နံရံ၏ အျခားတဖက္

ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး သိပ္မေအာင္ျမင္တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို ေျပာပါဆိုရင္ နံရံ၏ အျခားတဖက္ ကို ညႊန္ျပ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မသိသေလာက္ လူအမ်ားစုရဲ႕ ေ၀ဖန္ျခင္း (သို႕) ခ်ီးျမွင့္ျခင္းက ကင္းလြတ္ သေလာက္ ရွိတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဆရာမ ဂ်ဴးဟာ ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရးခဲ့သလဲ။ သူ႕အေမဆံုးပါးျခင္းနဲ႕ ဒီ စာအုပ္က ပတ္သတ္မႈ ရွိသလား မေသခ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို အေမဆံုးျပီး ၃ ႏွစ္ ျပည့္ခါနီး အခ်ိန္မွာ ဖတ္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးျပီးခ်င္း ရင္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းတာလို မြန္းၾကပ္တာလိုနဲ႕ ကံၾကမၼာကို အရွံဳးေပး သြားရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တေယာက္အတြက္ မခံခ်င္ျဖစ္မိခဲ့တယ္။ တဖက္ကေတာ့လဲ ဒီစာအုပ္ေၾကာင့္ပဲ အေမ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တင္မိေနတဲ့ ေနာင္တတရားေတြကို အတိုင္းအတာတခုအထိ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ ခဲ့တယ္။ လူတဦး အတြက္ ဘ၀ဇာတ္ဆရာက အခ်ိန္တခုကို သတ္မွတ္ေပးခဲ့ျပီးသားလို႕ ေတြးလုိက္တဲ့အခါ အေမဆံုးပါးသြားတာ ကိုယ္ေတြရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ တာ၀န္မေက်ပြန္မႈေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေတြးကေန ခနတာ ရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ 

ဒီေန႕ အေမဆံုးတာ ၅ ႏွစ္ျပည့္ဖို႕ ၆ ရက္ အလို။ 

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္က ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘာလုပ္ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ၆ ရက္ေလာက္အတြင္းမွာ အေမ့ကို ဆံုးရႈံးရ မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေရးေရးေတာင္ မေတြးခဲ့မိ တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ ၂၀၀၄ ကစလို႕ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာတဲ့ အေမ့အတြက္ စိတ္ပူပန္ခဲ့မိတယ္ ဆိုေပမဲ့ ဆီးခ်ိဳဆိုတဲ့ ေရာဂါဟာ လူတေယာက္ ကို ေသေစႏိုင္တဲ့ေရာဂါ မဟုတ္ဘူးလို႕လဲ မသိစိတ္က အခိုင္အမာ ယံုၾကည္ခဲ့မိတယ္။ ကံၾကမၼာဟာ မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာကေန လွ်ပ္တျပတ္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ပါလားလို႕ မေတြးမိေသးတဲ့ အခ်ိန္လဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႕မွာ အေမ့ကို ဆံုးရွံဳးခဲ့ရ တယ္။ မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္ အတြင္း ျပဳစု ယုယခြင့္ မရပဲ အေမ့ကို ေသမင္းလက္ကို ၀ကြက္အပ္ခဲ့ရ တယ္။

ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ နံရံၾကီးရဲ႕ တဖက္မွာ ဘာေတြ ရွိသလဲ ကၽြန္မတို႕ မသိႏိုင္ပါဘူးေလ။ တေန႕ အားလံုး သြားရမဲ့ လမ္းဆိုေပမဲ့လဲ အေမသြားဖို႕ ေစာေနေသးတယ္လို႕ ေတြးမိတဲ့အခါ ၀မ္းနည္းနာက်င္မႈေတြက ရင္ထဲကို တိုး၀င္လာတတ္တယ္။လူတေယာက္ ေသဆံုးသြားျပီးေနာက္ က်န္တဲ့လူေတြက ပူေဆြးၾကတယ္၊ ငိုေၾကြးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ပူေဆြးေနႏိုင္မွာလဲ။ ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့ လမ္းအသီးသီးမွာ မရပ္ မနား ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကရအုန္းမွာပဲမွလား။

တကယ္လို႕မ်ား ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ  ဘ၀တခု ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း ဆုိတာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေမေမ အေနနဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေနာက္ဘ၀တခုကို ပိုင္ဆုိင္ေနမယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္ ေမေမရယ္။ ဆုေတာင္းျခင္း ဆုိတာ သံဓိဌာန္ခ်ျခင္းတမ်ိဳးလို႕ ယူဆထားေပမဲ့လဲ ဘ၀မွာ အတၱၾကီးစြာ ဆုတခု ေတာင္းလို႕ရမယ္ဆိုရင္ ဒီလို နာက်င္မႈမ်ိဳးကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားရတဲ့ ဘ၀တခုကို ရခ်င္ပါတယ္။