ကိုယ္ တတိယတန္း၊ သူမတို႕ အိမ္ အလည္လိုက္သြားသည့္ေန႕မွာ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္တို႕ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားသည့္ တိုက္ၾကီးကို ေငးရင္း သူမကို အားက်စိတ္ႏွင့္အတူ မိမိဘ၀ကို သိမ္ငယ္စိတ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ အဲဒီအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားရင္း သူမတို႕ကိုပါ လွည့္စားျဖစ္ခဲ့သည္။ မိမိရဲ႕ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈမ်ားကို အမွန္ရွိသေယာင္ သူမတို႕ ယံုေအာင္ ပံုျပင္တပုဒ္လို ေျပာျပျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္.. ကိုယ့္ရဲ႕ အေယာင္ေဆာင္ဘ၀ဟာ ေစာေစာစီးစီးပဲ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ (၅) တန္းႏွစ္ အသည္းေရာင္ အသား၀ါေရာဂါႏွင့္ ေက်ာင္းမတတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀အမွန္ကို သူမတို႕ သိသြားခဲ့သည္။ေနမေကာင္းျဖစ္ကာ အိမ္မွာ နားေနရစဥ္ သူမတို႕ ေရးေပးလိုက္ေသာ စာတစ္ေစာင္ႏွင့္အတူ သူမတို႕နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဘ၀က အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီေန႕က စလို႕ေပါ့ .. ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စာျပိဳင္ဘက္ ၂ ဖြဲ႕ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ တဘက္က သူမ ဦးေဆာင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၅) ေယာက္၊ ဒီဘက္မွာက ကိုယ္ တဦးတည္းပါ၀င္တဲ့ တကိုယ္ေတာ္အဖြဲ႕။ ပညာနဲ႕ပတ္သတ္လို႕ အျပင္းအထန္ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကိုယ္ဟာ သူမတုိ႕ရဲ႕ ခ်ိဳးႏွိမ္သမွ် စကားလံုးေတြကို ကိုယ္ ေခါင္းညိတ္ခံခဲ့တယ္။ သူမတို႕က ဘာကို အခဲမေၾကႏိုင္သည္ မသိ။ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ေနတဲ့ၾကားက တခါတရံ ကိုယ့္ရဲ႕အတန္းခြဲေရွ႕ ကိုလာျပီး ကိုယ့္ကို ရစရာမရွိေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္တတ္သည္။ သူမကို (၁၀) ႏွစ္ၾကိဳးစားေတာင္ မမီႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ စကားေတြနဲ႕ ေလွာင္ ရယ္သံေတြၾကားမွာ ကိုယ္ မ်က္ရည္ၾကတတ္ခဲ့သည္။ သူမကို ကိုယ္မုန္းသည္။ သူမေဘး က ၀န္းရံျပီး ကိုယ့္ကို ၀ိုင္းအာေနၾကေသာ သူမရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား(တခ်ိန္က ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ) ကို မုန္းသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ သူတို႕ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့။ ကိုယ္ သူတို႕ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ၾကြား၀ါတတ္တဲ့ စိတ္ကို တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ သိသြားမွာ စိုးရိမ္ခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲ႕ သူမတို႕အဖြဲ႕ ေစာ္ကားသမွ် ကို ရင္ထဲမွာ သိမ္းရင္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ၀မ္းနည္းအားငယ္သည့္အခါ မ်က္ရည္က်ရင္း ကိုယ္ (၁၀) တန္း ျမန္ျမန္ေရာက္ ဖုိ႕ သာ ဆုေတာင္းခဲ့မိသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵကို ေမးလာခဲ့ရင္ (၁၀)တန္းမွာ သူမတို႕ တဖြဲ႕လံုးထက္ (ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္) တျမိဳ႕နယ္လံုးမွာ ရွိသမွ် ေက်ာင္းသားေတြထက္ ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႕သာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ္ အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။
သူမႏွင့္ ကိုယ္သည္ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းအင္ ရွိတာျခင္း၊ ဥာဏ္ေကာင္းတာျခင္း တူေကာင္းတူမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမက မိဘ တီထြင္ေပးေသာ လမ္းေပၚတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတာ ျဖစ္သည္။ သူမတြင္ သူမကို သိပ္ခ်စ္သည့္ လမ္းညႊန္ျပသေပးႏိုင္သည့္ ျပလဲ ျပသေပးေနသည့္ အမ ႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုယ့္မွာလဲ ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ အမ တေယာက္ အကို တေယာက္ ရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ မမႏွင့္ကိုကိုက ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ကိုယ့္ကို မညႊန္ျပႏိုင္ခဲ့။ ထို႕အတြက္ ကိုယ္ သူမတို႕အဖြဲ႕ကို ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႕ သူမတို႕ထက္ ပိုၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ကိုယ္မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ကိုယ္တို႕ (ရ)တန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္း ကိုယ္စားျပဳ စာစီစာကံုး၊ ကဗ်ာျပိဳင္ပြဲကို ၀င္ဖို႕ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းက ေရြးသည္။ ကိုယ့္မွာ ျပိဳင္ပြဲေနရာကို သြားဖို႕ စက္ဘီးေလး တစီးေတာင္ မရွိခဲ့။ အဲဒီအတြက္ သူမရဲ႕ စက္ဘီး ေနာက္မွာ ကိုယ္ ထိုင္လိုက္ခဲ့ရသည္။ ထူးျခားတာတခုက သူမက ကိုယ့္ကို ရန္မရွာခဲ့။ ဆရာမေတြပါလို႕ ျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ သူမႏွင့္ ကိုယ္ ၂ ေယာက္ထဲ ရွိခ်ိန္မွာလဲ သူမ စာပဲ ဖတ္ေနတတ္တသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါလာျပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေနစရာ မရွိေတာ့ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာ က်ီးတို႕ ၊ ေတာသမတို႕.. စတဲ့ စကားေတြနဲ႕ ႏွိပ္ကြပ္တတ္ၾကသည္။ ထို႕အတြက္လဲ သူမထက္စာရင္ (သူမက အဓိက စာျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း) သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္ ပိုမုန္းခဲ့သည္။
ကိုယ္နဲ႕ သူမက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တူေနတတ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား တြင္ မွဲ႕ပါတာျခင္းတူသည္။ လက္ေရး လက္သား တူသည္။ ကိုယ္တို႕ (၄)တန္းႏွစ္မွာ သူမႏွင့္ကိုယ့္လက္ေရးကို မွားျပီး ဆရာမက ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ မွားေပးခဲ့ဖူးသည္။ (ေနာက္ေတာ့ သူမ လက္ေရးေျပာင္းသြားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူမ လက္ေရး ဘယ္လိုရွိေနမလဲ ကိုယ္ သိခ်င္ပါေသးသည္။)အတန္းထဲမွာ စာအသစ္တပုဒ္ေပးလိုက္ရင္ အေျဖရတဲ့အခ်ိန္၊ အလြတ္ဆိုရမည့္ စာဆိုပါက အလြတ္ျပန္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ တူသည္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနကလြဲလို႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ထပ္တူက်ေနခဲ့ေသာ သူမႏွင့္ ကိုယ့္ကို အဆင္ေျပ ႏိုင္ဖို႕ ဆရာ၊ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။
ကိုယ္တို႕ (၁၀)တန္းႏွစ္မွာေတာ့ သူမ ရန္ကုန္ကို ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့သည္။သို႕ေသာ္ သူမ၏ နံမည္ကေတာ့ ေက်ာင္းက ေျဖဆိုမည့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာရင္းမွာပဲတဲ့။ အဲဒီစကားကို ၾကားေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းကို နာက်ည္းစြာ ရီမိသည္။ သူမကို ေက်ာင္းက ထားရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အထင္ၾကီးမႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲလား ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကိုယ္ ျပံဳးခဲ့မိသည္ ထင္ပါသည္။
အခန္း(၂)
(၁၀) တန္းေအာင္ေတာ့ သူမက ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ခု၊ ကိုယ္က သံုးခု။ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ရာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းမွာဆံုေတာ့ ကိုယ့္လက္ထဲက ေအာင္စာရင္းစာရြက္ မိတၲဴကို သူမလက္ထံ ကမ္းေပးခဲ့မိ သည္။ အျပံဳးသဲ့သဲ့ ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေတာ့ သူမလဲ ျပန္ျပံဳးျပခဲ့သည္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဘာလို႕ ျပံဳးျပ လိုက္မိသလဲ အခုအခ်ိန္ထိ စဥ္းစားမရႏိုင္။ သူမကို ကိုယ္ႏိုင္သြားျပီဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာ သည္။ အဲဒီေန႕က ကိုယ္ မေပ်ာ္ေနခဲ့ဘူးေလ။ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးမထြက္ေပမဲ့ အမွတ္ေကာင္းမွာပါဆိုတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အားေပးစကားနဲ႕ အမွတ္စာရင္းကို ေမွ်ာ္ေနတုန္း ကိုယ္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရစက္ တခုရဲ႕ ေစခိုင္းရာလို႕ပဲ ဆိုရမလား။ သူမကလဲ ကိုယ္တက္တဲ့ သင္တန္းမွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာ လာတတ္ျပန္သည္။ သင္တန္း ခ်ိန္ မတူေပမဲ့ သင္တန္းဆင္းပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕မွာေတာ့ ကိုယ္တို႕ ဆံုျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ဒီပြဲမွာေတာ့ သူမကို ကိုယ္ စကားစေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။အတိတ္ကို ျပန္လည္တူးဆြမႈ မရွိတဲ့ စကားေတြျဖင့္ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျဖစ္ၾက သည္။ ရင္ထဲက နာက်ည္းခဲ့ရတဲ့ အမုန္းေတြ မေၾကႏိုင္ေသးခဲ့ေပမဲ့ သူမကို ႏွစ္ကုိယ္ခြဲ အျဖစ္ ကိုယ္ ျမင္ႏိုင္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကို အျမဲအႏိုင္က်င့္ခဲ့တဲ့ သူမ တကိုယ္ကို ကိုယ္မုန္းတီးေနဆဲေပမဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ စာျပိဳင္ဘက္၊ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ထပ္တူက်ေနတတ္တဲ့ သူမ တကိုယ္ကို ကိုယ္ ခင္မင္ေနဆဲဆိုတာ သိလိုက္ရသည့္ ကာလလဲ ျဖစ္ျပန္သည္။
အခန္း(၃)
ကိုယ္ ဒီေန႕ သူမရဲ႕ မဂၤလာပြဲက ျပန္္လာခဲ့သည္။ ေသခ်ာတာ တခုက ကိုယ္သိပ္မုန္းတီးတဲ့ သူမ တကိုယ္ ေသသြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ အမုန္းမရွိေတာ့တဲ့ အခါ အျပံဳးေတြက ခ်ိဳေနျပန္သည္။ အစ အေနာက္စကားေတြ ၾကားမွာ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္သလို ကိုယ္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္မိျပန္သည္။ ဘယ္အရာက ကိုယ့္ရင္ထဲက အမုန္းေတြကို ဖယ္သြား သလဲ ကိုယ္မေသခ်ာေပမဲ့ အမုန္းေတြ ဖယ္သြားသည့္ ကိုယ့္ရင္က ေအးခ်မ္းေနတာေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ထမ္းလာခဲ့ရေသာ ၀န္ထုပ္တခု ျပဳတ္က်သြားသလို ကိုယ္ခံစားရသည္။
ကို္ယ္ေပ်ာ္ေနသည္။.............
သို႕ေသာ္.. ကိုယ့္ရဲ႕ အေယာင္ေဆာင္ဘ၀ဟာ ေစာေစာစီးစီးပဲ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ (၅) တန္းႏွစ္ အသည္းေရာင္ အသား၀ါေရာဂါႏွင့္ ေက်ာင္းမတတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀အမွန္ကို သူမတို႕ သိသြားခဲ့သည္။ေနမေကာင္းျဖစ္ကာ အိမ္မွာ နားေနရစဥ္ သူမတို႕ ေရးေပးလိုက္ေသာ စာတစ္ေစာင္ႏွင့္အတူ သူမတို႕နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဘ၀က အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီေန႕က စလို႕ေပါ့ .. ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စာျပိဳင္ဘက္ ၂ ဖြဲ႕ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ တဘက္က သူမ ဦးေဆာင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၅) ေယာက္၊ ဒီဘက္မွာက ကိုယ္ တဦးတည္းပါ၀င္တဲ့ တကိုယ္ေတာ္အဖြဲ႕။ ပညာနဲ႕ပတ္သတ္လို႕ အျပင္းအထန္ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကိုယ္ဟာ သူမတုိ႕ရဲ႕ ခ်ိဳးႏွိမ္သမွ် စကားလံုးေတြကို ကိုယ္ ေခါင္းညိတ္ခံခဲ့တယ္။ သူမတို႕က ဘာကို အခဲမေၾကႏိုင္သည္ မသိ။ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ေနတဲ့ၾကားက တခါတရံ ကိုယ့္ရဲ႕အတန္းခြဲေရွ႕ ကိုလာျပီး ကိုယ့္ကို ရစရာမရွိေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္တတ္သည္။ သူမကို (၁၀) ႏွစ္ၾကိဳးစားေတာင္ မမီႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ စကားေတြနဲ႕ ေလွာင္ ရယ္သံေတြၾကားမွာ ကိုယ္ မ်က္ရည္ၾကတတ္ခဲ့သည္။ သူမကို ကိုယ္မုန္းသည္။ သူမေဘး က ၀န္းရံျပီး ကိုယ့္ကို ၀ိုင္းအာေနၾကေသာ သူမရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား(တခ်ိန္က ကိုယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ) ကို မုန္းသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ သူတို႕ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ရဲခဲ့။ ကိုယ္ သူတို႕ကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ၾကြား၀ါတတ္တဲ့ စိတ္ကို တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ သိသြားမွာ စိုးရိမ္ခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲ႕ သူမတို႕အဖြဲ႕ ေစာ္ကားသမွ် ကို ရင္ထဲမွာ သိမ္းရင္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ၀မ္းနည္းအားငယ္သည့္အခါ မ်က္ရည္က်ရင္း ကိုယ္ (၁၀) တန္း ျမန္ျမန္ေရာက္ ဖုိ႕ သာ ဆုေတာင္းခဲ့မိသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵကို ေမးလာခဲ့ရင္ (၁၀)တန္းမွာ သူမတို႕ တဖြဲ႕လံုးထက္ (ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္) တျမိဳ႕နယ္လံုးမွာ ရွိသမွ် ေက်ာင္းသားေတြထက္ ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႕သာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ကိုယ္ အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။
သူမႏွင့္ ကိုယ္သည္ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းအင္ ရွိတာျခင္း၊ ဥာဏ္ေကာင္းတာျခင္း တူေကာင္းတူမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမက မိဘ တီထြင္ေပးေသာ လမ္းေပၚတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတာ ျဖစ္သည္။ သူမတြင္ သူမကို သိပ္ခ်စ္သည့္ လမ္းညႊန္ျပသေပးႏိုင္သည့္ ျပလဲ ျပသေပးေနသည့္ အမ ႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုယ့္မွာလဲ ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ အမ တေယာက္ အကို တေယာက္ ရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ မမႏွင့္ကိုကိုက ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ကိုယ့္ကို မညႊန္ျပႏိုင္ခဲ့။ ထို႕အတြက္ ကိုယ္ သူမတို႕အဖြဲ႕ကို ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႕ သူမတို႕ထက္ ပိုၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ကိုယ္မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ကိုယ္တို႕ (ရ)တန္းႏွစ္မွာ ေက်ာင္း ကိုယ္စားျပဳ စာစီစာကံုး၊ ကဗ်ာျပိဳင္ပြဲကို ၀င္ဖို႕ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းက ေရြးသည္။ ကိုယ့္မွာ ျပိဳင္ပြဲေနရာကို သြားဖို႕ စက္ဘီးေလး တစီးေတာင္ မရွိခဲ့။ အဲဒီအတြက္ သူမရဲ႕ စက္ဘီး ေနာက္မွာ ကိုယ္ ထိုင္လိုက္ခဲ့ရသည္။ ထူးျခားတာတခုက သူမက ကိုယ့္ကို ရန္မရွာခဲ့။ ဆရာမေတြပါလို႕ ျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ သူမႏွင့္ ကိုယ္ ၂ ေယာက္ထဲ ရွိခ်ိန္မွာလဲ သူမ စာပဲ ဖတ္ေနတတ္တသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါလာျပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေနစရာ မရွိေတာ့ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာ က်ီးတို႕ ၊ ေတာသမတို႕.. စတဲ့ စကားေတြနဲ႕ ႏွိပ္ကြပ္တတ္ၾကသည္။ ထို႕အတြက္လဲ သူမထက္စာရင္ (သူမက အဓိက စာျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း) သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္ ပိုမုန္းခဲ့သည္။
ကိုယ္နဲ႕ သူမက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တူေနတတ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား တြင္ မွဲ႕ပါတာျခင္းတူသည္။ လက္ေရး လက္သား တူသည္။ ကိုယ္တို႕ (၄)တန္းႏွစ္မွာ သူမႏွင့္ကိုယ့္လက္ေရးကို မွားျပီး ဆရာမက ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ မွားေပးခဲ့ဖူးသည္။ (ေနာက္ေတာ့ သူမ လက္ေရးေျပာင္းသြားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူမ လက္ေရး ဘယ္လိုရွိေနမလဲ ကိုယ္ သိခ်င္ပါေသးသည္။)အတန္းထဲမွာ စာအသစ္တပုဒ္ေပးလိုက္ရင္ အေျဖရတဲ့အခ်ိန္၊ အလြတ္ဆိုရမည့္ စာဆိုပါက အလြတ္ျပန္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ တူသည္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနကလြဲလို႕ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ထပ္တူက်ေနခဲ့ေသာ သူမႏွင့္ ကိုယ့္ကို အဆင္ေျပ ႏိုင္ဖို႕ ဆရာ၊ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။
ကိုယ္တို႕ (၁၀)တန္းႏွစ္မွာေတာ့ သူမ ရန္ကုန္ကို ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့သည္။သို႕ေသာ္ သူမ၏ နံမည္ကေတာ့ ေက်ာင္းက ေျဖဆိုမည့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စာရင္းမွာပဲတဲ့။ အဲဒီစကားကို ၾကားေတာ့ ကိုယ္ေက်ာင္းကို နာက်ည္းစြာ ရီမိသည္။ သူမကို ေက်ာင္းက ထားရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အထင္ၾကီးမႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲလား ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကိုယ္ ျပံဳးခဲ့မိသည္ ထင္ပါသည္။
အခန္း(၂)
(၁၀) တန္းေအာင္ေတာ့ သူမက ဂုဏ္ထူး ႏွစ္ခု၊ ကိုယ္က သံုးခု။ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ရာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းမွာဆံုေတာ့ ကိုယ့္လက္ထဲက ေအာင္စာရင္းစာရြက္ မိတၲဴကို သူမလက္ထံ ကမ္းေပးခဲ့မိ သည္။ အျပံဳးသဲ့သဲ့ ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေတာ့ သူမလဲ ျပန္ျပံဳးျပခဲ့သည္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဘာလို႕ ျပံဳးျပ လိုက္မိသလဲ အခုအခ်ိန္ထိ စဥ္းစားမရႏိုင္။ သူမကို ကိုယ္ႏိုင္သြားျပီဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာ သည္။ အဲဒီေန႕က ကိုယ္ မေပ်ာ္ေနခဲ့ဘူးေလ။ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးမထြက္ေပမဲ့ အမွတ္ေကာင္းမွာပါဆိုတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အားေပးစကားနဲ႕ အမွတ္စာရင္းကို ေမွ်ာ္ေနတုန္း ကိုယ္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရစက္ တခုရဲ႕ ေစခိုင္းရာလို႕ပဲ ဆိုရမလား။ သူမကလဲ ကိုယ္တက္တဲ့ သင္တန္းမွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာ လာတတ္ျပန္သည္။ သင္တန္း ခ်ိန္ မတူေပမဲ့ သင္တန္းဆင္းပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕မွာေတာ့ ကိုယ္တို႕ ဆံုျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ဒီပြဲမွာေတာ့ သူမကို ကိုယ္ စကားစေျပာႏိုင္ခဲ့သည္။အတိတ္ကို ျပန္လည္တူးဆြမႈ မရွိတဲ့ စကားေတြျဖင့္ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျဖစ္ၾက သည္။ ရင္ထဲက နာက်ည္းခဲ့ရတဲ့ အမုန္းေတြ မေၾကႏိုင္ေသးခဲ့ေပမဲ့ သူမကို ႏွစ္ကုိယ္ခြဲ အျဖစ္ ကိုယ္ ျမင္ႏိုင္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကို အျမဲအႏိုင္က်င့္ခဲ့တဲ့ သူမ တကိုယ္ကို ကိုယ္မုန္းတီးေနဆဲေပမဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ စာျပိဳင္ဘက္၊ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ထပ္တူက်ေနတတ္တဲ့ သူမ တကိုယ္ကို ကိုယ္ ခင္မင္ေနဆဲဆိုတာ သိလိုက္ရသည့္ ကာလလဲ ျဖစ္ျပန္သည္။
အခန္း(၃)
ကိုယ္ ဒီေန႕ သူမရဲ႕ မဂၤလာပြဲက ျပန္္လာခဲ့သည္။ ေသခ်ာတာ တခုက ကိုယ္သိပ္မုန္းတီးတဲ့ သူမ တကိုယ္ ေသသြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ အမုန္းမရွိေတာ့တဲ့ အခါ အျပံဳးေတြက ခ်ိဳေနျပန္သည္။ အစ အေနာက္စကားေတြ ၾကားမွာ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္သလို ကိုယ္လဲ ေပ်ာ္ရႊင္မိျပန္သည္။ ဘယ္အရာက ကိုယ့္ရင္ထဲက အမုန္းေတြကို ဖယ္သြား သလဲ ကိုယ္မေသခ်ာေပမဲ့ အမုန္းေတြ ဖယ္သြားသည့္ ကိုယ့္ရင္က ေအးခ်မ္းေနတာေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ထမ္းလာခဲ့ရေသာ ၀န္ထုပ္တခု ျပဳတ္က်သြားသလို ကိုယ္ခံစားရသည္။
ကို္ယ္ေပ်ာ္ေနသည္။.............
No comments:
Post a Comment