ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႕က တစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို တစ္ေနရာတည္း တစ္စုတစ္စည္းတည္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပြဲရဲ႕ အေနအထားအရ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာခြင့္မသာဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မမွတ္မိတာလဲ ပါပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္အဲမွာ ေနခဲ့တဲ့ကာလက သိပ္တိုေတာင္းတာလဲ ပါတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အင္အားတစ္ခုေတာ့ ရလိုက္သလိုပဲ။
ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္တားတာေတြနဲ႕ ၾကံဳေနရတာေတြက ထပ္တူမက်လာေတာ့တဲ့ အခါ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခုလို သူငယ္ခ်င္းေတြကို အုပ္စုလိုက္ျမင္လိုက္ရတာဟာ အင္အားတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ေစသလိုပဲ။ ဒီထက္ပိုျပီး စည္းလံုးၾကမယ္ဆိုရင္ ပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ခင္မင္မႈ၊ ျပိဳင္ဆုိင္မႈကင္းတဲ့ ဘ၀ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ ေနေပ်ာ္မွာ ပဲလို႕လဲ ေတြးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္သူ႕ကိုမွေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားစမေျပာျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္လို ျဖစ္ေနတယ္။
No comments:
Post a Comment