ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္ေရာက္ျပီး ၂ လ အၾကာမွာေပါ့။ ဆရာက အတန္းထဲမွာ ဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေျဖဖို႕ ေမးခြန္းစာရြက္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြကို ေပးခဲ့တယ္။ ေရွာင္တခင္ စာေမးပြဲ စစ္တဲ့သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကိဳးစားတဲ့ ေက်ာင္းသားပီပီ ေမးခြန္းေတြကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ေျဖျဖစ္ခဲ့တယ္..ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းကို မေတြ႕ခင္အထိေပါ့။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းက.......
“ေက်ာင္းမွာ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ မိန္းမၾကီးရဲ႕ နံမည္က ဘာလဲတဲ့..”
အဲဒီ ေမးခြန္းကေတာ့ ဟာသပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ဒီမိန္းမၾကီးကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ဖူးေနတာပဲ။ ခပ္ပိန္ပိန္၊ ဆံပင္နက္နက္နဲ႕ အသက္ (၅၀) ေက်ာ္ ဒီမိန္းမၾကီးကို အခါမ်ားစြာ ေတြ႕ေနေပမဲ့ သူ႕နံမည္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီေမးခြန္းကို ကြက္လပ္ခ်န္ျပီး အေျဖစာရြက္ကို ဆရာ့ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။
အတန္းေျပာင္းဖို႕ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းမတီးခင္ေလးမွာပဲ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ထေမးခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အမွတ္၊ အဆင့္ကို ဆံုးျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ထည့္တြက္မွာလားလို႕ေပါ့။ ဆရာက ........“အေသအခ်ာပဲတဲ့”...အံ့ၾသေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာက စကားတစ္ခြန္းကို ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ဆရာေျပာခဲ့တဲ့စကားကေတာ့
“~~မင္းတို႕ရဲ႕ ဘ၀မွာ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႕ဖူး၊ ၾကံဳဖူးရအုန္းမွာပဲ။ အဲဒီ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ မင္းတို႕ဘ၀အတြက္ အေရးပါတယ္။ ဘယ္လိုလူပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႕ရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈ၊ အသိအမွတ္ျပဳမႈနဲ႕ ထိုက္တန္တယ္။ အနဲဆံုး ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ရံု ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့”~~.
အဲဒီေန႕ကရခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာကို ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ သန္႕ရွင္းေရး မိန္းမၾကီးရဲ႕ နံမည္ကိုလဲ ေဒၚရသီဆိုတာကိုလဲ သိခဲ့တယ္။..............author unknow, TD.M ဘာသာျပန္ ခံစားသည္။
No comments:
Post a Comment