ငယ္ငယ္က အေဖက ေျပာဖူးတယ္..လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ပင္လယ္ထဲမွာ ကူးေနတဲ့ ေရကူးသမားလိုပဲတဲ့.. မကူးပဲ ေနရင္ နစ္ျမဳပ္သြားမွာတဲ့..အျမဲ ကူးေနမွ ဘ၀ဆိုတာ တိုးတတ္တယ္တဲ့...
အခုမွ အဲဒီစကားရဲ႕ ေလးနက္မႈကို ပိုသတိထားမိတယ္..ဘ၀ခရီးလမ္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ အားၾကိဳး မာန္တတ္ မကူးဘဲ ေနခဲ့မိတာ...၄ - ၅ ႏွစ္ မကေတာ့ဘူး ထင္တယ္..သာမာန္ေလာက္ ေရမနစ္ရံု ကူးရင္း ဘ၀ကို သတ္ေတာင့္သတ္သာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ.အခု ျပန္လည္ သံုးသပ္မိတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ တိုးတက္မႈ ဟာ natural log function တစ္ခု လိုျဖစ္ေနခဲ့ျပီပဲ...အျပင္ပန္း လူျမင္ေကာင္းရံု အရည္အခ်င္းေတြ ဘြဲ႕တံဆိပ္ ေတာ့ ရခဲ့ပါရဲ႕..ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေတြ တိုးတက္မႈ မရွိရံုမက ဆုတ္ယုတ္ေနတယ္. ေငြေၾကးဆိုတာကို သိပ္ထည့္တြက္ခဲ့ရလို႕ပါလို႕ ေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ေနေပမဲ့ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ညာေနတာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ..“ေနာင္တဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ရေနရမွာလဲ ..မွားရမွာမို႕ မွားခဲ့ျပီပဲ.. အခု အခ်ိန္မွာ ျပင္သင့္ သေလာက္ ျပင္..လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ရင္း ေနာင္ ၅ ႏွစ္ ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ ဒီစာသားေတြကို မေရရြတ္ရဖို႕ ၾကိဳးစားရအုန္းမယ္...”
ဟိုးအေ၀းမွာ ေနေရာင္ျခည္ေတြ လင္းေနျပီ..အျမင့္ဆံုးကို ပ်ံထားေတာ့ ငွက္ကေလးေရ...
No comments:
Post a Comment