တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေမွ်ာ္မွန္းမထားတာေတြက လက္ေတြ႕ျဖစ္လာတတ္တယ္...
တကၠသိုလ္ဆိုတာကို စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမႏွစ္မွာ တြဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၉) ေယာက္ရွိတယ္.. ကိုယ္နဲ႕ တစ္ျမိဳ႕ထဲ သူငယ္ခ်င္းကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ကိုယ္က သူတို႕ အဖြဲ႕ထဲကို ေရာက္သြားခဲ့တာေပါ့..သူတို႕က အေဆာင္မွာ အခန္းေတြ ကပ္ရက္မို႕ ခင္ၾကတာ..ကိုယ္ကေတာ့ ဒုတိယထပ္ကေန သူတို႕အဖြဲ႕ထဲကို ေယာင္နနနဲ႕ ေရာက္သြားခဲ့တာ..ကိုယ္တို႕ အဖြဲ႕မွာ ထူးျခားခ်က္က ရန္ကုန္လို ျမိဳ႕ၾကီးကလူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး..အဲေတာ့သူမ်ားတကၠသိုလ္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုလဲ အႏုအရြ သိပ္မလုပ္တတ္ၾကဘူး...တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္လဲ ခင္မင္မႈကို မျပၾကဘူး...ထမင္းအတူစားတယ္..စကားေျပာတယ္..ေက်ာင္းအတူ သြားတယ္ ဆိုတာကလြဲရင္ ခင္မင္မႈေတြက ေအးစက္ခဲ့ၾကတယ္..ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕မွာ အမ်ားစုက (ကိုယ္ အပါအ၀င္) ေငြေရးေၾကးေရး ေခၽြတာရတာကလဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ့မွာေပါ့..ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာပါဘူး..ကိုယ္တို႕ထဲမွာ အေသးအမႊား ဇာတ္လမ္းေလးေတြ စလာခဲ့တယ္..ဒီထဲမွာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္..အျပင္ကို အလည္အပတ္ မ်ားခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ ျမိဳ႕က ေကာင္မေလးရယ္..ေနာက္ သူနဲ႕ အတြဲမ်ားတဲ့ ေယာက်္ားလ်ာလို ေကာင္မေလးရယ္..သူတို႕ ၃ ေယာက္က ကိုယ္တို႕ က်န္တဲ့လူေတြကို စာဂ်ပိုးလို႕ ျမင္တယ္..ကီးမကိုက္ဘူးေပါ့. အဲမွာ ကိုယ္လဲ စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္ ထင္ပါရဲ႕..အဖြဲ႕နဲ႕ သိပ္မတြဲျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး.ေနာက္ ကိုယ္က အျပင္ပန္း မာတယ္ ထင္ရေပမဲ့ အႏုအရြ ခင္မင္မႈေလးေတြကို သေဘာက်တယ္..ဂရုစိုက္တာကို ျပခ်င္၊ လိုခ်င္တယ္ေပါ့..အဲဒီ ကိုးန၀င္း အဖြဲ႕မွာက ဂရုစိုက္ျပရင္ေတာင္ ဟားေနၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ဒီအဖြဲ႕ကေန မသိမသာ ကြဲထြက္လာ ခဲ့တယ္..ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့ ခ်င္းမေလးရယ္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ရယ္ကလဲ အဖြဲ႕ကေန ေျဖးေျဖးခ်င္း ကြဲထြက္သြားျပီး တျခားလူေတြနဲ႕ တြဲသြားတယ္..ကိုယ့္ျမိဳ႕ကေကာင္မေလးနဲ႕ ေယာက္်ားလ်ာ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေနာက္ အရမ္းေအးတဲ့ ခ်စ္စရာ ေယာက္်ားလ်ာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အခန္းေဖာ္ ခ်င္းမေလးရယ္က (၃) ေယာက္တစ္တြဲ..က်န္တဲ့လူေတြက တစ္တြဲနဲ႕ ကိုယ္တို႕ ကိုးန၀င္းအဖြဲ႕က ဒုတိယႏွစ္မွာ မတြဲျဖစ္ၾက ေတာ့ဘူး..ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕က အစကထဲက သူမ်ားအဖြဲ႕ေတြလို ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြ မရွိခဲ့ၾကေတာ့ မတြဲျဖစ္ တာကလြဲရင္ ကြဲေတာ့ မကြဲခဲ့ၾကဘူး..အေၾကာင္းၾကီးငယ္ ရွိတုိင္း ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾက..ထမင္းစုစားၾကနဲ႕ ခင္မင္မႈ ေတြက အရင္အတိုင္းပဲ ခိုင္မာခဲ့ၾကတယ္..တစ္ခုပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ခဲ့ရတာက ကိုယ္တို႕ အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ (ခ်င္းမေလး)က ပထမႏွစ္အျပီးမွာပဲ ေက်ာင္းထြက္သြားခဲ့ျပီး ဒုတိယႏွစ္အျပီးမွာ ကိုယ့္ျမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေလးကလဲ ရန္ကုန္ကို ပါသြားခဲ့တယ္..ေမဂ်ာေတြ ခြဲလိုက္ျခင္းရဲ႕ ရလဒ္ေပါ့..အဲေနာက္ထပ္ နဲနဲ စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္ခဲ့တာက ကိုယ္တို႕ ကိုးန၀င္းထဲက ကြဲထြက္သြားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ ေပါ့..သူ အသစ္တြဲခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုက တကၠသိုလ္ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စု သိပ္ကို ပီသေနခဲ့ျပီး သူ ကိုယ္တို႕နဲ႕ ထမင္းခနလာစားရင္ေတာင္ သ၀န္တို စိတ္ေကာက္တာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။ အဲ့အတြက္ တစ္ခါ တစ္ေလ (၉) ေယာက္ ဆံုတဲ့အခါ သူ႕ကို ေခၚရတာအေပၚ ကိုယ္နဲနဲေတာ့ စိတ္ပ်က္ခဲ့မိတယ္..အခုေတာ့လဲ ဒီ (၉) ေယာက္လံုးက တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာ ျဖစ္ကုန္ၾကပါျပီ..ကိုယ္အခုလို ေရးထားတာကို သူတို႕ ဖတ္ရရင္ ဟားခ်င္ေနၾကမွာ။..ဒါေပမဲ့ အေပၚယံ မဆန္တဲ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ခင္မင္မႈကို ကိုယ္ အခုအခ်ိန္မွာ တန္ဖိုး ထားရမွန္း ပိုသိလာခဲ့တယ္..ပါးစပ္ဖ်ားနဲ႕ ဂရုမစိုက္ခဲ့ၾကေပမဲ့ တကယ့္ကို ရင္ထဲက ခင္မင္မႈေတြက ခုိင္ျမဲေနဆဲဆိုတာကို ျပန္ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သက္ေသျပခဲ့ၾကတယ္..အဆက္အသြယ္ ျပန္ရခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၄) ေယာက္လံုးက ကိုယ့္အေပၚမွာ အရင္လို ေႏြးေထြးေနဆဲ၊ ခင္မင္မႈေတြ ခိုင္မာေနဆဲဆိုတာ ေတြ႕လာရတယ္..ဒီလို ေႏြးေထြးေနဖို႕ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး.. မေမွ်ာ္လင့္ေပမဲ့ လက္ေတြ႕ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိတယ္..လက္ေတြ႕ဆန္စြာ ခင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႕ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႕ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္လဲ အခုသူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲ ေႏြးေထြးေနမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနမိတယ္...
ကိုယ္နဲ႕ အရူးအမူး ခင္ခဲ့ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ျပန္ေတြ႕တဲ့ အခါ တစိမ္းေတြလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတို႕ အျပစ္တင္မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ဘက္ကကို စိမ္းေနတာ..အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္အမွားပဲလား တကယ္ေတာ့ ခင္မင္မႈဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားက အျမဲ ျပေနႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ လက္ေတြ႕ဆန္ဆန္ ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ ဘ၀ခရီးလမ္းမွာ အျမဲ က်န္ခဲ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕....
No comments:
Post a Comment