ကြ်န္မရဲ႕ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး နားေထာင္ဖူးတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲပဲ။ အခမ္းအနားမွဴး (သို႕) အစီအစဥ္ တင္ဆက္ သူ အျဖစ္ေဆာင္ရြက္သူ ႏွစ္ဦးကို စိတ္တိုရတဲ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ အေသးအဖြဲေလးက လြဲရင္ ဒီအစီအစဥ္ ဟာ ေျပာစရာ မလိုေအာင္ အႏွစ္သာရနဲ႕ ျပည့္စံု႕ပါတယ္။ အေကၽြးအေမြးကအစ အစီအစဥ္ နိဂံုးခ်ဳပ္အထိ ေက်နပ္မႈရတဲ့ ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာကေန စေျပာပါမယ္။
အစီအစဥ္ေၾကျငာသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေျပာပံုေတြက သိပ္ကို ေပါ့ပ်က္လြန္းပါတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ ဆန္ေမႊးထဲ ၾကက္ေခ်း ေရာသလိုပါပဲ။ ဟာသ ဆိုတာ သံုးရမဲ့ ေနရာ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့လူေတြ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ သူတို႕ အေတြ႕ အၾကံဳအရ ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ႏႊဲျပီးသားလူေတြပဲေလ။ သၾကၤန္ပြဲ မဟုတ္တဲ့ ပြဲတစ္ခုမွာ သူတို႕လုပ္ေနပံုေတြက ပြဲရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်ေစပါတယ္။
ဥပမာ တစ္ခုေပးရရင္ သူတို႕ ေျပာသြားတဲ့ထဲမွာ (ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ ေဟာေျပာမႈ အျပီး) ၁၅ က်ပ္က ဆရာနဲ႕ တင္ တန္ပါတယ္ဆိုျပီး ဆရာ့ကို ေျမွာက္သလိုလိုနဲ႕ ေငြထပ္ေတာင္းဖို႕ စကားေခၚသြားတာပါ။ စာေပကို ျမတ္ႏိုး လို႕ အစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြ အားလံုး၊ လာတက္သူေတြ အားလံုးကို ေစာ္ကားသြားသလိုပါပဲ။ ဒီေန႕ပြဲကို လာသြားတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးက ေငြေၾကးနဲ႕ တိုင္းတာဖို႕ ခက္ပါတယ္။ အခုလို ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ ေတြရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈ) မွာ အျမတ္အစြန္းဆိုတဲ့ စိတ္မပါဘူးလို႕ ကၽြန္မ ခိုင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အခမဲ့ေတာင္ လုပ္ေပးခ်င္ၾကမွာပါ။ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းလို႕သာ ေငြေၾကးတန္ဖိုးတစ္ခု သက္မွတ္ရတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီပြဲကို လာတဲ့လူေတြကလဲ ေစ်းႏႈန္းဆိုတာထက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊မ ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာမႈကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႕ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ လာတာပါ။ ေစ်းထပ္တင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့လူက လာျပီး မတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက အေ၀းက လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမွာပါ။ အဲ ေစ်းႏႈန္းခ်မယ္ဆိုရင္လဲ စာေပကို မျမတ္ႏိုးတဲ့လူက အားအားယားယား ဒီခန္းမထဲမွာ ၅ နာရီ ၆ နာရီ လာမထိုင္ပါဘူး။
အခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ (၁၅) က်ပ္ဆိုတဲ့ ေငြပမာဏဟာ အရမ္းနဲပါတယ္။ KFC မွာ တစ္မနက္ စားသေလာက္ပဲ ရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္။ အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ (၁၅) က်ပ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ၃ နာရီ လုပ္အားခ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာၾကတာပါ။ စာေပ မျမတ္ႏိုးပဲ ေငြေၾကးတန္လို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသေဘာတရားကိုေတာင္ မသိပဲ စင္ေပၚမွာ မိုက္ကိုင္ရ ျပီးေရာ တက္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စာေပ ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီအစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြထဲမွာ အခမ္းအနားမႈး အျဖစ္ စီစဥ္ႏိုင္မဲ့ကေလးလူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ပါပါတယ္။ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပ်က္ေစမဲ့ ေနာက္ထပ္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာကို စီစဥ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
စာေရးဆရာ၊ဆရာမမ်ားရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကေတာ့ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးမယ္ဆိုရင္ ျမင္းထိန္းငတာဘ၀ ေရာက္သြားမွာဆိုးလို႕ ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴးရဲပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီပြဲကေန ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳး ခ်စ္စိတ္ေတြကို ပိုျပီး ရွင္သန္လာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးသြားတယ္။ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို ဂ်ဴးက ပုတ္ႏႈိးသြားတယ္။ ဂ်ဴးက ကၽြန္မရဲ႕ ေလးစားျမတ္ႏိုးရတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ဦးမို႕ ကၽြန္မ ဒီပြဲကို သြားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မသြားခင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ညံ့တယ္လို႕ ၾကားဖူးထားလို႕ပါ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ၾကိဳက္တာက သူမ်ား ေျပာလို႕လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွတ္တရဆိုတဲ့ ၀တၳဳေၾကာင့္လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ အမွတ္တရ ၀တၳဳကို မႏွစ္ျမဳိ႕သူေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖလဲ ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ မၾကိဳက္တဲ့ ေလသံေၾကာင့္မို႕ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ခပ္ေ၀းေ၀းပဲ ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အဖတ္မ်ားခဲ့တာက မိုးမိုး(အင္းလ်ား)နဲ႕ မစႏၵာ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျဖစ္သြားရတာက ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား စာအုပ္ကို အကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာေတြ႕ျပီး ဖတ္မိရာက စတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မွန္သမွ်ကို ႏွစ္ျခိဳက္မိခဲ့တယ္။ ရိုးသားတဲ့ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ ဟသၤာ၊ ထက္ျမတ္တဲ့ အိမ္စိုးေမ၊ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ပို႕၊ ဇာတ္ရံေတြက အစ ကၽြန္မ ႏွစ္ျခိဳက္သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ စြဲခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဒုတိယ ဖတ္ျဖစ္တာ လရဲ႕ ေအာက္ဘက္ မိုင္အေ၀းမွာ ၊ ေနာက္ ခ်စ္သူလား စကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အမွတ္တရ ကိုလဲ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သလို ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားခဲ့ကို လဲ ျပန္ရွာ ျပန္ဖတ္ခဲ့တယ္။ အေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ႏွစ္ျခိဳက္မိသလို ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ တိမ္နဲ႕ ျခည္ေသာၾကိဳး၊ သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ တို႕ကိုလဲ ကၽြန္မ စြဲလန္းမိတယ္။ သူ႕စာအုပ္တိုင္းနီးပါး ကၽြန္မ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သလို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ ၀ယ္သိမ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ နဲနဲၾကိဳက္တာနဲ႕ မ်ားမ်ားၾကိဳက္တာပဲ ကြာျပီး စာအုပ္တိုင္းနီးပါးကို ကၽြန္မ ခံစားလုိ႕ ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႕အေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက သူရဲ႕ ရိုးသားမႈနဲ႕ စာေပအေပၚထားတဲ့ ေစတနာကို ႏွစ္သက္မိတာမို႕ ဂ်ဴးကို ကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္သလို ေလးလဲ ေလးစားပါတယ္။ အဲလို ေလးစားရတဲ့ လူေတြကို အျပင္မွာေတြ႕ရမွာ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္မို႕ ဒီပြဲကို သြားဖုိ႕ မသြားဖို႕ စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္။ သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ထက္ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ေဟာေျပာမႈ ေကာင္းတယ္။ အေျခအေနေပးမယ္ဆိုရင္ ဂ်ဴးနဲ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ လို ခင္ခ်င္တယ္။
ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ကို အမွန္၀န္ခံရရင္ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မက အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြကို နံမည္စြဲျပီး ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ျခိဳက္မိသူ မရွိခဲ့ဘူး။ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္သလို သုေမာင္ရဲ႕ စာအုပ္ကိုလဲ ႏွစ္ျခိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္တိုင္းကို လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မရူးသြပ္ဘူး။ အဲေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြက ဖတ္ဖူး ေပမဲ့ ဘယ္သူေရးတာလဲ မေသခ်ာဘူး။ ကၽြန္မက ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး စြဲစြဲ လန္းလန္း ဖတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တျခားစာအုပ္ေတြ မဖတ္ဖူးတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲလိုပဲ သုေမာင္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၁၆ ကို ၾကိဳက္ေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေဆာင္းပါးမ်ားကို မၾကိဳက္လွဘူး။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆို အျမင္ေတာင္ ကပ္ေသး။ အဲလို အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြနဲ႕ နဲနဲေ၀းတဲ့ ကၽြန္မက ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူမွန္းမသိေတာ့ အေပါက္၀မွာ ေရာင္းေနတဲ့ထဲက ေန၀င္းျမင့္ရဲ႕ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို ေရြးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူလို႕ ကၽြန္မက သိမွာကို။ (အခုထိေတာ့ မဖတ္ရေသးဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ေဟာေျပာပြဲကို နားေထာင္ျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေတာ္လိုက္တာ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္။ ဒါမွ ျမန္မာ့ စာေရး ဆရာဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ အမ်ိဳးသားလုိ႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအး ကို ဘာသာျပန္ေနတဲ့ဆရာလို႕ သိရတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ ေန၀င္းျမင့္ကို အဲေလာက္ အထင္မၾကီးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို နားေထာင္ရင္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ရွင္သန္လာေတာ့ သူသာ ငါ့ဦးေလး ျဖစ္လိုက္ ပါေတာ့လို႕ ေတြးမိသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ (စလံုး)နဲ႕ ေပးေတြ႕လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါ ငါတို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူသလဲဆိုေတာ့ အခုလို စာေပကို အမွန္အကန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆရာေတြေၾကာင့္ပဲလို႕ ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ ဂီတကို အမွန္ လိုက္စားသူတစ္ေယာက္၊ စာေပကို ရင္ဘက္ထဲက ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္လို႕ ခံစားရတယ္။
ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳကိုေတာ့ ကၽြန္မ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ သိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႕ မတူ ထူးျခားတဲ့ အေတြး ေတြေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္တိုင္း လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မစြဲလန္းခဲ့ေပမဲ့ ရွင္ေစာပု တို႕၊ ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္းတို႕ကို ႏွစ္သက္မိတယ္။ သမိုင္းကို လမ္းလြဲေစတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းကို ႏွစ္ျခိဳက္သူ သမိုင္းသုေတသီေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မက ခ်စ္ဦးညိဳကို ဆက္ႏွစ္သက္ရမလားဆိုတာ ေတြေ၀ခဲ့မိတယ္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ရသ ခံစားမႈအေနနဲ႕ကေတာ့ ကၽြန္မ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ရိုးသားရဲ႕လားလို႕ေတာ့ တခါတခါ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႕ ေဟာေျပာပြဲမွာေတာ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ရိုးသားပါတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ သူ႕မွာ ရိုးသားတဲ့ စာေပခ်စ္စိတ္ ရွိတယ္။ အေသြးအသားထဲက ပါလာတဲ့ စာေပ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ရွိတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။ စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဂီတ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးသူ၊ စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာ ထားတဲ့သူ၊ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို ေပးခ်င္တဲ့ ပရိသတ္လက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ခပ္ပါးပါးေလး ေပးသြားႏိုင္သူပါ။ စကၤာပူက အျငိမ့္ကတဲ့ျပဇာတ္ဆရာမ်ား ဒါေတြကို အတုယူသင့္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ပ်က္လံုးေတြကို အတစ္လိုက္ အတံုးလိုက္ထည့္ ေျပာတာ ၾကာေတာ့ ၾကည့္ရတာ မ်က္စိေညာင္းလာပါတယ္။
စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာကေန စေျပာပါမယ္။
အစီအစဥ္ေၾကျငာသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေျပာပံုေတြက သိပ္ကို ေပါ့ပ်က္လြန္းပါတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ ဆန္ေမႊးထဲ ၾကက္ေခ်း ေရာသလိုပါပဲ။ ဟာသ ဆိုတာ သံုးရမဲ့ ေနရာ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့လူေတြ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ သူတို႕ အေတြ႕ အၾကံဳအရ ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ႏႊဲျပီးသားလူေတြပဲေလ။ သၾကၤန္ပြဲ မဟုတ္တဲ့ ပြဲတစ္ခုမွာ သူတို႕လုပ္ေနပံုေတြက ပြဲရဲ႕ တန္ဖိုးကို က်ေစပါတယ္။
ဥပမာ တစ္ခုေပးရရင္ သူတို႕ ေျပာသြားတဲ့ထဲမွာ (ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ ေဟာေျပာမႈ အျပီး) ၁၅ က်ပ္က ဆရာနဲ႕ တင္ တန္ပါတယ္ဆိုျပီး ဆရာ့ကို ေျမွာက္သလိုလိုနဲ႕ ေငြထပ္ေတာင္းဖို႕ စကားေခၚသြားတာပါ။ စာေပကို ျမတ္ႏိုး လို႕ အစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြ အားလံုး၊ လာတက္သူေတြ အားလံုးကို ေစာ္ကားသြားသလိုပါပဲ။ ဒီေန႕ပြဲကို လာသြားတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးက ေငြေၾကးနဲ႕ တိုင္းတာဖို႕ ခက္ပါတယ္။ အခုလို ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္သြားတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ ေတြရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈ) မွာ အျမတ္အစြန္းဆိုတဲ့ စိတ္မပါဘူးလို႕ ကၽြန္မ ခိုင္ခုိင္မာမာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အခမဲ့ေတာင္ လုပ္ေပးခ်င္ၾကမွာပါ။ မျဖစ္ႏိုင္လြန္းလို႕သာ ေငြေၾကးတန္ဖိုးတစ္ခု သက္မွတ္ရတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီပြဲကို လာတဲ့လူေတြကလဲ ေစ်းႏႈန္းဆိုတာထက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊မ ေတြရဲ႕ ေဟာေျပာမႈကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႕ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ လာတာပါ။ ေစ်းထပ္တင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့လူက လာျပီး မတတ္ႏိုင္တဲ့လူေတြက အေ၀းက လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမွာပါ။ အဲ ေစ်းႏႈန္းခ်မယ္ဆိုရင္လဲ စာေပကို မျမတ္ႏိုးတဲ့လူက အားအားယားယား ဒီခန္းမထဲမွာ ၅ နာရီ ၆ နာရီ လာမထိုင္ပါဘူး။
အခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ (၁၅) က်ပ္ဆိုတဲ့ ေငြပမာဏဟာ အရမ္းနဲပါတယ္။ KFC မွာ တစ္မနက္ စားသေလာက္ပဲ ရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္။ အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ (၁၅) က်ပ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ၃ နာရီ လုပ္အားခ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္။ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ စာေပကို ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာၾကတာပါ။ စာေပ မျမတ္ႏိုးပဲ ေငြေၾကးတန္လို႕ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဒီခန္းမထဲကို ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသေဘာတရားကိုေတာင္ မသိပဲ စင္ေပၚမွာ မိုက္ကိုင္ရ ျပီးေရာ တက္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စာေပ ျမတ္ႏိုးလို႕ ဒီအစီအစဥ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြထဲမွာ အခမ္းအနားမႈး အျဖစ္ စီစဥ္ႏိုင္မဲ့ကေလးလူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီး ပါပါတယ္။ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပ်က္ေစမဲ့ ေနာက္ထပ္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာကို စီစဥ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္။
စာေရးဆရာ၊ဆရာမမ်ားရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကေတာ့ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးမယ္ဆိုရင္ ျမင္းထိန္းငတာဘ၀ ေရာက္သြားမွာဆိုးလို႕ ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴးရဲပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီပြဲကေန ကိုယ့္ရဲ႕ မ်ိဳး ခ်စ္စိတ္ေတြကို ပိုျပီး ရွင္သန္လာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးသြားတယ္။ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို ဂ်ဴးက ပုတ္ႏႈိးသြားတယ္။ ဂ်ဴးက ကၽြန္မရဲ႕ ေလးစားျမတ္ႏိုးရတဲ့ စာေရးဆရာမတစ္ဦးမို႕ ကၽြန္မ ဒီပြဲကို သြားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မသြားခင္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားခဲ့ပါေသးတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ညံ့တယ္လို႕ ၾကားဖူးထားလို႕ပါ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ၾကိဳက္တာက သူမ်ား ေျပာလို႕လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွတ္တရဆိုတဲ့ ၀တၳဳေၾကာင့္လဲ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ အမွတ္တရ ၀တၳဳကို မႏွစ္ျမဳိ႕သူေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အေဖလဲ ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ မၾကိဳက္တဲ့ ေလသံေၾကာင့္မို႕ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ခပ္ေ၀းေ၀းပဲ ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အဖတ္မ်ားခဲ့တာက မိုးမိုး(အင္းလ်ား)နဲ႕ မစႏၵာ။ ကၽြန္မ ဂ်ဴးကို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျဖစ္သြားရတာက ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား စာအုပ္ကို အကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာေတြ႕ျပီး ဖတ္မိရာက စတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မွန္သမွ်ကို ႏွစ္ျခိဳက္မိခဲ့တယ္။ ရိုးသားတဲ့ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ ဟသၤာ၊ ထက္ျမတ္တဲ့ အိမ္စိုးေမ၊ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ပို႕၊ ဇာတ္ရံေတြက အစ ကၽြန္မ ႏွစ္ျခိဳက္သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ စြဲခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဒုတိယ ဖတ္ျဖစ္တာ လရဲ႕ ေအာက္ဘက္ မိုင္အေ၀းမွာ ၊ ေနာက္ ခ်စ္သူလား စကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အမွတ္တရ ကိုလဲ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သလို ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေမာင့္ကို ထားခဲ့ကို လဲ ျပန္ရွာ ျပန္ဖတ္ခဲ့တယ္။ အေဟာင္းေတြကို ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ႏွစ္ျခိဳက္မိသလို ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ တိမ္နဲ႕ ျခည္ေသာၾကိဳး၊ သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ တို႕ကိုလဲ ကၽြန္မ စြဲလန္းမိတယ္။ သူ႕စာအုပ္တိုင္းနီးပါး ကၽြန္မ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သလို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ ၀ယ္သိမ္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ နဲနဲၾကိဳက္တာနဲ႕ မ်ားမ်ားၾကိဳက္တာပဲ ကြာျပီး စာအုပ္တိုင္းနီးပါးကို ကၽြန္မ ခံစားလုိ႕ ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူ႕အေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက သူရဲ႕ ရိုးသားမႈနဲ႕ စာေပအေပၚထားတဲ့ ေစတနာကို ႏွစ္သက္မိတာမို႕ ဂ်ဴးကို ကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္သလို ေလးလဲ ေလးစားပါတယ္။ အဲလို ေလးစားရတဲ့ လူေတြကို အျပင္မွာေတြ႕ရမွာ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္။ အဲဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္မို႕ ဒီပြဲကို သြားဖုိ႕ မသြားဖို႕ စဥ္းစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်နပ္တယ္။ သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မလဲ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ထက္ ဂ်ဴးက စကားေျပာ ေဟာေျပာမႈ ေကာင္းတယ္။ အေျခအေနေပးမယ္ဆိုရင္ ဂ်ဴးနဲ႕ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ လို ခင္ခ်င္တယ္။
ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ကို အမွန္၀န္ခံရရင္ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မက အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြကို နံမည္စြဲျပီး ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ ႏွစ္ျခိဳက္မိသူ မရွိခဲ့ဘူး။ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္သလို သုေမာင္ရဲ႕ စာအုပ္ကိုလဲ ႏွစ္ျခိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္တိုင္းကို လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မရူးသြပ္ဘူး။ အဲေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ စာအုပ္ေတြက ဖတ္ဖူး ေပမဲ့ ဘယ္သူေရးတာလဲ မေသခ်ာဘူး။ ကၽြန္မက ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး စြဲစြဲ လန္းလန္း ဖတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တျခားစာအုပ္ေတြ မဖတ္ဖူးတာ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲလိုပဲ သုေမာင္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၁၆ ကို ၾကိဳက္ေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေဆာင္းပါးမ်ားကို မၾကိဳက္လွဘူး။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆို အျမင္ေတာင္ ကပ္ေသး။ အဲလို အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြနဲ႕ နဲနဲေ၀းတဲ့ ကၽြန္မက ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူမွန္းမသိေတာ့ အေပါက္၀မွာ ေရာင္းေနတဲ့ထဲက ေန၀င္းျမင့္ရဲ႕ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို ေရြးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ေန၀င္းျမင့္ဆိုတာ ဘယ္သူလို႕ ကၽြန္မက သိမွာကို။ (အခုထိေတာ့ မဖတ္ရေသးဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ေဟာေျပာပြဲကို နားေထာင္ျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေတာ္လိုက္တာ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္။ ဒါမွ ျမန္မာ့ စာေရး ဆရာဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ အမ်ိဳးသားလုိ႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအး ကို ဘာသာျပန္ေနတဲ့ဆရာလို႕ သိရတဲ့ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ ေန၀င္းျမင့္ကို အဲေလာက္ အထင္မၾကီးေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို နားေထာင္ရင္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ရွင္သန္လာေတာ့ သူသာ ငါ့ဦးေလး ျဖစ္လိုက္ ပါေတာ့လို႕ ေတြးမိသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ (စလံုး)နဲ႕ ေပးေတြ႕လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါ ငါတို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူသလဲဆိုေတာ့ အခုလို စာေပကို အမွန္အကန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆရာေတြေၾကာင့္ပဲလို႕ ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ ေျပာလုိက္ခ်င္တယ္။ ဂီတကို အမွန္ လိုက္စားသူတစ္ေယာက္၊ စာေပကို ရင္ဘက္ထဲက ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္လို႕ ခံစားရတယ္။
ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳကိုေတာ့ ကၽြန္မ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ သိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႕ မတူ ထူးျခားတဲ့ အေတြး ေတြေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္တိုင္း လိုက္ဖတ္ရေအာင္ မစြဲလန္းခဲ့ေပမဲ့ ရွင္ေစာပု တို႕၊ ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္းတို႕ကို ႏွစ္သက္မိတယ္။ သမိုင္းကို လမ္းလြဲေစတယ္ဆိုတဲ့ သမိုင္းကို ႏွစ္ျခိဳက္သူ သမိုင္းသုေတသီေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မက ခ်စ္ဦးညိဳကို ဆက္ႏွစ္သက္ရမလားဆိုတာ ေတြေ၀ခဲ့မိတယ္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ရသ ခံစားမႈအေနနဲ႕ကေတာ့ ကၽြန္မ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ခ်စ္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ရိုးသားရဲ႕လားလို႕ေတာ့ တခါတခါ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႕ ေဟာေျပာပြဲမွာေတာ့ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက ရိုးသားပါတယ္လို႕ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ သူ႕မွာ ရိုးသားတဲ့ စာေပခ်စ္စိတ္ ရွိတယ္။ အေသြးအသားထဲက ပါလာတဲ့ စာေပ ျမတ္ႏိုးစိတ္ ရွိတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။ စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဂီတ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးသူ၊ စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာ ထားတဲ့သူ၊ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားကို ေပးခ်င္တဲ့ ပရိသတ္လက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ခပ္ပါးပါးေလး ေပးသြားႏိုင္သူပါ။ စကၤာပူက အျငိမ့္ကတဲ့ျပဇာတ္ဆရာမ်ား ဒါေတြကို အတုယူသင့္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ပ်က္လံုးေတြကို အတစ္လိုက္ အတံုးလိုက္ထည့္ ေျပာတာ ၾကာေတာ့ ၾကည့္ရတာ မ်က္စိေညာင္းလာပါတယ္။
ပြဲနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းကိုအခုလိုတေလးတစားအၾကံျပဳစရာေတြနဲ႔ေရးသား
ReplyDeleteေပးထားတာကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲ(စကၤာပူ)နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့
သတင္းေတြကိုယူရင္းအၾကံျပဳေဆြးေႏြးတာေတြျပဳလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ Offical Page ကိုဖိတ္ေခၚပါတယ္။ http://www.facebook.com/pages/Myanmar-Literature-Talk-Singapore/141517285876558?v=wall&ref=ts.
အၾကံျပဳေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကိုေစာင့္ေမ်ွာ္လ်က္။