန္ဖိုး ရွိအုန္းမွာလဲလို႕ ေတြးမိတဲ့အခါ ေဖေဖနဲ႕ မမကို အားနာမိတယ္။ ေဖေဖသာ မရွိခဲ့ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီအိမ္ရိပ္ကို နင္းဖို႕ ကိုယ္ သတၱိရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သမီးကေလ အတၱေတြနဲ႕ ပညာေရးေလာဘေတြေနာက္ကို လိုက္ရင္း မိဘကို ဥပကၡာ ျပဳခဲ့ဖူးသူပါ။ ေမေမလိုခ်င္တာ ေငြ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို သမီး သိေနခဲ့ေပမဲ့ သမီးရဲ႕ ပညာေရးေလာဘေတြက သမီးကို ေမေမ့ဆီ အခ်ိန္မီ ျပန္ဖို႕ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး ေမေမရယ္။ “စာမေတာ္တဲ့ သမီး တစ္ေယာက္ေလာက္ အနားမွာ ရွိေစခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ” ေမေမ့ စကားကို လ်စ္လ်ဴရႈ႕ျပီး ညီမငယ္ကို ဒီ အေရာက္ ေခၚခဲ့မိတာေတြအတြက္ တခါတေလ ေနာက္တရ နာက်င္မိတယ္။ ႏွလံုးေရာဂါေၾကာင့္ ေမေမဆံုးရတယ္လို႕ ဆရာ၀န္ေတြက နံမည္တပ္တယ္ ေမေမ။ အဲဒီ ႏွလံုးကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူဟာ လူေတြက သမီးလိမၼာလို႕ ခ်ီးက်ဴးတဲ့ သမီးကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ ထင္တယ္ ေမေမရယ္။ မိဘကို သိတတ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားသံေတြ အၾကားမွာ သမီး ၀မ္းနည္းနာက်င္ ရွက္ရြံ႕ေနမိတယ္။ အေမ မရွိေတာ့တဲ့ အေမ့အိမ္ကို ျပန္ရမွာ တခါတေလေတာ့လဲ ေသြးေၾကာင္ေနမိတယ္။
No comments:
Post a Comment