ေယာက်္ားေလးေတြၾကားမွာ ခန ခန ၾကားရတဲ့ စကားေလးပါ။ ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲ..ခယ္မဆိုတာ လိုက္ပြဲတဲ့.။ ခယ္မဆိုတာ လိုက္ပြဲ ဟုတ္၊မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဘ၀ကေတာ့ တကယ့္ကို တိုက္ပြဲတစ္ခုလိုပါပဲ။ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိျခင္းနဲ႕ သိပ္အသားက်ေနခဲ့ေတာ့ ရုန္းကန္ရတဲ့ အခါ တိုက္ပြဲ၀င္ရတဲ့အခါ ေသြးပ်က္ေနမိတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုက စိတ္ဖိစီးမႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္တယ္လို႕ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ ခန နားခိုရာ အရိပ္ေလးအေပၚ မတရားသူ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ စကားကို လိုတမ်ိဳး၊ မလိုတမ်ိဳး ေျပာတတ္တဲ့ လူၾကီး အခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ကိုယ့္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္အတြက္ လက္ေအာက္ ငယ္သားကို ထိုးေကၽြးလိုက္ဖို႕ ၀န္မေလးတဲ့ လူၾကီး အခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။မနာလိုစိတ္အျပည့္နဲ႕ အမွားကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနတဲ့ ၀ံပုေလြအခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ လုိအပ္ခ်က္ရွိမွ အေပါင္း အသင္း လုပ္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ကိုယ္ မြန္းၾကပ္ေနမိတာ အမွန္ပဲ။
တကယ္လို႕သာ ဒီေနရာေလးမွာ ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ကိုယ့္ညီမေလး မရွိဘူးဆိုရင္၊ ကိုယ္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္၊ ကိုယ့္ အေပၚမွာ နားလည္မႈ အျပည့္နဲ႕ ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕မရွိဘူး ဆိုရင္ ဒီေနရာေလးကို ကိုယ္ စြန္႕ခြာဖို႕ ခုလို ေႏွာင့္ေႏွး ေနမိမယ္ မထင္ဘူး။
ျပန္လာခ်င္တယ္ ျမန္မာျပည္ရယ္။ မင္းအရိပ္မွာဆိုရင္ အခုလို အတၱေတြ လႊမ္းျခံဳထားခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခု ကို ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ အျပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ ေျမမွာ ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေမေမ ေခါင္းခ်သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ့္ ေဘးမွာ ရပ္တည္ေပးမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖေဖ ရွိတယ္။ အတၱေတြ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ ေလာက တစ္ခုမွာ ေနရတာခ်င္း အတူတူ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွာ ကိုယ္ ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ အတြက္ ေပးဆပ္ရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘ၀က ပိုျပီး အသက္၀င္လာမလား ေတြးေနမိ တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲ တစ္ခုပဲေလ။ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္ မယ္။ကိုယ္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ကို ေတာ့ ရေအာင္ ယူမယ္။ တစ္ေန႕ကို ၇ နာရီ အိပ္ျပီး ၅ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနေသးတဲ့ လူက ေျခကုန္လက္ပန္းက်ျပီလို႕ ျငီးခ်င္ေနတာ ကိုယ္ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီထက္မက ကိုယ္ အပင္ပန္းခံ ႏိုင္သင့္တာပဲေလ။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုက စိတ္ဖိစီးမႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္တယ္လို႕ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ ခန နားခိုရာ အရိပ္ေလးအေပၚ မတရားသူ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ စကားကို လိုတမ်ိဳး၊ မလိုတမ်ိဳး ေျပာတတ္တဲ့ လူၾကီး အခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ကိုယ့္ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္အတြက္ လက္ေအာက္ ငယ္သားကို ထိုးေကၽြးလိုက္ဖို႕ ၀န္မေလးတဲ့ လူၾကီး အခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။မနာလိုစိတ္အျပည့္နဲ႕ အမွားကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနတဲ့ ၀ံပုေလြအခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ လုိအပ္ခ်က္ရွိမွ အေပါင္း အသင္း လုပ္ခ်င္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ကိုယ္ မြန္းၾကပ္ေနမိတာ အမွန္ပဲ။
တကယ္လို႕သာ ဒီေနရာေလးမွာ ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ကိုယ့္ညီမေလး မရွိဘူးဆိုရင္၊ ကိုယ္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္၊ ကိုယ့္ အေပၚမွာ နားလည္မႈ အျပည့္နဲ႕ ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕မရွိဘူး ဆိုရင္ ဒီေနရာေလးကို ကိုယ္ စြန္႕ခြာဖို႕ ခုလို ေႏွာင့္ေႏွး ေနမိမယ္ မထင္ဘူး။
ျပန္လာခ်င္တယ္ ျမန္မာျပည္ရယ္။ မင္းအရိပ္မွာဆိုရင္ အခုလို အတၱေတြ လႊမ္းျခံဳထားခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခု ကို ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ အျပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ ေျမမွာ ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေမေမ ေခါင္းခ်သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ့္ ေဘးမွာ ရပ္တည္ေပးမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဖေဖ ရွိတယ္။ အတၱေတြ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ ေလာက တစ္ခုမွာ ေနရတာခ်င္း အတူတူ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွာ ကိုယ္ ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ အတြက္ ေပးဆပ္ရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘ၀က ပိုျပီး အသက္၀င္လာမလား ေတြးေနမိ တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲ တစ္ခုပဲေလ။ ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္ မယ္။ကိုယ္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ကို ေတာ့ ရေအာင္ ယူမယ္။ တစ္ေန႕ကို ၇ နာရီ အိပ္ျပီး ၅ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေနေသးတဲ့ လူက ေျခကုန္လက္ပန္းက်ျပီလို႕ ျငီးခ်င္ေနတာ ကိုယ္ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီထက္မက ကိုယ္ အပင္ပန္းခံ ႏိုင္သင့္တာပဲေလ။
No comments:
Post a Comment