ဒုတိယ အၾကိမ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ

MC
အမ္စီေတြကို ေ၀ဖန္ရမွာ လန္႕ေတာ့ ခပ္လန္႕လန္႕ပဲ။ မႏွစ္က လူၾကီးေတြထက္ေတာ့ သာတယ္လို႕ ေျပာလို႕ ရပါတယ္။ ျပဇာတ္ သိပ္ဆန္ေနတာနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ အပိုကုန္သြားတာ ဖယ္လိုက္ရင္ေပါ့။ ကိုယ့္ အျမင္ကို ရိုးသားစြာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို စာေပေဟာေျပာပြဲ တခုက သိပ္ျပဇာတ္ဆန္တဲ့ အမ္စီ အစီအစဥ္ ထည့္စရာမလိုဘူးလို႕ ယူဆပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြက ပရိသတ္ကို ဟာသေတြ၊ စကားလံုးေတြနဲ႕ ထိန္းသြားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအစီအစဥ္ေတြက မလိုအပ္ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားေစတယ္လို႕ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ထည့္ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့လဲ ေ၀ဖန္ရန္ အေၾကာင္း မရွိေပါ့ေလ။
အစီအစဥ္

အစီ အစဥ္ေတြကေတာ့ မႏွစ္ကေလာက္ မျပည့္စံုတာ အမွန္ပဲ။ဥပမာ Outram Park ဘူတာက ထြက္လာတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ Theater ဘယ္နားရွိမွန္း မသိျဖစ္ေနၾကပါတယ္။လက္မွတ္မွာ ေျမပံုပါတယ္ဆိုေပမဲ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရပါတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ေျမပံုအညႊန္းေလးေတြနဲ႕ လမ္းညႊန္ေပး ထားတာကို မွတ္မိပါတယ္။ ေနာက္တခုက အခ်ိန္အခက္အခဲပါ။ ညေနေစာင္းကို ေရႊ႕လိုက္တဲ့အတြက္ ညေနစာ ေကၽြးရပါတယ္။ဒါ့အျပင္ လက္မွတ္နဲ႕ ေၾကာ္ျငာေတြမွာ ညေန ၁၀ နာရီ အထိလို႕ ေရးထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ (အမွန္တကယ္ ျပီးသြားတာက ၉ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ပါ) တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အျပန္ေနာက္က်မွာ ဆိုးျပီး မလာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တခု မဆိုစေလာက္ အခက္အခဲကေတာ့ အစားအေသာက္ေ၀တဲ့ေနရာနဲ႕ စားရတဲ့ ေနရာမွာပါ။ အေအးနဲ႕ ဒန္ေပါက္ကို အတူတူေ၀လို႕ရေပမဲ့ ခြဲေ၀တဲ့ အျပင္ အေအးက ခ်က္ခ်င္းမေ၀ေသးေတာ့ စားရတဲ့လူ (အထူးသျဖင့္ ဒန္ေပါက္ကို သိပ္မၾကိဳက္တဲ့လူအတြက္ အေအးနဲ႕ တြဲစားႏိုင္ဖို႕)က အေအးေ၀မဲ့ အခ်ိန္ကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျဖစ္ေနရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႕ ၾကားထဲကေန လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စီစဥ္သူေတြ ေတာ္တယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးရမွာပါပဲ။ လူၾကီးေတြ(ကိုယ္အပါအ၀င္)က ဟိုလို ေလွာ္၊ ဒီလိုခတ္ သင္ျပ ေနျပီး လူငယ္ေတြက တကယ့္ေလွေပါက္ကို ပိတ္ထားရတာမ်ိဳး မျဖစ္ပါေစနဲ႕ပဲ ဆုေတာင္း ပါ တယ္။
ေဟာေျပာပြဲ
ဒီႏွစ္လာတဲ့ ဆရာေတြက ႏိုင္ငံေရးဆန္ဆန္ အယူအဆေတြ အမ်ား ၾကီး ေဟာေျပာသြားတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ ဆႏၵနဲ႕ေတာ့ ထပ္တူ မက်ဘူးေပါ့။ မႏွစ္က စာေပေဟာေျပာပြဲ အျပီးမွာ ျမန္မာျဖစ္ရတာအတြက္ ဂုဏ္ယူလိုစိတ္ ေတြနဲ႕ လူက တက္ၾကြေနခဲ့ေပမဲ့ ဒီႏွစ္ ေဟာေျပာပြဲ အျပီးမွာေတာ့ အသက္ရွဴ မရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ အၾကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာက လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ျဖစ္ျပီး ကာတြန္း ေအာ္ပီက်ယ္ ေနာက္ဆံုး ျပီးခါနီး ေျပာသြားတဲ့ အေပၚကေန ဆြဲတင္တာထက္ ပုခံုးနဲ႕ တြန္းတင္တာက ပိုထိေရာက္မွာပါ ဆိုတဲ့ စကားကို ကိုယ္ နားလည္ခ်င္သလို နားလည္လိုက္ျပီး ၾကိဳက္ေနမိတယ္။
ဆရာ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ေဟာသြားတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရာကေတာ့ စာေပက သူ႕ရဲ႕ ဘ၀ကို ဘယ္လို လႊမ္းမိုးသြားသလဲ ဆိုတာပါပဲ။ ဆရာ ပီမိုးနင္းရဲ႕ စာေတြေၾကာင့္ သူ ေျပာင္းလဲခဲ့ပံုေတြကို စိတ္၀င္စားေအာင္ ေျပာသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ လွေတာသား စကားၾကြယ္ပံုကို ဥပမာေလးေတြနဲ႕ ေျပာသြားတာကို သေဘာက် တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ေတာသား ျမိဳ႕ေရာက္တဲ့အခါ သိမ္ငယ္စိတ္ ၀င္ရပံုကို ေျပာျပသြားတာ ပါပဲ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ့ရတာကို။ ဆရာ့ရဲ႕ အသက္အရြယ္နဲ႕ ကိုယ္ေတြ အေပၚ ေစတနာထား ေဟာေျပာေပးခဲ့တာအတြက္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ေနာက္ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)ကေတာ့ သူရဲေကာင္းဆိုတာကို ဖြင့္ဆိုသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ညႊန္းသြားတဲ့ သူရဲေကာင္းအမ်ားစုက တခ်ိန္က လူေတြ ျဖစ္ေနတာ တခုပါပဲ။ အဲ့အတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ အခုေခတ္မွာ သူရဲေကာင္းေတြ မရွိေတာ့တာလား၊ အဲဒီလူေတြကို သူရဲေကာင္းအျဖစ္ မသတ္မွတ္ရဲ တာလား။ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္ရင္ဘက္ေတြ နာလာတယ္။
ဆရာ ကာတြန္း ေအာ္ပီက်ယ္ကေတာ့ လူၾကိဳက္အမ်ားဆံုး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ လက္ခုတ္သံ အမ်ားဆံုး ရသြားတဲ့ ဆရာတေယာက္ပါပဲ။ ဆရာ ေျပာတဲ့စကားေတြက မွန္လြန္းလို႕ ရင္ကိုလာထိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို အားမရမႈေၾကာင့္ ရင္အနာရဆံုးလဲ ျဖစ္တယ္။ အခက္အခဲေတြ အေျခအေနေတြၾကားက တာ၀န္ေက်သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာ့ကိုေတာ့ ေလးစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေနတဲ့ ကိုယ္တို႕ ျမန္မာေတြဟာ အေျပာတရားမွာ ေလးစားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သိပ္ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ၾကတယ္လို႕ ျမင္မိတယ္။ အဲဒီ အေျပာေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ အလုပ္တရားဘယ္ေလာက္ ကပ္ပါလာသၾကသလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါပဲ။ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ တေန႕မွာေတာ့ ကိုယ္ဟာ ပုခံုးနဲ႕ တြန္းတင္ႏိုင္တဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။