Tuesday, December 6, 2011

ျပည္ဗာရာမွ အစျပဳ၍

ခုတေလာ မိုးမိုးအင္းလ်ားရဲ႕ ၀တၳဳတပုဒ္ကို မၾကာမၾကာ သတိရေနမိတယ္။ဇာတ္လမ္းေလးက မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕  ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ဘ၀ေလးကို ဆရာမရဲ႕ ေရးဟန္အတိုင္း အရိုးသားဆံုး တင္ျပထားပါ တယ္။
ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕    ေမာ္ေမာ္ဆိုတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္၊ ဥာဏ္ရည္တူတယ္၊ ၾကိဳးစားမႈ တူတယ္။ စိတ္ဓာတ္တူတယ္။ ဒါေလးကို ဆရာမက အခုလို တင္စားပါတယ္။  "ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕ ေမာ္ေမာ္က တာထြက္မွန္တာေရာ သက္လံုေကာင္းတာေရာ စံခ်ိန္တူတဲ့ ျပိဳင္ျမင္း ႏွစ္ေကာင္ ပါပဲ" တဲ့။ 

အတန္းထဲ မွာ ပထမ၊ ဒုတိယကို လုေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေပး အေျခအေနကေတာ့ မတူပါဘူး။ ေမာ္ေမာ္က ၀န္ထမ္းမိဘရဲ႕   ဒုတိယေျမာက္ သမီး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္က စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မိဘရဲ႕ သမီး။ ဘ၀အေျခအေန မတူေတာ့ ၾကိဳးစား ရတဲ့ ဘ၀ခ်င္း မတူေပမဲ့ သူတို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ျပႆနာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တေယာက္ အိမ္ တေယာက္ လိုက္ေနရင္း တေယာက္ ထမင္း တေယာက္ ႏႈိက္စားတဲ့ဘ၀နဲ႕ ခင္ခင္မင္မင္ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါကို ဆရာမက  ေက်ာ္ေက်ာ့္မွာေတာ့ တယုတယ ေပါင္းသင္ေရေလာင္းမည့္သူ ရွိသည္။ ေမာ္ေမာ္ကေတာ့ ေရႏွင့္ အလင္းေရာင္ကို သူ႕ဘာသာ ရွာေဖြျပီး ရွင္သန္ၾကီးထြားဖို႕   ၾကိဳးစား ရသည့္ သဘာ၀ ေပါက္ပင္တည္း တဲ့။ တင္စားလိုက္တတ္တဲ့ ဆရာမလို႕သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ဘ၀မွာ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရမႈျခင္း တူေပမဲ့ အေျခအေနေတြ မတူတတ္တာကို အရိုးသားဆံုး တင္ျပထား ပါတယ္။ 
ခင္ခင္မင္မင္ ေပါင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခအေနကေတာ့ ေမာ္ေမာ္ရဲ႕ အေဖ ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တမ်ိဳးေျပာင္းလာပါေတာ့တယ္။ေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕ စိတ္က မေျပာင္းေပမဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ့္မိဘေတြက စတင္ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ ၁၀ တန္းေျဖမဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ကို မိဘေတြက ရန္ကုန္ကို ေဘာ္ဒါထားဖို႕   လႊတ္လိုက္ ပါေတာ့တယ္။ သမီးရဲ႕ ပညာေရးကို အားေပးတာက တခ်က္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႕ ေမာ္ေမာ္ရဲ႕ အကိုၾကားမွာ သံေယာဇဥ္တြယ္လာမွာကို တားဆီးလိုတာက တခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ 
တာထြက္တာ မွန္တာျခင္း၊ သက္လံု ေကာင္းတာျခင္း တူေသာ္လည္း ပန္း၀င္တာျခင္း တူႏိုင္ပါဦးမလား။  အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေမာ္ေမာ္က ဘ၀ကို အရွံဳးမေပးပဲ ၾကိဳးစားေနရတယ္။အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ မိဘ ခင္းေပးတဲ့ လမ္းမွာ အဆင္သင့္ ေလွ်ာက္ရင္း ၁၀ တန္းကို ဂုဏ္ထူး သံုး ဘာသာနဲ႕ ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး တကၠသိုလ္မွာ ပု၀ါႏွစ္စခ်ႏိုင္သည့္ ဆရာမဘ၀ကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ တဖက္က ေမာ္ေမာ္အေနနဲ႕ ေရကုန္ေရခန္း ၾကိဳးစားရင္း ဘ႕ြဲ တခုကို ရနိုင္ခဲ့ပါတယ္။ 
သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ လံုး အိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္ ေမာ္ေမာ္ရဲ႕ သား အလုပ္ရွာတဲ့အခ်ိ္န္ ေက်ာ္ေက်ာ္ရဲ႕  သမီးနဲ႕ ယွဥ္ျပိဳင္ျပီး အလုပ္၀င္တဲ့ေနာက္ ေမာ္ေမာ့္သားက မရပဲ ေက်ာ္ေက်ာ့္သမီး ရသြားတဲ့အေပၚ ေမာ္ေမာ့္ သားရဲ႕ မေက်မနပ္ စကားန႕ဲ   နိဂံုး ခ်ဳပ္သြားပါတယ္။ ဘ၀မွာ ေနတတ္ဖို႕လဲ လိုပါတယ္။ 
တခါတေလ တာထြက္မွန္၊ သက္လံုေကာင္းေပမဲ့ ပန္း၀င္တဲ့အခါ ေနာက္က်ရတာမ်ိဳးလဲ ရွိတတ္တာပဲေလ။

Saturday, December 3, 2011

နံရံ၏ အျခားတဖက္

ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး သိပ္မေအာင္ျမင္တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို ေျပာပါဆိုရင္ နံရံ၏ အျခားတဖက္ ကို ညႊန္ျပ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မသိသေလာက္ လူအမ်ားစုရဲ႕ ေ၀ဖန္ျခင္း (သို႕) ခ်ီးျမွင့္ျခင္းက ကင္းလြတ္ သေလာက္ ရွိတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ဆရာမ ဂ်ဴးဟာ ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရးခဲ့သလဲ။ သူ႕အေမဆံုးပါးျခင္းနဲ႕ ဒီ စာအုပ္က ပတ္သတ္မႈ ရွိသလား မေသခ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို အေမဆံုးျပီး ၃ ႏွစ္ ျပည့္ခါနီး အခ်ိန္မွာ ဖတ္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းတာလို မြန္းၾကပ္တာလိုနဲ႕ ကံၾကမၼာကို အရွံဳးေပး သြားရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တေယာက္အတြက္ မခံခ်င္ျဖစ္မိခဲ့တယ္။ တဖက္ကေတာ့လဲ ဒီစာအုပ္ေၾကာင့္ပဲ အေမ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တင္မိေနတဲ့ ေနာင္တတရားေတြကို အတိုင္းအတာတခုအထိ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ ခဲ့တယ္။ လူတဦး အတြက္ ဘ၀ဇာတ္ဆရာက အခ်ိန္တခုကို သတ္မွတ္ေပးခဲ့ျပီးသားလို႕ ေတြးလုိက္တဲ့အခါ အေမဆံုးပါးသြားတာ ကိုယ္ေတြရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ တာ၀န္မေက်ပြန္မႈေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေတြးကေန ခနတာ ရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ 
ဒီေန႕ အေမဆံုးတာ ၅ ႏွစ္ျပည့္ဖို႕ ၆ ရက္ အလို။ 
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္က ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘာလုပ္ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ၆ ရက္ေလာက္အတြင္းမွာ အေမ့ကို ဆံုးရႈံးရ မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေရးေရးေတာင္ မေတြးခဲ့မိ တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ ၂၀၀၄ ကစလို႕ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာတဲ့ အေမ့အတြက္ စိတ္ပူပန္ခဲ့မိတယ္ ဆိုေပမဲ့ ဆီးခ်ိဳဆိုတဲ့ ေရာဂါဟာ လူတေယာက္ ကို ေသေစႏိုင္တဲ့ေရာဂါ မဟုတ္ဘူးလို႕လဲ မသိစိတ္က အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ခဲ့မိတယ္။ ကံၾကမၼာဟာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာကေန လွ်ပ္တျပတ္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ပါလားလို႕ မေတြးမိေသးတဲ့ အခ်ိန္လဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႕မွာ အေမ့ကို ဆံုးရွံဳးခဲ့ရ တယ္။ မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္ အတြင္း ျပဳစု ယုယခြင့္ မရပဲ အေမ့ကို ေသမင္းလက္ကို ၀ကြက္အပ္ခဲ့ရ တယ္။
ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ နံရံၾကီးရဲ႕ တဖက္မွာ ဘာေတြ ရွိသလဲ ကၽြန္မတို႕ မသိႏိုင္ပါဘူးေလ။ တေန႕ အားလံုး သြားရမဲ့ လမ္းဆိုေပမဲ့လဲ အေမသြားဖို႕ ေစာေနေသးတယ္လို႕ ေတြးမိတဲ့အခါ ၀မ္းနည္းနာက်င္မႈေတြက ရင္ထဲကို တိုး၀င္လာတတ္တယ္။လူတေယာက္ ေသဆံုးသြားျပီးေနာက္ က်န္တဲ့လူေတြက ပူေဆြးၾကတယ္၊ ငိုေၾကြးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ပူေဆြးေနႏိုင္မွာလဲ။ ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့ လမ္းအသီးသီးမွာ မရပ္ မနား ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကရအုန္းမွာပဲမွလား။
တကယ္လို႕မ်ား ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ  ဘ၀တခု ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း ဆုိတာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေမေမ အေနနဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေနာက္ဘ၀တခုကို ပိုင္ဆုိင္ေနမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္ ေမေမရယ္။ ဆုေတာင္းျခင္း ဆုိတာ သံဓိဌာန္ခ်ျခင္းတမ်ိဳးလို႕ ယူဆထားေပမဲ့လဲ ဘ၀မွာ အတၱၾကီးစြာ ဆုတခု ေတာင္းလို႕ရမယ္ဆိုရင္ ဒီလို နာက်င္မႈမ်ိဳးကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားရတဲ့ ဘ၀တခုကို ရခ်င္ပါတယ္။
There is always a choice in the way we do our work, even if there is no choice in the work itself. Enthusiasm Makes A Difference!

~~~~Starting Long Journey on 10 Nov 2008~~~~